Τελευταία γίνεται συχνά συζήτηση για τοξικό περιβάλλον και τοξικούς ανθρώπους. Όταν οι εποχές, όπως η παρούσα, είναι κρίσιμες τα έντονα φαινόμενα μαγνητίζουν τις αισθήσεις μας περισσότερο από εκείνα που διέρχονται σιωπηλά κι αθόρυβα. Όταν τα έντονα είναι αρνητικά τότε η εστίαση σ'αυτά τα πολλαπλασιάζει και ξαφνικά το μόνο που βλέπουμε κι ακούμε είναι το δυσάρεστο, το άσχημο, παντού γύρω μας δεν ακούγονται παρά ελάχιστες όμορφες ειδήσεις.
Υπάρχει μια έντονη παρότρυνση να απομακρυνόμαστε τόσο από τα τοξικά περιβάλλοντα όσο κι από τους τοξικούς ανθρώπους.
Πρέπει όμως να απαντηθούν κάποια σημαντικά ερωτήματα, πριν επιλέξουμε την φυγή η την απόδραση.
Ποιος είναι ο λόγος που έχουμε βρεθεί μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον και ζούμε μαζί με τοξικούς ανθρώπους; Για ποιο λόγο μας ενοχλεί αυτό το περιβάλλον κι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί γινόμαστε στόχος αυτών των φαινομένων αλλά και των συναισθημάτων τέτοιων ανθρώπων;
Στο βαθμό που ισχύει ο νόμος της έλξης αλλά κι η ρήση: "τίποτε δε γίνεται τυχαία", σ' αυτό το βαθμό κι η δική μας τοποθέτηση σε ένα περιβάλλον και σε μια ομάδα ανθρώπων όχι μόνο δεν είναι τυχαία αλλά επιπρόσθετα υπάρχει μέσα μας κάτι που δονείται όμοια τόσο με την συχνότητα του περιβάλλοντος όσο και με την δόνηση των ανθρώπων αυτών.
Είμαστε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, μια νότα απ΄τη συμφωνία που παίζεται γύρω μας.
«Μα εγώ είμαι διαφορετικός», θα αντιτείνει κάποιος, «δεν έχω καμία σχέση με όλα αυτά κι όμως συνυπάρχω». Πολύ ωραία αυτή η άποψη , ωστόσο αναζητήστε μέσα σας τι είναι αυτό που ενοχλείται, γιατί αυτό που διεγείρεται δημιουργεί όμοιο κραδασμό με την αρνητική μαγνητική ενέργεια που αποπνέει το περιβάλλον κι οι άνθρωποι που συγχρωτιζόμαστε. Έτσι αναπόφευκτα έλκει το όμοιο και παραμένει μαζί του.
Αυτό που ενοχλείται όμως, ίσως βρέθηκε σ' αυτό το πεδίο, ακριβώς για να μπορέσει να λειανθεί και τελικά να εξαλειφθεί. Σε μια τέτοια περίπτωση η φυγή θα αποβεί επιζήμια, αφού η εξέλιξη μας θα παρεμποδισθεί.
Πως μπορούμε όμως να ζήσουμε μέσα στον κόσμο αλλά μακριά από κάθε τι τοξικό; Κατ' αρχήν και μόνο η ευκολία της διάκρισης ανάμεσα σε τοξικά και μη τοξικά περιβάλλοντα είναι λανθασμένη. Τίποτε δεν είναι κακό ή καλό , απλά Είναι, κι υπάρχει για κάποιο λόγο.
Κάποιοι με τις δονήσεις τους, τη σκέψη τους , τις πεποιθήσεις τους το έχουν πλάσει και τους αρέσει αυτό το αποτέλεσμα και κάποιοι συν-τονίστηκαν μ' αυτό και βρέθηκαν μέσα του.
Δε μπορείς να βρεθείς κάπου τυχαία, ακόμη κι αν φαινομενικά δε βρίσκεσαι με τη θέληση σου, εξερεύνησε το υποσυνείδητο σου και θα βρεις εκεί το εισιτήριο αυτής της ετερόκλητης διαδρομής. Μπορεί να είναι η δόνηση του φόβου που ενίοτε εσκεμμένα πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Ο φόβος για κάτι μαγνητίζει το ενδιαφέρον πάνω σ’ αυτό το κάτι και τότε αντί να το απωθήσουμε το έλκουμε.
Εκχωρούμε την ενέργεια μας μέσω της σκέψης μας πάνω σ’ αυτό. Αυτό είναι το παράδοξο κι όμως λογικό στοιχείο της έλξης : Έλκουμε αυτό που θέλουμε να απωθήσουμε, επειδή σκεφτόμαστε συνεχώς αυτό. Η λύση είναι να στρέψουμε την προσοχή στο αντίπαλο δέος του.
Αλλάξτε τη δόνηση που εκπέμπετε εσωτερικά και τότε θα γίνετε η ''παραφωνία'' που θέλετε σε μια ενορχηστρωμένη κοινωνία που δε θέλετε.
Όταν σταματήσει κάτι να μας ενοχλεί, ενόσω βρισκόμαστε μέσα στον τοξικό κόσμο, συνήθως συμβαίνουν δυο πράγματα : Ή συνηθίσαμε αυτό που συμβαίνει ή απαλλαχτήκαμε από αυτό που είχε θιχτεί μέσα μας.
Η πρώτη περίπτωση είναι πιο επικίνδυνη, επειδή πιθανόν έχουμε μοιάσει στην άβυσσο που κοιτούσαμε (Νίτσε) ενώ στην δεύτερη, προφανώς αδράξαμε μια σπουδαία ευκαιρία κι αλλάξαμε τον περίγυρο μας, όχι με την έννοια της παρέμβασης στο περιβάλλον, αλλά με την αλλαγή του εσωτερικού μας κόσμου και κατά συνέπεια των δονήσεων μας.
Τότε είναι , μέσω της έλξης, που βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όμοιο με τις νέες δονήσεις μας, δίχως να αποδράσουμε, δίχως να χρειαστεί να φύγουμε από τον κόσμο, απλά ανυψωνόμαστε, κι αποκτούμε νέα οπτική. Τότε θα συμβεί ένα παράδοξο: Αντί να απομακρυνθούμε εμείς, απομακρύνονται όλα τα υπόλοιπα, άνθρωποι, καταστάσεις, φαινόμενα.
Είναι απαραίτητο να μάθουμε να εστιάζουμε στο θετικό, σ' αυτό που μέχρι πριν περνούσε δίπλα μας απαρατήρητο: Σε εκείνη τη μικρή αλλά χαρούμενη είδηση που δε γραφόταν ούτε με ψιλά γράμματα στο περιθώριο των ειδήσεων.
Σ' αυτό το νέο που δεν είναι εμπορικό, δεν πουλάει, αλλά χαρίζει αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο. Τότε σταδιακά περνάμε πίσω απ’ το σκοτεινό σύννεφο που έχει απλωθεί γύρω μας κι επιτέλους διακρίνουμε τον φωτεινό ολόχρυσο ήλιο.
Δεν απομακρυνόμαστε από πουθενά, δεν υπάρχει τίποτε τοξικό, αν εμείς δεν συντονιζόμαστε μ’ αυτό. Όλα Είναι, κι ο καθένας ζει μέσα σ’ αυτό που εστιάζει το ενδιαφέρον του ή όλα: «Έτσι είναι αν έτσι νομίζουμε» (Λουίτζι Πιραντέλο).
Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι γύρω μας, αλλάζουμε εμείς μέσα μας. Αλλάζουμε τα ενδιαφέροντα μας, σκεφτόμαστε θετικά κι επιτρέπουμε στην Αγάπη να βρει τον δρόμο να μας πλημμυρίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου