«Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος – αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος – σκληρός κι απαραβίαστος : το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται». Ν. Καζαντζάκης
Είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτό είναι ένας Νόμος. Ένας νόμος από τον οποίο δεν ξεφεύγει κανείς και τίποτα. Όλα λειτουργούν σε κύκλους και περιόδους. Και αυτό που βλέπεις ή νομίζεις πως βλέπεις, δεν είναι πάντα αληθές και συνήθως περιορισμένο εξ ορισμού.
Όχι, οι “κακοί” δεν είναι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο και εσένα. Όλη η ελευθερία είναι μέσα σου. Κι αν το σκεφτείς αντικειμενικά και από απόσταση, αναλογίσου τι δύναμη έχεις τόσο εσύ, όσο και όλοι μαζί στο συλλογικό.
Κι αν φαίνεται πως κυβερνούν, αυτό συμβαίνει για την ώρα, και για έναν μόνο λόγο: διότι εσύ (και όλοι σαν σύνολο) το επιτρέπεις. Ο τρόπος που κυβερνάμε κατά σύνολο τη ζωή, τις δυνατότητες, τις σχέσεις, τον χρόνο, την ενέργειά μας και την ύπαρξη, είναι ο τρόπος που “το κακό” μας κυβερνάει.
Αναπλαισίωση: Το όποιο κακό είναι “εκεί” σαν δάσκαλος. Η πλήρης και απόλυτη ελευθερία, ακόμα, ίσως είναι μία κατάσταση για την οποία σαν ανθρωπότητα δεν είμαστε έτοιμοι. Πάρε απόσταση από ό,τι χορδή σου χτυπάει, και ξαναδιάβασε το προηγούμενο.
Το συλλογικό έξω είναι μια αντανάκλαση του συλλογικού μέσα. Πιστεύεις πως σε κάθε ατομικό επίπεδο, ο κάθε άνθρωπος είναι συντονισμένος με τις εσωτερικές του αξίες;
Είναι ευθυγραμμισμένος με τον σκοπό του; Λειτουργεί για το εγώ ή το εμείς; Αξιοποιεί στο έπακρο, ή έστω στο ελάχιστο τις δυνατότητές του; Κάνει σωστή χρήση αυτών των 1.440 λεπτών της κάθε μέρας του;
Όπως είχε πει ο Πυθαγόρας : “όλα είναι αριθμοί”. Παρατήρησε το εξής: 144. Μήπως το μήνυμα είναι μπροστά μας και δε το βλέπουμε; Τα 1.440 λεπτά της ημέρας περιλαμβάνουν τον αριθμό 144 και το μηδέν (κύκλος – αρχή – περιοδικότητα).
Το 144 στα μαθηματικά είναι ένα τέλειο τετράγωνο (12 εις το τετράγωνο), αλλά και ο 13ος αριθμός της ακολουθίας Φιμπονάτσι. Σκέψου το 12 ως ιερό αριθμό, αλλά και το 13 υπό το φιλοσοφικό και μεταφυσικό πρίσμα. Σκέψου την “κρίσιμη μάζα” των 144.000. Το κλειδί είναι στην αξιοποίηση κατά το μέγιστο αυτού του αριθμού. Το κάνεις;
Αξιοποιείς την ημέρα κι αυτά τα λεπτά σου; Ή υπάρχουν οι εξηγήσεις λόγοι και δικαιολογίες του γιατί δε το κάνεις; Το πηδάλιο της ημέρας σου σε ποια χέρια το έχεις δώσει;
Εδώ θα σου προσθέσω την Αρχή της Ανταποδοτικότητας ή ανταμοιβής όσον αφορά το έξω από σένα. Ό,τι κάνεις, πρέπει να το κάνεις επειδή το νιώθεις ή επειδή το έχεις επιλέξει, χωρίς να προσδοκάς αντάλλαγμα.
Όπως λέει και ο Ralph Smart, αν κάνεις αυτό για το οποίο είσαι προορισμένος / η, το σύμπαν (Θεός όπως θες πες το) θα φροντίσει για την ανταμοιβή.
Κι αυτό για έναν απλό λόγο: Αν όλα στη φύση λειτουργούν κάτω από την Αρχή της Εξέλιξης, εσύ, ως μέρος της φύσης, αξιοποιώντας το μέγιστό σου και εκδηλώνοντας τα ταλέντα και τις βαθιές σου ποιότητες, βοηθάς αυτή την Αρχή. Κατ’ επέκταση, μόνο τότε πραγματικά “θα συνωμοτήσει”. Και μάλιστα με τρόπους που δεν μπορείς να φανταστείς.
Θα σου ‘ρθει από αλλού, αυτό είναι που δε καταλαβαίνεις. Το μόνο τώρα που θα πρέπει να σε απασχολεί είναι να κάνεις αυτό που προστάζει το πιο βαθύ μέσα σου, κάτω από όλα τα επιφανειακά στρώματα, είτε είναι δικά σου είτε φορεμένα από τους προγραμματισμούς που έχεις υποστεί.
Ο θεραπευτής προπονητής συνοδοιπόρος, είτε εσύ είτε κάποιος έξω (φαινομενικά) από εσένα, κάνει αυτή τη δουλειά: είναι καταλύτης για την ευθυγράμμισή σου με το μέσα σου.
Όταν μπαίνεις στην προσδοκία του τι θα πάρεις πίσω, αν θα εκτιμηθεί και τα λοιπά, έχεις φύγει από αυτό το ατόφιο το μοίρασμα που έχει ανάγκη η ψυχή σου ως μέρος του γίγνεσθαι και πας στην ανάγκη του να ζητάς ή να περιμένεις.
Άρα, η εστίασή σου πηγαίνει στο αποτέλεσμα. Και μιας και η δύναμη της εστίασης είναι συγκεκριμένη, σου αφαιρείς δύναμη από την εστίαση του μέσα σου.
Αν λάβεις πίσω, αν εκτιμηθεί, αν αν αν. Αυτό όμως είναι το κερασάκι, όχι η τούρτα. Παράλληλα και υποσυνείδητα αρκετές φορές, αν η πράξη σου, πηγαίνει προς έναν συνάνθρωπο γίνεται το εξής :
Αυτός ή αυτή που το απολαμβάνει θα συνεχίσει να το απολαμβάνει επειδή στο αναγνωρίζει, και παράλληλα σου συνεχίζει τον μαγνητισμό ως δίαυλος. Είτε το καταλαβαίνει είτε όχι. Κι αυτή η ενέργεια αντηχεί πολύ μακριά και πολλαπλασιαστικά. Όπως ο συντονισμός.
Τίποτα δε πάει χαμένο κι όπως το πέταγμα της πεταλούδας έτσι κι εσύ, δε μπορείς να ξέρεις τι δυνάμεις κινητοποιείς με το να είσαι αυθεντικός να δίνεις να μοιράζεσαι, με μέτρο κι επιλογή ασφαλώς και όχι αλόγιστα. Το μόνο μέτρο που δε παίρνει μέτρο, είναι το ίδιο το μέτρο.
Η ενέργεια αλλάζει μορφή και γυρίζει πίσω σαν μπούμερανγκ αργά ή γρήγορα. Αυτό πρέπει να το γνωρίσεις και να το θυμάσαι κάθε φορά. Μπορεί να σου γυρίσει σαν αγάπη, υγεία, ευλογία, τύχη, συμπαράσταση σε μια δύσκολη στιγμή, ποτέ δε ξέρεις ούτε πως, ούτε πότε.
Γι’ αυτό λένε “κάνε καλό και ρίξ’ το στο γιαλό”, σαν μια ευχή μ’ ένα νόμισμα στην συμπαντική λίμνη. Κι αφέσου στην εμπιστοσύνη της, και στο ατόφιο εσωτερικό σου σκίρτημα.
Ζήσε την αλήθεια σου, χωρίς απαιτήσεις και προσδοκίες από κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό σου. Είναι η πρωταρχική σχέση και η πρωταρχική αντανάκλαση. Έχε πίστη κι ευγνωμοσύνη για οτιδήποτε, και αργά ή γρήγορα, θα φροντίσει η ζωή για τα υπόλοιπα.
Αν όλοι μείνουμε στις παραπάνω αρχές, τότε το καλό θα θριαμβεύσει, και το “συνειδητό ονείρεμα” αυτής της πραγματικότητας θα πάρει μια τελείως διαφορετική μορφή. Ενδεχομένως, αρκετά συντομότερα από κάθε προσδοκία ή νοητική πιθανότητα.
Καλό θα είναι κάποια πράγματα, όπως αυτά τα 1.440 λεπτά και το “πηδάλιο”, να επανέλθουν άμεσα στα χέρια μας και έστω από σήμερα να ξεκινήσουν να αξιοποιούνται σωστά.
Όχι τόσο για να μη βρούμε βράχια ανεπιστρεπτί και μετά το 2025 γίνουμε όλοι μαζί πρωταγωνιστές του Μάτριξ 5, αλλά όσο κυρίως για να φτάσουμε στην συλλογική μας Ιθάκη που μας περιμένει με πίστη, υπομονή και ανοιχτές αγκάλες. Ακόμα, μπορούμε.
Αθανάσιος Στεργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου