Ο διαλογισμός είναι μια πολύ παρεξηγημένη κατάσταση του νου, που έχει παρανοηθεί - κατά την γνώμη μου - είτε εσκεμμένα είτε από άγνοια, για λόγους ευκολίας ή ακόμα και για λόγους διαστρέβλωσης της αλήθειας. Οι ασκήσεις οραματισμού έχουν ονομασθεί διαλογισμός.
Οι ασκήσεις χαλάρωσης και συγκέντρωσης έχουν ονομασθεί διαλογισμός. Στην πραγματικότητα ο διαλογισμός είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα όλων αυτών, και ακόμα παραπάνω, ασκήσεων που κυκλοφορούν και διδάσκονται ανά τον κόσμο.
Είναι αδύνατον να εξαντληθεί το θέμα του διαλογισμού σε ένα άρθρο. Ούτε ένα βιβλίο 1000 σελίδων δε θα έφτανε, κι αυτό γιατί όσο πιο απλό είναι αυτό που προσπαθείς να εξηγήσεις, τόσο περισσότερες λέξεις χρειάζονται.
Όσο πιο “πρακτικό” και αβίαστο είναι κάτι, τόσο περισσότερα σχέδια και επεξηγήσεις θέλει. Πώς να εξηγήσεις πχ σε μία παράγραφο την διαδικασία της αναπνοής και των αποτελεσμάτων της στο σώμα μας αλλά και στον ψυχισμό μας, το πώς επηρεάζει και επηρεάζεται και η ίδια από αυτόν; Κι όμως είναι κάτι που γίνεται αυτόματα!
Επιστροφή στον διαλογισμό λοιπόν και ο Θεός βοηθός. Ο διαλογισμός είναι η κατάσταση του νου κατά την οποία βρισκόμαστε σε συνεχή αυτοπαρατήρηση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, γνωρίζοντας ή ψάχνοντας ανά πάσα στιγμή για τις αιτίες της πρόκλησης αυτών των σκέψεων και συναισθημάτων.
Αφού είναι κατάσταση του νου μπορεί να γίνεται οποτεδήποτε και οπουδήποτε, ό,τι κι αν κάνουμε. Η εικόνα του κλασσικού διαλογιζόμενου, καθισμένου σε στάση γιόγκι, είναι πολύ όμορφη και γαλήνια, και βοηθάει πολύ όταν κάνουμε ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης ή χαλάρωσης, αλλά δεν είναι ταυτόσημη με τον διαλογισμό, κι ας έχει μείνει έτσι στο συλλογικό μας ασυνείδητο!
Αν θέλαμε να μιλήσουμε με τους νέους όρους της επιστήμης, θα λέγαμε, πως είναι η κατάσταση κατά την οποία ο εγκέφαλος λειτουργεί σε συχνότητα άλφα ή/και θήτα, ενώ είμαστε σε εγρήγορση φαινομενικά, ενώ κινούμαστε, ενώ έχουμε τα μάτια ανοιχτά κλπ.
Βασικά, και καθιστοί με κλειστά μάτια όταν κάνουμε ασκήσεις “διαλογισμού” πάλι σε αυτές τις συχνότητες μπαίνουμε, κι αν είμαστε και κουρασμένοι παίρνουμε κι ένα υπνάκο, μπαίνοντας στην υπέροχη συχνότητα δέλτα!
Έχει πολλή πλάκα όταν ακούς ροχαλητά σε μια αίθουσα διαλογισμού, αλλά άνθρωποι είμαστε. Η πολλή χαλάρωση οδηγεί εύκολα στον ύπνο! Καμιά φορά οδηγεί και στην Έκσταση ή το Νιρβάνα, που επίσης εσφαλμένα θεωρείται - πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη - ως φώτιση.
Η παροδική εμπειρία της απόλυτης ηρεμίας του νου, η μικρή σπίθα μέσα στο σκοτάδι, ακόμα και η εμπειρία του φωτός του Είναι, δεν μπορεί να είναι φώτιση. Αν ήταν έτσι θα ήμασταν οι μισοί διαλογιζόμενοι του κόσμου φωτισμένοι!
Δυστυχώς, η φώτιση είναι κάτι πιο μόνιμο και πιο βαθύ, και έρχεται όταν Γνωρίζεις πλέον με σιγουριά πως Γνωρίζεις, όταν Γνωρίζεις και Αναγνωρίζεις το Αληθινό σου Είναι, και ανά πάσα στιγμή έχεις Ενθύμηση του Είναι σου.
Ο αληθινός διαλογισμός λοιπόν είναι η κατάσταση του νου κατά την οποία βρισκόμαστε σαν παρατηρητές μέσα στο ίδιο μας το μυαλό, αποταυτισμένοι όμως απ’ αυτό και έχοντας την συνεχή ενθύμηση του ποιοι είμαστε πραγματικά ή του ποιοι ΔΕΝ είμαστε.
Πώς ανακαλύπτουμε ποιοι δεν είμαστε; Αυτό είναι το πιο απλό.
Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας αυτή τη στιγμή: “Τι σκέφτεσαι τώρα;” ο εγκέφαλός μας θα μπλοκάρει και για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου, που είναι πολλά για τον πολυάσχολο εγκέφαλό μας, δεν σκεφτόμαστε τίποτα. Νομίζω πως αυτό είναι το πιο πετυχημένο Κοάν στον κόσμο! “Τι σκέφτεσαι τώρα;” Κενό…
Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί ο εγκέφαλος έχει συνηθίσει να λειτουργεί σαν φορέας όλων των σκεπτομορφών που έχουμε δημιουργήσει, και να αφήνει τις δικές τους σκέψεις να εκδηλώνονται και να φτάνουν στο “συνειδητό” μας πεδίο, όπου μπορούμε να τις αντιληφθούμε.
Κι όταν μιλήσεις απευθείας σ’ αυτόν, δηλαδή σε ΣΕΝΑ, μπλοκάρει και μένει έκθαμβος, όπως ένα μωρό που το βάζεις πρώτη φορά μπροστά σε καθρέφτη και βλέπει τη “μαμά” και στον καθρέφτη και πίσω του.
Αν το έχετε κάνει, θα δείτε στα μάτια τους την κατανόηση πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει, πως αυτό το “μωρό” στον καθρέφτη δεν είναι ένα “άλλο” μωρό. Γιατί φέρονται τελείως διαφορετικά όταν τα βάλεις απέναντι σε κάποιο άλλο μωρό.
Είναι αυτή η αυτοσυνείδηση της ύπαρξής τους θα λέγαμε που τα θαμπώνει και τα ξαφνιάζει. Το ίδιο παθαίνει κι ένας εγκέφαλος που έχει συνηθίσει να λειτουργεί ως φερέφωνο “άλλων” μέσα μας και όχι του “εαυτού” μας.
Αυτό είναι ένα πρώτο σοκ που πιάνει σχεδόν κάθε φορά που το κάνουμε, γιατί κάθε φορά βάζεις τον εγκέφαλό σου να κοιτάξει στον καθρέφτη και για λίγο ξεχνάει όλους τους άλλους και κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Αποδυναμώνεται βέβαια η αίσθηση με τον καιρό, αλλά δεν χάνεται ποτέ τελείως. Μάλιστα, αυτή τη στιγμή που το έκανα κι εγώ -μια και το θυμήθηκα- ένιωσα κι έναν κόμπο στον λαιμό, σημάδι πως κάποια σκεπτομορφή “ταράχτηκε”.
Καλό σημάδι!!! Δεν είμαστε λοιπόν όλες αυτές οι φωνές του μυαλού μας. Και δεν μπορεί να είμαστε αυτές, γιατί την μία μέρα ή στιγμή λένε το ένα και την άλλη το άλλο. Ποιο από τα δύο είμαστε τελικά;
Ο άνθρωπος ονόμασε τον άνθρωπο “περίπλοκο ον” προσπαθώντας να δικαιολογήσει την ίδια του τη δουλεία! Κι έτσι απενεχοποίησε ένα έγκλημα που επέτρεψε ο ίδιος να γίνει στον εαυτό του και καθησύχασε το μυαλό του, επιτρέποντάς του να συνεχίζει να λειτουργεί δουλικά.
Ποιοι είμαστε όμως, αφού δεν είμαστε όλες αυτές οι φωνές; Αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, γιατί ο καθένας είναι κάτι διαφορετικό.
Καλά καλά δεν έχω ξεκαθαρίσει το τοπίο του δικού μου εαυτού, είμαι ακόμα στην εκκαθάριση! Όμως δεν υπάρχει τρόπος να το βρείτε χωρίς το ξεγύμνωμα του μυαλού και της ψυχής σας από όλες αυτές τις σκεπτομορφές που έχετε δημιουργήσει ανά τα χρόνια της ύπαρξής σας.
Αυτής ή/και άλλων… Το μόνο σίγουρο είναι πως είμαστε μέρη, κομμάτια μιας κοινής νοημοσύνης, μιας ανώτερης συνείδησης, που κάποιοι ονομάζουν Θεό, άλλοι πρωταρχική ενέργεια και άλλοι “φαντασίωση κάποιων βαρεμένων”… Μ’ αρέσει να με λένε βαρεμένη!
Πάμε στα σημαντικά όμως και ας αφήσουμε τους μη-βαρεμένους στην ύπνωσή τους. Πώς γίνεται η εκκαθάριση; Δύο είναι τα βήματα και είναι τραγικά απλά, αλλά απαιτούν δύναμη θέλησης για να γίνουν.
Στο μονοπάτι της απελευθέρωσης ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι η τεμπελιά. Γι’ αυτό καλά θα κάνουμε να είναι το πρώτο που θα δουλέψουμε μέσα μας και να μην την αφήσουμε σε χλωρό κλαρί!
1. Πρώτο βήμα είναι η αυτοπαρατήρηση, όσο πιο συχνά μπορούμε. Επειδή παρασυρόμαστε από τις σκέψεις και τα συναισθήματα των σκεπτομορφών, “ξεχνάμε” την αυτοπαρατήρηση. Όμως κάποια στιγμή, έστω για ένα δέκατο του δευτερολέπτου, ο ανώτερος εαυτός μας θα μας το θυμίσει, κι εκείνη την μοναδική υπέροχη στιγμή καλό είναι να το κάνουμε.
Η αυτοπαρατήρηση των σκέψεων, και των συναισθημάτων μας, ακόμα και του τρόπου που κινούμαστε μέσα στο χώρο, που μιλάμε, του ήχου της φωνής μας, του πώς επηρεάζει αυτό τον συνομιλητή μας, όλα αυτά είναι το Α και το Ω, είναι η πράξη του διαλογισμού αυτή καθαυτή.
2. Το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθούμε, κάνουμε μια άσκηση αναδρομής της ημέρας, σαν αυτή που πρότεινε ο Πυθαγόρας στους μαθητές του, όπου φέρνουμε στο μυαλό μας τα γεγονότα της ημέρας, τα εσωτερικά και εξωτερικά γεγονότα, και καταγράφουμε μέσα μας τι κάναμε που δεν έπρεπε να κάνουμε και τι δεν κάναμε που έπρεπε να κάνουμε.
Και εξωτερικά ως πράξεις και λόγια, και εσωτερικά ως σκέψεις και συναισθήματα. Στην ουσία δηλαδή ανακαλύπτουμε ποιες σκεπτομορφές αφήσαμε να πάρουν τον έλεγχο των πράξεών μας ή/και του μυαλού μας, επιτρέποντας στις σκέψεις και τα συναισθήματα να μας “κοιμίσουν”.
Όπως είπε ένας πολύ μεγάλος δάσκαλος, ο Σαμαέλ Αούν Βεόρ, δεν είναι ανάγκη να κοπιάζουμε για να ανακαλύψουμε κάτι που θέλουμε στη διάρκεια του διαλογισμού.
Αρκεί να θέλουμε πχ να γνωρίσουμε γιατί έχουμε θυμό και ο εαυτός μας θα μας καθοδηγήσει διαισθητικά να το ανακαλύψουμε. Θα ανατρέξουμε στις σκέψεις και τα γεγονότα που ενεργοποίησαν το αίσθημα του θυμού, πχ μια λέξη ή ένα βλέμμα κάποιου άλλου.
Μετά θα αναρωτηθούμε γιατί αυτή η λέξη ή το βλέμμα μας ξύπνησε το θυμό. Ίσως θυμηθούμε κάποιο παρόμοιο περιστατικό παλιότερα ή όταν ήμασταν μικροί που δημιούργησε μια συνειρμική ένωση της λεξης αυτής με το συναίσθημα του θυμού.
Η αυτοπαρατήρηση είναι η εσωτερική αλχημεία, είναι η μετατροπή των εξωτερικών εντυπώσεων σε ενέργεια για την Συνείδηση της Ψυχής μας. Έτσι γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Όταν ανακαλύπτεις τους ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ που οδηγούν στην εκδήλωση συναισθημάτων και σκέψεων, που πολύ εύκολα καταλήγουν σε πράξεις.
Αν κάνεις αυτοπαρατήρηση μπορεί να προλάβεις να μην γίνουν πράξεις, αλλά ακόμα κι αυτά που δεν εκδηλώνονται σε πράξεις καλό είναι να τα “δουλεύουμε” με την άσκηση της αναδρομής, γιατί μέσω της κατανόησης, κατορθώνουμε να απογυμνώνουμε το Είναι μας από τον εγκλωβισμό των σκεπτομορφών αυτών, και να αυτοπαρατηρούμαστε ακόμα καλύτερα.
Υπάρχει κι ένα κόλπο για να σταματάμε το πολύ μπλα μπλα του εγκεφάλου, ένα τρικ που ανακάλυψαν οι επιστήμονες τυχαία στη διάρκεια κάποιων πειραμάτων για τον εγκέφαλο. Με αυτό το τρικ αποταυτιζόμαστε πιο εύκολα από τις σκέψεις, και μπορούμε να τις παρατηρούμε σαν παρατηρητής.
Είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε ανά πάσα στιγμή στη διάρκεια της ημέρας, ειδικά σε στιγμές έντασης, οπότε μας βοηθά να πλησιάσουμε πιο γρήγορα τον στόχο μας, που είναι να βρισκόμαστε σε συνεχή διαλογισμό.
Το τρικ λέγεται “γαργάλα τις αμυγδαλές σου”. Ναι, είναι αστείο αλλά και μόνο που το λες ή το σκέφτεσαι κάνει τη μισή δουλειά. Αναφέρεται στις αμυγδαλές του εγκεφάλου. Οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή στη διάρκεια κάποιας άσκησης “διαλογισμού” φανταζόμαστε ότι τις γαργαλάμε με ένα φτερό.
Αυτό “απενεργοποιεί” και τον μηχανισμό του φόβου, όπως ανακάλυψαν αρχικά οι επιστήμονες. Η ενεργοποίηση των αμυγδαλών βοηθά στην απενεργοποίηση του μηχανισμού φόβου που βρίσκεται στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, και ενεργοποιεί τον μηχανισμό της αγάπης, της συμπόνοιας και των ανώτερων συναισθημάτων, που βρίσκεται στο μπροστά μέρος του εγκεφάλου.
Γι’ αυτό ονόμασαν τις αμυγδαλές και διακόπτες. Λένε πως όταν ο διακόπτης είναι κλειστός λειτουργεί ο φόβος, όταν τον “ανοίγεις” σβήνει ο φόβος και ξυπνάει ο ανώτερος εαυτός μας θα λέγαμε. Ξέρουμε ότι το κάνουμε σωστά, όταν μας δημιουργεί μια άμεση αίσθηση χαράς ή γαλήνης ή ηρεμίας. Μερικοί νιώθουν πραγματικά χαρούμενοι και μέχρι που γελάνε, άλλοι νιώθουν απλά ήρεμοι και σαν να ξεκαθαρίζει το μυαλό τους.
Για να ενεργοποιηθούν οι αμυγδαλές, έστω παροδικά, αρκεί να το “θελήσεις” με κάποιον τρόπο. Ένας αστείος και γι’ αυτό αποτελεσματικός τρόπος είναι το γαργαλητό με το φτερό, οπότε και ενεργοποιούνται αυτόματα.
Δεν κρατάει μόνιμα η ενεργοποίηση αλλά σίγουρα βοηθάει, και όσο το κάνουμε και μένουν ενεργοποιημένες, τόσο περισσότερο δε θα χρειάζεται να το κάνουμε. Εξασκούμε τον εγκέφαλο με άλλα λόγια.
Η επιστήμη στην υπηρεσία του εσωτερισμού! Για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την τεχνική, μπορούν να διαβάσουν το βιβλίο του Neil Slade: The frontal lobes supercharge.
Γαργαλήστε τις αμυγδαλές σας λοιπόν και αμέσως μετά παρατηρήστε τις σκέψεις σας τώρα που τελειώσατε την ανάγνωση. Καμία σκέψη δεν είναι λάθος.
Όλες οι σκέψεις είναι χρήσιμες στο να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και ποιοι δεν είμαστε. Όλες τις σκέψεις τις καλοσωρίζουμε λοιπόν, αρκεί να μην καταλήγουν να γίνονται άσχημες πράξεις απέναντι στον εαυτό μας ή σε συνανθρώπους μας.
Από όλες τις σκέψεις αποταυτιζόμαστε, όσο μπορούμε τέλος πάντων, και τις χρησιμοποιούμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
ΓΑΡΓΑΛΗΘΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου