“Δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο δεν θέλω! “
Αγαπημένη και πολυφορεμένη αυτή η επίπληξη. Τόλμησες να μου πεις τα «δεν θέλω» σου; Ναι.
Τόλμησα να σε ακούσω; Όχι.
«Φυσικά μπορείς, δεν προσπαθείς!», σου φωνάζω.
“Δεν είμαστε ίσοι και όμοιοι.”
Για να καλύψω τις δικές μου αδυναμίες, ανέβηκα στο βάθρο της παντογνωσίας, εγκαταστάθηκα εκεί περήφανη, κλειστή.
Η φωνή σου «ανώριμη», «παιδιάστικη» δεν με φτάνει εδώ πάνω.
“Είσαι παιδί, είμαι μεγάλη.”
Σε έκανα «μικρό», δημιούργησα την ανισότητα. Αυτή που βίωσα στο παρελθόν και θα επιβάλεις εσύ στο μέλλον ως πρέπουσα γονική ηθική.
Μεγαλώνεις μαθαίνοντας ότι οι άλλες φωνές είναι βουβές και η δική σου χωρίς αξία. Σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η επιλογή, θα “κλείσεις” και την δική μου φωνή.
Ήρθες να με διδάξεις την αλήθεια που μόνο ένα παιδί μπορεί να ξεστομίσει, απλή, γυμνή, χωρίς λογική, χωρίς συναίσθημα. Δεν την ήθελα την αλήθεια σου, πονάει.
Και έτσι κάθε μέρα γίνεσαι και πιο χειριστικός, χτίζεις ρόλους, ανεβαίνεις στην σκηνή και τα δίνεις όλα, έτσι σε δίδαξα.
Το ζήτησες απλά και δεν το πήρες.
Δεν είναι αργά. Ας ξανασυστηθούμε, ας ξανά αγαπηθούμε.
Γιε μου, συγγνώμη. Σε ακούω.
Γράφει η H.L
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου