Θλίψη πόνος προδοσία… θυμός, μίσος, εκδίκηση… παγωμένα συναισθήματα, παγωμένα βλέμματα… αγωνία… αγανάκτηση… εξαθλίωση… δολοφονίες… θάνατος… και κάπου εκεί, μέσα σε βαλτωμένα νερά να πνίγεται η κατανόηση και η αγάπη…
Από αυτά είναι γεμάτη η πραγματικότητα των καιρών. Η φτώχεια που κυριαρχεί είναι τουλάχιστον θλιβερή. Απαξιώνει τον άνθρωπο και θρυμματίζει την ψυχή του… η πείνα φανερή… και η συναισθηματική πείνα ακόμα μεγαλύτερη…
Ταμπουρωμένοι όλοι, ο καθένας στον προμαχώνα του, ότι όνομα κι αν έχει αυτός (πόνος, φόβος, μίσος, αγωνία…), μοιράζουμε δεξιά κι αριστερά ματωμένα λόγια, άδειες αγκαλιές, διψασμένα χάδια και κραυγάζουμε την αγωνία μας δικάζοντας και καταδικάζοντας, εξαπολύοντας κατάρες ολόγυρα χωρίς να αναλαμβάνει κανένας από εμάς την ευθύνη αυτού που βιώνουμε.
«Βγείτε όλοι στους δρόμους» με έχω ακούσει να φωνάζω…
Φτάνει πια! Ξεκουνηθείτε επαναστάτες του καναπέ και αναλάβετε την ευθύνη της αλλαγής της κατάστασης που βιώνουμε…
Πως μεταφράζετε αυτό στ΄ αυτιά του καθενός αναρωτιέμαι;
Εδώ εγώ που το λέω, κάθε φορά του δίνω και μια άλλη ερμηνεία… Τελικά τι χρειάζεται αντίδραση, δράση, στωικότητα, αδιαφορία, απόσυρση, πόλεμος; Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζονται λόγια αλλά πράξεις…
Και υπάρχει κάτι που κανένας δεν μπορεί να μας εμποδίσει να το κάνουμε όπου και να βρισκόμαστε, όποια και να είναι η κοινωνική, η οικονομική ή η συναισθηματική μας κατάσταση. Να δούμε με ποιο τρόπο υπάρχει μέσα μας αυτό που βιώνουμε γύρω μας.
Με ποιο τρόπο προδίδουμε, εκμεταλλευόμαστε, ακυρώνουμε, ασελγούμε, δολοφονούμε τον εαυτό μας…
Με ποιο τρόπο λαμπαδιάζουμε τη χαρά και την ευημερία μέσα μας… Mε ποιο τρόπο τσαλαπατάμε την ευαισθησία μας, τσαλακώνουμε την αξιοπρέπεια μας και χάνουμε την ανθρωπιά μας…
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο χρειάζεται να αλλάξουμε τα μάτια που τον ¨κυττάνε¨ και για να αλλάξουμε τα μάτια που τον ¨κυττάνε¨ χρειάζεται να αλλάξουμε εμάς. Να κάνουμε την επανάσταση μέσα μας…
Είμαστε εθισμένοι στη δυστυχία… η αρνητικότητα κυκλοφορεί στο μεδούλι μας και τροφοδοτεί τις σκέψεις και τις πράξεις μας… Γινόμαστε ανθρωποειδή και ξεχνάμε τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος.
Γιατί η λύση δεν είναι “βία στη βία”… η λύση είναι η μεταμόρφωση, η μετουσίωση. Για να διώξεις το σκοτάδι από ένα σκοτεινό δωμάτιο απλά ανάβεις το φως. Δεν ασχολείσαι με το σκοτάδι… ασχολείσαι με το φως… και το φως είναι η αγάπη…
Η Μέθοδος του Ατίσα
Η Διαλογιστική άσκηση της συμπόνιας, της Αγάπης
Ο Ατίσα λέει ότι ο πόνος προέρχεται από τρία δηλητήρια: Από την προσκόλληση, από την αποστροφή και από την αδιαφορία. Πώς λοιπόν μπορείς να μην έχεις προσκολλήσεις, να μην αποστρέφεσαι τίποτα και να μην είσαι αδιάφορος; Με το να μάθεις να απορροφάς τον πόνο. Τότε το δηλητήριο τού πόνου μεταμορφώνεται σε συμπόνια.
Άρχισε λοιπόν να αναπνέεις. Να αναπνέεις συνειδητά…
Όταν εισπνέεις, φαντάσου ότι εισπνέεις όλα τα βάσανα, όλο τον πόνο, όλων των ανθρώπων στον κόσμο. Εισπνέεις όλο το σκοτάδι, όλη την αρνητικότητα, όλη την κόλαση που υπάρχει παντού. Άφησε την καρδιά σου να τα απορροφήσει.
Όταν εκπνέεις, βγάλε προς τα έξω όλη τη χαρά που έχεις, όλη την ευτυχία, όλη την ευλογία. Να εκπνέεις αφήνοντας τον εαυτό σου να λιώσει μέσα στην ύπαρξη. Πάρε μέσα σου όλο τον πόνο και δώσε προς τα έξω όλες τις ευλογίες. Όταν το κάνεις, θα εκπλαγείς.
Από τη στιγμή που θα πάρεις μέσα σου όλο τον πόνο του κόσμου, δεν θα είναι πια πόνος. Η καρδιά αυτόματα μεταμορφώνει την ενέργεια. Η καρδιά έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει το κάθε τι. Πιες τον πόνο και θα τον δεις να μεταμορφώνεται σε ευτυχία. Ύστερα, άφησε την ευτυχία να απλωθεί προς τα έξω.
Ο Ατίσα όμως λέει και κάτι άλλο, που είναι το κλειδί για να βιώσεις τη μέθοδο και να μη μείνει θεωρητική, στα λόγια. Λέει: Άρχισε την ανάπτυξη από τον εαυτό σου.
Πριν μπορέσεις να μεταμορφώσεις τον πόνο ολόκληρης της ύπαρξης, πρέπει να αρχίσεις πρώτα από τον εαυτό σου. Αυτό είναι ένα από τα θεμελιώδη μυστικά της εσωτερικής ανάπτυξης.
Άρχισε λοιπόν να αναπνέεις πρώτα το δικό σου πόνο. Το δικό σου φόβο. Το δικό σου θυμό. Τη δική σου αρνητικότητα. Το δικό σου σκοτάδι. Πήγαινέ τα στην καρδιά σου, το μεγάλο σου μετασχηματιστή και άφησέ τα εκεί να μεταμορφωθούν.
Και σε κάθε εκπνοή σου χάρισε ευλογίες στον εαυτό σου. Χάρισε γέλιο, χαρά, ελευθερία, θάρρος, δύναμη, αγάπη, φως, ότι σου βγαίνει αυθόρμητα…
Άφησε όλες αυτές τις ευλογίες να απλωθούν μέσα σου… να πλημμυρίσουν κάθε κύτταρό σου… κι όταν τις χορτάσει το σώμα σου άρχισε να τις εκπνέεις στην αύρα σου… στο αιθέριο σου ούτως ώστε να φτιάξεις μια σφαίρα πληρότητας γύρω σου…
Όταν εξασκηθείς αρκετά σε αυτήν τη διαλογιστική άσκηση με τον εαυτό σου άρχισε να εισπνέεις τον πόνο και το σκοτάδι των ανθρώπων γύρω σου και να τον μετασχηματίζεις σε φως…
Αυτός είναι ο τρόπος που ο ένας αλλάζει τους πολλούς… που αλλάζει τον κόσμο…
Δέσποινα Παλαμάρη.
Image by s-haboom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου