Αγάπη μου τι κάνεις; Πώς νιώθεις;
Μεγαλώνεις, το βλέπω. Αλλάζεις εσύ, αλλάζει ο καιρός, οι συνθήκες, ό,τι κινείται γύρω από σένα.
Αλήθεια, τι κάνει ο παλιός σου εαυτός; Για εκείνον τον χαρακτήρα των υπεράνω αγαθών, λέω. Για εκείνον που είχες τότε, πριν θαμπωθείς από την ύλη που μπορεί αύριο και να μη σου ανήκει.
Θυμάμαι πόσο τους επέκρινες τότε αυτούς που ζήταγαν πλούτο.
Θυμάμαι πόσο έκραζες το σκηνικό τους, τις επιλογές τους.
Άνανδρους, ανόητους, παιδάκια, τους έλεγες.
Και τώρα βλέπω πόσο άλλαξες. Γελώ και κλαίω μαζί. Γελώ για την αλλαγή, κλαίω για τον ίδιο ακριβώς λόγο…
Ειρωνεία μεγάλη, άνθρωπε, να γίνεσαι ό,τι δεν ήθελες, ό,τι κορόιδευες.
Καθένας, όμως, στη ζωή, κύριος των επιλογών του, παίρνει αυτό που του αξίζει.
Κι είμαι σίγουρη, όσο κι αν με πληγώνει πως κι εσύ έχεις λάβει αυτό που σου αξίζει :
Ένα μεγάλο, ολοστρόγγυλο, γυαλιστερό τίποτα.
Σε καλή μεριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου