Ο χρόνος δεν με τρομάζει.
Δεν με πειράζει που μεγαλώνω.
Αρκεί να κοιτάζω πίσω μου και να δακρύζω από ευτυχία και ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησα, όμορφα και άσχημα.
Αρκεί να κοιτάζω… μέσα μου και όλες οι εμπειρίες που έχω συλλέξει μέχρι σήμερα, να λειτούργησαν ευεργετικά. Να έχω καταφέρει να γίνω η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μου έως τώρα.
Αρκεί να κοιτάζω… τη ζωή που έχω μπροστά μου με αισιοδοξία. Όντας σε εγρήγορση να αντιμετωπίσω το αύριο. Αγναντεύοντας το μέλλον με καθαρή μάτια και εσωτερική γαλήνη, έχοντας πίστη πως όλα θα κυλήσουν όπως πρέπει.
Αρκεί να κοιτάζω.. την νοητή λίστα των ονείρων μου και να νιώθω ικανοποιημένη με όλα όσα έχω ήδη καταφέρει. Αν όχι, να έχω την κινητήρια δύναμη να τρέξω για να προλάβω. Να μην έρθει η ύστατη στιγμή και αισθανθώ πως δεν έζησα όλα όσα ονειρεύτηκα.
Αρκεί να κοιτάζω.. τους ανθρώπους που με πλαισιώνουν και εκείνους που υπήρξαν απλά περαστικοί, περήφανα. Γνωρίζοντας πως ήμουν σωστή και καθαρή απέναντι τους. Πως δεν πλήγωσα εσκεμμένα κανέναν, αντιθέτως στο διάβα μου να βοήθησα όσο μπόρεσα.
Αρκεί να κοιτάζω.. τα παιδιά μου και να ξέρω πως έκανα όλα όσα μπορούσα με βάση τις δυνατότητες μου την εκάστοτε στιγμή. Πως τα λάθη που έκανα ήταν ανθρώπινα και έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου. Έχοντας κατανοήσει πως όλοι κάνουμε λάθη. Όμως ακόμα και μέσα από αυτά μπορούμε να διδάξουμε τα παιδιά μας. Αναπλάθοντας τα σφάλματα μας, σε κάτι θετικό.
Αρκεί να κοιτάζω.. τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να βλέπω φως στο πρόσωπό μου και όχι τον χρόνο που κύλησε και άφησε τα σημάδια του πάνω μου. Αλλά να αντικρίζω την αγάπη και την ομορφιά της ψυχής μου που αναπτύχθηκαν και έλαμψαν στην όψη μου, στο πέρασμα του.
Αρκεί να κοιτάζω.. τις σκέψεις μου και να μην με τρομάζουν. Να μην τρέχω να κρυφτώ από τις έγνοιες και τα προβλήματα. Να αντιμετωπίζω κάθε τι που με φοβίζει, να το τακτοποιώ όπως αρμόζει και να το απομακρύνω από την ζωή μου.
Τι κι αν μεγαλώνω. Ο χρόνος τρέχει μονάχα αν εμείς νιώθουμε πως μας κυνηγά..
Κι ο χρόνος διάφανος σαν φάντασμα, διανύει τους αιώνες. Ακέραιος, αυστηρός, αγέραστος, ακούραστος..βαδίζει με σταθερό βηματισμό, μόνο μπροστά.
Προσφέρει γενναιόδωρα ομορφιά και ελπίδα στην αρχή κάθε ύπαρξης.
Μα τα θερίζει όλα στο πέρασμα του, αφήνοντας πίσω, αυτός, ο γηραιότερος όλων, ο χρόνος, ο αθάνατος, συντρίμμια..και από αυτά αναβλύζει ξανά ζωή.. μονάχα με ένα άγγιγμα του.
Αυτή είναι η ζωή!
Μαρία Πολυμήλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου