Έρχεται η στιγμή που όσο και να το αγνοείς, το ερώτημα γίνεται όλο και πιο δυνατό. Μέχρι που όσο μακριά κι αν τρέξεις, η έντασή του στο μυαλό στις σκέψεις και στο σώμα σου θα σε αναγκάσουν να το αντιμετωπίσεις. Και να το απαντήσεις.
Είχα μία συζήτηση τις προάλλες με μια αγαπημένη φίλη και συνεργάτιδα, η οποία ήταν η αφορμή αυτού του ταξιδιού σκέψης.
Τα πράγματα, άνθρωποι, σχέσεις, δουλειές που έχουν κάνει τον κύκλο τους και δεν εξελίσσονται πια, δεν εξελίσσουν ούτε εμάς ούτε αυτούς. Οι κύκλοι που κάποτε άνοιγαν σαν σπείρες, πλέον έχουν φτάσει στη μέγιστη ακτίνα τους.
Δεν έχουν κάτι άλλο να προσφέρουν. Για ανθρώπους που συμβιβάζονται, αυτό μπορεί να είναι οκ. Κι αυτό από δω και στο εξής θα αποτελέσει τόσο τη ρουτίνα τους, όσο και το πεπρωμένο τους.
Για ανθρώπους όμως που μέσα τους έχουν αυτό το “κάτι” που τους τρώει κι απεγνωσμένα παλεύει να εκφραστεί να γεννηθεί και να εξελιχθεί, οι κύκλοι αυτοί γίνονται ξανά σπείρες από ένα σημείο και μετά, που όμως πάνε προς τα μέσα για διάλυση και εντροπία.
Τι φοβάσαι; Τι εξυπηρετεί η σχέση σου; Μένεις από αγάπη, χαρά, συνήθεια, ή φόβο να μη μείνεις μόνη σου; Σε εξελίσσει ή σε κρατάει; Είναι φορές, που σταματάς ή επιβραδύνεις την εξέλιξή σου γιατί απλά δεν μπορεί ή δεν θέλει να ακολουθήσει ο άλλος. Είναι “μέχρι εκεί”, και το “εκεί”, ενώ σου είναι γνώριμο, πάντα θα είναι λίγο σε σχέση με το “εκεί” που οφείλεις σε σένα να πας.
Τα δεκανίκια και η ασφάλεια, η εξάρτηση και η ανάγκη, η ασφαλής ρουτίνα καθώς και η όποια ευχαρίστηση, θα σε κρατήσουν στη γη. Αλλά αν ανήκεις και στον Ουρανό, δε θα σε αφήσεις ούτε εσύ ούτε η σχέση να ανοίξεις τα φτερά σου. Το περισσότερο θα είναι να πετάξεις μέχρι ένα μικρό ύψος, για να διατηρείς τη μεταξύ σας ορατότητα και επικοινωνία.
Σου φτάνει; Είσαι για εκεί;
Μήπως ήρθε η ώρα να μείνεις μόνη σου στη σιωπή; Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε βαραίνει; Ό,τι σε κρατάει πίσω; Ό,τι σου τρώει την ενέργεια τη ζωή το είναι σου;
Μήπως τελικά αυτή η κατάσταση σε ποτίζει με λήθη και σε απομακρύνει κι άλλο από την αλήθεια σου; Μήπως φυλακίζεις τα όνειρά σου γιατί φοβάσαι να τα αφήσεις να πετάξουν και να ζήσουν το άγνωστο, αλλά και την δική τους αλήθεια;
Μήπως είναι ώρα επιτέλους να δημιουργήσεις την πιο βασική σχέση που τόσα χρόνια αγνοούσες και παραμελούσες μέσα από πρόσκαιρες, επιφανειακές ή ακόμα και βαθύτερες συναντήσεις που πια έχουν ολοκληρώσει τον μέγιστο κύκλο τους; Μήπως είναι ώρα να σε γνωρίσεις;
Να σε βγάλεις ραντεβού, να σε πας σινεμά, για ένα περπάτημα, να διαβάσετε ένα βιβλίο αγκαλιά, να ονειρευτείτε και να ατενίσετε το πριν το μετά και το τώρα σε κάθε επίπεδο;
Μήπως είναι η ώρα συνάντησης με σένα και το αληθινό δυναμικό σου;
Αυτή την περίοδο είναι πολλοί που χωρίζουν ή το σκέφτονται πάρα πολύ έντονα. Οι ασύμβατες ενέργειες, δουλειές, ενασχολήσεις, ψυχές και χαρακτήρες πλέον δεν μπορούν να επιβιώσουν μέσα σε αυτή την ανοδική ενέργεια που μας ωθεί να συναντήσουμε την μέγιστη εκδοχή μας. Και κατ’ επέκταση ανθρώπους που είναι σε παρόμοια μονοπάτια.
Μήπως είναι η ώρα να κάνεις εκείνο το άλμα πίστης;
Μη φοβάσαι, και μη σε φοβάσαι. Ο εαυτός σου δε πρόκειται ποτέ να σε τιμωρήσει, μαλώσει, εγκαταλείψει ή να σου γυρίσει την πλάτη. Ποτέ. Η αγάπη του, αποδοχή κι ανιδιοτέλεια είναι, ήταν και θα είναι πάντα εκεί για σένα. Μόνο εσύ δεν ήσουν εκεί, όμως σε περιμένει ανυπόμονα υπομονετικά να γνωριστείτε.
Ακόμα κι αν δυσκολευτείς να τον συναντήσεις, καθώς ίσως θα πρέπει να σκάψεις ανάμεσα σε συντρίμμια, σκουπίδια, πεποιθήσεις, πέτρες και βάρη και να περιπλανηθείς σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει για να βρεις αυτό τον χαμένο θησαυρό και κληρονομιά σου, θα τα καταφέρεις.
Αν πραγματικά ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι συνειδητά και ολοκληρωτικά, το θέλημα σου θα αντηχήσει σε ολόκληρο το ορατό και μη ορατό σύμπαν, και οι βοήθειες θα 'ρθούν από παντού για να σε στηρίξουν στη διαδρομή. Αυτό να το θυμάσαι.
Μήπως είναι ώρα να ανακατευτεί ξανά η τράπουλα, και τα φύλλα να ξαναμοιραστούν τριγύρω μας; Όμοια με όμοια ή παρόμοια και κοντινά;
Αν τα φύλλα δεν είναι ίδια, δεν έχουν ίδιο χρώμα, ή δεν είναι κοντινά. ένας βαλές δε θα κάνει τίποτα με ένα τριάρι, ή ένας άσσος με ένα οχτάρι. Η Βασίλισσα θέλει τον Ρήγα της με τα κοντινά τους συνειδησιακά φύλα για το νικηφόρο φλος ρουαγιάλ.
Η “απόσταση” πρέπει να είναι κοντινή, για να μπορέσει υπό συνθήκες να γίνει η «γέφυρα». Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα τα φύλα να δια-χωριστούν, να γνωρίσουν την αξία τους, για να μπορέσουν να αναγνωρίσουν και να μαγνητίσουν τον επόμενο ή και γιατί όχι, τελικό συνδυασμό που θα οδηγήσουν στα ύψη, πλάτη και βάθη για τα οποία είναι φτιαγμένα.
Η αλήθεια σου είναι μέσα σου και σε περιμένει. Ο φόβος είναι το πέπλο που την κρύβει. Η δύναμη ήταν πάντα δική σου.
Και το μόνο που χρειάζεται για να την δεις, είναι να πάρεις μια βαθειά ανάσα, και να πετάξεις μια για πάντα την κουρτίνα που σε έκρυβε. Κι όπως λέει και το τραγούδι, “αυτοί οι δρόμοι φτιάχτηκαν για να τρέχεις”, αλλά κι οι ουρανοί, όχι για να τους κοιτάς νοσταλγικά από κάτω, αλλά για να πετάς μαζί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου