Είναι αυτές οι καταραμένες στιγμές που σε τρομάζει η ζωή. Είναι αυτές οι γαμημένες στιγμές που η πραγματικότητα που ζεις σε σκοτώνει. Που η αλήθεια σου είναι το μαχαίρι που σε ξεκοιλιάζει. Στιγμές που νιώθεις τόσο πολύ φοβισμένος, τόσο πολύ τρομαγμένος από αυτά που βιώνεις, που θες να εξαφανιστείς στην πιο απόμακρη γωνιά της γης.
Φοβάσαι τόσο πολύ και θες να γίνεις ένα μικρό, τόσο δα σποράκι για να μη σε βλέπει κανείς. Στιγμές που ο πόνος της ψυχής σου είναι τόσο ασύλληπτα μεγάλος που σε κάνει να θέλεις να επιστρέψεις ξανά μέσα στην κοιλιά της μάνας σου.
Να κρυφτείς μέσα στην μήτρα της και να κοιμάσαι κουλουριασμένος, ασφαλής, γαλήνιος ,μακριά από τις σκληρές και ωμές αλήθειες της ζωής. Από αυτές τις στιγμές, τις δυσκολότερες της ζωής σου, ανακαλύπτεις πόση δύναμη, μεγαλείο και αντοχές έχεις.
Μαθαίνεις ότι ο άνθρωπος τα αντέχει σχεδόν όλα. Ότι όλοι μας, μέσα μας κουβαλάμε θεριό και Θεό μαζί. Μαθαίνεις, ότι ο άνθρωπος είναι καμωμένος για τα δύσκολα, είναι καμωμένος για να δώσει τις πιο σκληρές μάχες.
Μέσα στον ανεμοστρόβιλο, μέσα στην καταιγίδα μαθαίνεις να είσαι θαρραλέος. Μαθαίνεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να σταματήσει η καταιγίδα και ότι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις υπομονή και να περιμένεις να σταματήσει.
Αποδέχεσαι το πρόβλημα, την πληγή σου και υπομένεις, φροντίζεις τον εαυτό σου για όσο χρόνο χρειάζεται για να ξανασταθεί στα πόδια του. Αγαπάς όλο και πιο πολύ εσένα.
Ανακαλύπτεις ότι μπορείς να λυτρωθείς από τον πόνο που νιώθεις, βασιζόμενος μόνο στις δικές σου δυνάμεις χωρίς τα δεκανίκια κάποιου άλλου. Ανακαλύπτεις ότι μόνο εσύ έχεις την ευθύνη για να γιατρέψεις τις πληγές σου.
Μόνο εσύ μπορείς να διώξεις τους φόβους που σε κρατάνε φυλακισμένο. Μπορείς να ξεπεράσεις ότι σε κάνει να υποφέρεις και να διώξεις ότι σου σιγοτρώει την ψυχή. Μπορείς να σκοτώσεις όλες τις σκέψεις-παράσιτα που σου ρουφάνε το μυαλό.
Θέλεις δε θέλεις, πρέπει να αντικρίσεις και να αντιμετωπίσεις όλες τις ανυπόφορες, φρικτές αλήθειες που στοιχειώνουν μέσα σου. Να δεις ξεκάθαρα τις αδυναμίες σου και τις ήττες σου. Πρέπει παρά το βάρος του πόνου που κουβαλάς, να γίνεις ακροβάτης, για να μη πέσεις στο κενό της κόλασης που κοχλάζει μέσα σου και σε καίει.
Πρέπει να αντέξεις για να ξεσκίσεις, να σκάψεις όλα τα σκοτεινά κλειδαμπαρωμένα κομμάτια της ψυχής σου για να μπορέσεις να δεις πόσο δυνατή είναι. Σκάβοντας φτάνεις στην αλήθεια, στην πηγή της ζωής.
Σκάβεις και σκαλίζεις πολύ βαθιά μέσα στην ψύχη σου για να ανακαλύψεις ποιος είσαι. Πρέπει να την γδάρεις, να την ματώσεις..για να δεις πόσα αξίζεις. Για να δεις ότι μπορείς να λάμπεις μέσα στο σκοτάδι.
Για να δεις ότι μπορείς να νικήσεις, ότι μπορείς να σταματήσεις να συντηρείς,να θρέψεις με το αίμα σου, τον φόβο σου που σε κρατάει αλυσοδεμένο. Για να δεις ότι μπορείς να καταφέρεις πολλά παραπάνω από όσα νόμιζες ότι μπορείς. Είσαι εσύ ο καπετάνιος. Μόνο εσύ! Σε όλες τις φουρτούνες.
Τρως απανωτά χαστούκια και δεν προλαβαίνεις να πεις «πόνεσα». Και ναι! Αντέχεις. Χωρίς ανάσα. Και συνεχίζεις… Και προχωράς. Μόνο εσύ μπορείς να σώσεις την ψυχή σου και την ζωή σου. Κανένας άλλος.
Μπορείς μόνος να παλέψεις με τους πιο απροσπέλαστους ωκεανούς και τους πιο σκοτεινούς βυθούς. Μπορείς… Επιτέλους μπορείς αυτό που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα μπορέσεις.
Χρύσας Κατσιτοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου