Οι άνθρωποι που έρχονται, φεύγουν ή μένουν. Οι άνθρωποι που μας διδάσκουν μαθήματα, που μας προσφέρουν είτε πόνο, είτε χαρές, είτε έναν παράθυρο ανοιγμένο σε άλλο, καλύτερο κόσμο. Οι άνθρωποι που μας προκαλούν, μας λυγίζουν, μας ανεβάζουν, μας αλλάζουν. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε ένα ευχαριστώ.
Σε αυτούς που μας πλήγωσαν, άθελα η συνειδητά. Που μας παραπλάνησαν, μας χρησιμοποίησαν, αναρριχήθηκαν πάνω στους ώμους μας για διάφορους λόγους. Που μας πότισαν πόνο και απογοήτευση.
Οφείλουμε ένα ευχαριστώ σε αυτούς που μας “άνοιξαν” τα μάτια και μας ανάγκασαν να γίνουμε πιο δυνατοί. Να μάθουμε να στηριζόμαστε στον εαυτό μας, να μάθουμε την αληθινή μας αξία. Να συνειδητοποιήσουμε ότι πρώτα πρέπει να αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας για να μας αγαπήσουν και οι άλλοι.
Σε αυτούς που ήρθαν στη ζωή μας για μας διδάσκουν μαθήματα.
Ένας τυχαίος περαστικός που προσφέρει ένα κομμάτι ψωμί σε έναν άστεγο, ένας άνθρωπος που βοηθάει μια ηλικιωμένη να περάσει το δρόμο, ένας άνθρωπος που ξεστομίζει ένα ψέμα για να σώσει μια κοπέλα που έκλεψε ένα μπουκάλι γάλα για το μωρό της.
Μαθήματα αξιόλογα που μας φέρνουν σε επαφή με το βαθύτερο, καλό εαυτό μας. Οφείλουμε ένα ευχαριστώ να τους πούμε. Να προσπαθήσουμε να τους μοιάζουμε έστω και λίγο, έστω μια φορά.
Σε αυτούς που μας αγάπησαν, μας υποστήριξαν, ήταν ανά πάσα στιγμή δίπλα μας, χωρίς να επιβάλουν το “είναι” τους, που πονούσαν με τον πόνο μας, που δάκρυζαν με την θλίψη μας, χαμογέλασαν με την ευτυχία μας. Για αυτούς πρέπει να έχουμε μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας.
Μας στήριζαν όταν όλοι οι άλλοι μας γυρνούσαν τη πλάτη, μας έλεγαν την πικρή αλήθεια όταν όλος ο κόσμος μας αράδιαζε όμορφα ψέματα. Σε αυτούς οφείλουμε ένα ευχαριστώ, ένα “μείνε”, ένα “είμαι εδώ”.
Οφείλουμε ένα ευχαριστώ στη μοίρα μας που στρώνει το δρόμο μας πότε με αγκάθια, πότε με ροδοπέταλα, για να μάθουμε να εκτιμάμε την αλήθεια μετά από τα ατελείωτα ψέματα, το γέλιο μετά από τα δάκρυα απόγνωσης, την αναγέννηση μετά από τον όλεθρο.
Στη μοίρα που μας απαγγέλει τα βήματα, που μας κρατάει το χέρι, που απαλύνει τον πόνο, που χαρίζει ελπίδα βάζοντας κάθε στιγμή τους ανθρώπους αυτούς στον δρόμο μας…ένα ευχαριστώ οφείλουμε…
Νίνα Ιβάνοβα
Γεννήθηκα στις 4 Ιουλίου στη Φιλιππούπολη, Βουλγαρίας. Σπούδασα Βουλγαρική και Αγγλική φιλολογία στη πόλη που γεννήθηκα αλλά στην καρδιά μου έχω το Μάτι όπου και μένω. Λατρεύω τη θάλασσα, τα βιβλία και τη μουσική ειδικά σε συνδυασμό. Γράφω από τα οχτώ μου χρόνια – σε τετράδια, χαρτοπετσέτες, σε ξύλινες ντουλάπες… Στη Βουλγαρική, Ελληνική και Αγγλική γλώσσα. Χαράζω και αποτυπώνω τον ρυθμό της καρδιάς μου για να παγιδεύσω την σκέψη, να την δαμάσω και να τη κάνω μνήμη. Υπήρχαν περίοδοι στη ζωή μου που προσπαθούσα να σωπάσω τις λέξεις μου τυλιγμένη στο κουβάρι της καθημερινότητάς μου αλλά ποτέ δεν το κατάφερα. Τώρα ήρθε η ώρα να τα μοιραστώ μαζί σας. Ίσως καθρεφτιστείς και εσύ στις αυθόρμητες λέξεις μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου