Κοιτάω γύρω και βλέπω την κοινωνία των ανθρώπων να έχει μετατραπεί σε βασίλειο ζώων, που τα θηρία παλεύουν για το ποιος θα επικρατήσει. Χαιρεκακία, ανταγωνισμός, ζήλια είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μια κοινωνία που το «αγάπα τον πλησίον σου» είναι άλλη μια ουτοπία.
Έχω γνωρίσει τόσο ανθρώπους, όσο και ανθρωπάκια, τόσο λύκους, όσο και πρόβατα. Το χειρότερο είδους ανθρώπου, όμως, που έχω συναντήσει είναι οι μίζεροι άνθρωποι, φίλε μου. Εκείνοι οι άνθρωποι που η ψυχή τους έχει διαβρωθεί από τη ζήλια και τον ανταγωνισμό.
Τα θέλουν όλα, και τα θέλουν μόνο γι’ αυτούς. Είναι εκείνοι που αν σε δουν να ευδοκιμείς, το μαράζι τους και το σκοτάδι τους θα σκεπάσει τα πάντα. Το να μοιραστείς την ευτυχία σου μαζί τους είναι δώρο-άδωρον. Εκείνοι την μονή απάντηση που μπορούν να δώσουν είναι «Γιατί όχι εγώ;».
Η τοξικότητά τους εξαπλώνεται σαν λαίλαπα. Μιλώ για εκείνα τα ανθρωπάκια που σου ρουφάνε κάθε θετική ενέργεια, και τη μετουσιώνουν σε αρνητική.
Πρόκειται για άτομα ου δεν θα ευχαριστηθούν ποτέ τη ζωή, γιατί πάντα βρίσκουν την αφορμή για γκρίνια, για τους πιο αστείους λόγους. Δεν θα τους δεις να γελάνε με την καρδιά τους. Χαμόγελο γι’ αυτούς είναι ένα μικρό ,σχεδόν, ειρωνικό μειδίαμα, ίσα που φαίνεται.
Κινούνται με γνώμονα το ρητό «Ο θάνατός σου, η ζωή μου» και δεν ντρέπονται γι’ αυτό. Αν σε δουν στα πατώματα, δεν σου απλώνουν χέρι για να σηκώσουν, αλλά για να σε σπρώξουν ακόμα πιο κάτω.
Περιγράφουν τη ζωή με τα πιο μελανά χρώματα. Κάθονται σε μια γωνίτσα και μοιρολογούν. Πώς η ζωή να τους χαμογελάσει, όταν η ψυχή τους ξεχειλίζει από δυσμενή συναισθήματα;
Δεν έχουν μάθει να δίνουν, χωρίς να παίρνουν ανταλλάγματα. Μπορεί να τους έχεις προσφέρει δέκα πράγματα, αλλά εκείνοι γκρινιάζουν για το ένα που δεν έδωσες.
Μη τυχόν σε πιάσουν στο στόμα τους. Η μόνη τους διασκέδαση και τέρψη είναι να εξαπλώνουν τα πυρά της κριτικής τους. Μια κριτική καθόλα εμπαθής και άγονη. Και αυτό για να νιώσουν οι ίδιοι καλύτερα.
Έτσι εξυψώνονται εκείνοι. Με το να γειώνουν όλους τους υπόλοιπους. Φοράνε προσωπείο. Προσποιούνται μια πλαστή καλοσύνη, και έπειτα νιώθεις το μαχαίρι στη πλάτη σου. Η ζήλια τους έχει εκτροχιάσει και κολυμπάνε στον βούρκο, και προσπαθούν να τραβήξουν και εσένα.
Αυτούς τους ανθρώπους τους αναγνωρίζεις από το κενό τους βλέμμα. Βλέμμα χωρίς συναίσθημα. Και αν προσπαθήσεις να βρεις παρηγοριά στο πλευρό τους, θα βγάλουν τα προβλήματά σου σκάρτα, για να στραφεί η προσοχή και πάλι πάνω τους. Διψάνε για προσοχή.
Συμπεριφέρονται σαν να είναι πάντα τα θύματα. Θύτες και θύματα του εαυτού τους.
Μην επιδιώξεις να τους δείξεις το μονοπάτι τη ευτυχίας. Θα σε οδηγήσουν και εσένα στη σκοτεινή πλευρά.
Μην επιτρέπεις να κάθονται δίπλα σου. Μαζί με το οξυγόνο ρουφάνε και κάθε ίνα αισιοδοξίας.
Να τους δείξεις την έξοδο. Επίλεξε τη ζωή που απέρριψαν εκείνοι. Και αν ποτέ βρεθείς σε εκείνη τη σκοτεινή πλευρά, ή αν έχεις κάποιο από τα χαρακτηριστικά, σκέψου ότι οι μίζεροι άνθρωποι δεν απόλαυσαν ποτέ τίποτα στη ζωή. Δεν είναι ποτέ αργά να αλλάξεις στρατόπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου