Μια μέρα ένας ψυχίατρος, που ήταν φίλος μου, ήρθε να με δει και να μου εξομολογηθεί κάτι. Μου είπε ότι είχε αρκετά χρήματα που αρκούν για μερικές ζωές, είχε μια γοητευτική γυναίκα και όμορφα παιδιά, είχε υψηλή κοινωνική θέση και τον σεβασμό πολλών, αλλά δεν υπήρχε χαρά στην καρδιά του και συχνά ήθελε να αυτοκτονήσει. Ήταν πολύ ειλικρινής και σοβαρός.
Του είπα, “Ίσως οι ασθενείς σου σε αποστράγγιξαν και σου δημιούργησαν κατάθλιψη. Τι θα έλεγες να πας ήσυχες, όμορφες διακοπές σε κάποιο νησί;”
“Το έκανα, αλλά υπάρχει κάτι πιο βαθύ.”
Σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε κάποιο κρυφό ενοχικό κόμπλεξ, αλλά δεν υπήρχε κάτι σχετικό. Τότε με διαφώτισε για την κατάστασή του με μια ερώτηση, “Γιατί είσαι τόσο ευτυχισμένος κάτω από όλες αυτές τις πιέσεις που περνάς;”
Το πρόβλημά του τότε μου έγινε αντιληπτό.
“Ξέρεις,” του είπα, “υποφέρεις από υποσιτισμό.”
“Τι εννοείς;”
“Εννοώ ότι χρειάζεσαι καλύτερο φαγητό, δυνατότερες βιταμίνες...”
“Μην αστειεύεσαι μαζί μου, σε παρακαλώ,” είπε. “Μιλάω σοβαρά.”
“Κι εγώ το ίδιο.”
“Ναι αλλά τρώω τις καλύτερες τροφές που υπάρχουν. Τι εννοείς;”
“Δεν αναφέρομαι στις υλικές τροφές σου. Αναφέρομαι στις πνευματικές τροφές σου. Τρέφεις μόνο ένα μέρος της φύσης σου και το άλλο λιμοκτονεί.”
“Για ποιο μέρος μιλάς;”
“Η ψυχή σου λιμοκτονεί...”
Τότε πήγα στην βιβλιοθήκη μου και του έφερα τη Μπαγκαβάτ Γκίτα και του είπα, “Φάε αυτό.”
“Είσαι τρελός,” μου είπε.
“Φα’ το.”
Γέλασε και ξαναγέλασε, παρά την σοβαρότητά μου. Πήρε το βιβλίο και έφυγε. Μια εβδομάδα αργότερα, με πήρε τηλέφωνο και είπε, “Έχεις άλλο φαγητό;”
“Το έφαγες;”
“Όχι τελείως ακόμα, αλλά είμαι τόσο ευτυχισμένος. Κάτι στη φύση μου αυξάνει σε χαρά κι ευδαιμονία, και ξεκίνησα να διαλογίζομαι.”
Οι γνώσεις μας δεν είναι αρκετές. Το επάγγελμά μας δεν είναι αρκετό. Πρέπει να τρέφουμε τα ανώτερά μας σώματα με υψηλότερα οράματα, εμπνεύσεις και μέλλον.
-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου