Μετά από τόσο καιρό που είχα να γράψω άρθρο, έπρεπε να γράψω για την αναβλητικότητα! Όχι όμως γιατί είναι κακή - αλλά γιατί είναι καλή - και πώς έρχεται να μας υπενθυμίσει κάτι...
Πρόσφατα άρχισα να ξαναδιαβάζω ένα καταπληκτικό βιβλίο - "Το Εγώ είναι ο Εχθρός" (Ego is the Enemy) του Ryan Holiday, το οποίο μιλάει για το πώς το "Εγώ" μας είναι αυτό που μπαίνει εμπόδιο σε κάθε τι που κάνουμε ή δεν κάνουμε, είτε επιτυγχάνουμε, είτε αποτυγχάνουμε, είτε αναβάλλουμε συνεχώς τα πάντα και δεν κάνουμε τίποτα.
***Σημείωση: στο άρθρο αυτό, το Εγώ το χρησιμοποιώ σαν τον ΚΑΚΟ ΕΓΩΙΣΜΟ, την έκδοση του Εγωισμού που τυφλώνει, που κουφαίνει, που απομονώνει και παραλύει τον άνθρωπο. Υπάρχει όμως και καλός εγωισμός και έχω μιλήσει για αυτόν σε άλλο άρθρο.***
Άμα πετύχεις κάτι, μεγάλο ή μικρό, το Εγώ είναι που θα αρχίσει να σου δίνει άδεια να αρχίσεις να "πυροβολάς τα πόδια σου":
Το Εγώ είναι που σου λέει πως "είσαι ξεχωριστός" - "αξίζεις περισσότερα" - "μπορείς να χαλαρώσεις τώρα, σου αξίζει" - "έλα, έχασα μερικά κιλά, μου αξίζει τώρα το μιλφέιγ" - "κρατιόμουν, ήμουν καλός όλη μέρα, αλλά τώρα θες βρίσιμο" - "τόσο καιρό έχω κόψει το τσιγάρο, μπορώ να κάνω ένα τώρα, δε θα με πειράξει".
Όταν αρχίζεις και γίνεσαι καλός σε κάτι, όταν κάνεις πρόοδο προς στόχους που έβαλες, αρχίζεις να ακούς λιγότερο αυτά που σου λένε οι άλλοι. Γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα. Αρχίζεις και κλείνεσαι και απομονώνεσαι.
Σταματάς αυτά που σε οδήγησαν στη νίκη. Και αρχίζει ξανά η κατρακύλα.
Όταν αποτυγχάνεις, το Εγώ σου αρχίζει και λέει "αξίζω περισσότερα, φταίει αυτός που απέτυχα". "Φταίει η κοινωνία". "Φταίνε οι άλλοι". Και δεν αναλαμβάνεις καμία ευθύνη - και έτσι είσαι θύμα της ζωή σου και δεν πας πουθενά - περιμένεις κάποιον να έρθει να σε σώσει.
Αλλά το Εγώ μπορεί να οδηγήσει και σε ακόμα χειρότερα: σε μία ζωή που έχεις επαναπαυτεί, τη σιχαίνεσαι, τη νοιώθεις να σε φθείρει, αλλά την έχεις συνηθίσει, και δε σε ενοχλεί αρκετά ώστε να ταρακουνηθείς να αλλάξεις.
Και όταν δεν προσπαθείς καν να αλλάξεις, είναι γιατί το Εγώ σου σου λέει: "εγώ είμαι για μεγαλεία, τι νομίζεις, θα αρχίσω να δουλεύω για 1€ την ώρα;" ή "Τι θα μου κάνει το 1 πουσαπ, εγώ θέλω κανονική γυμναστική!", ή "τι είμαι ο χαμάλης σου και θες να βγάλω και τα σκουπίδια;", "για ποια με πέρασες, για τη δούλα σου;", "ξέρεις ποιος είμαι εγώ;", "γιατί εγώ να τους συμπεριφερθώ καλά, αυτοί μου συμπεριφέρονται καλά;".
Σου θυμίζουν τίποτα;
Όλα αυτά τα ωραία τα λέει το Εγώ μας. Και είναι αυτά που οδηγούν στην απομόνωση, την αποτυχία, την κατάθλιψη, και το θυμό με όλους και με όλα.
Και βλέπεις την 70άχρονη να έρχεται στο νοσοκομείο και να έχει μείνει μόνη της - να μην τη θέλουν ούτε τα παιδιά της, ούτε τα εγγόνια της, ούτε τα αδέρφια της, γιατί τους έδιωξε όλους από κοντά της, γιατί "δεν τους άντεχε".
Γιατί τους κατηγορεί που την ξεχνάνε. Που δεν παίρνουν τηλέφωνα. Που έφυγαν από κοντά της. Γιατί πάντα έπαιρνε και δεν έδινε. Γιατί "ξέρεις ποια είμαι εγώ". Ενώ και αυτή έκανε τα ίδια στους δικούς της γονείς.
Το Εγώ παίζει πολύ άσχημα παιχνίδια.
Σου φαίνονται οικεία τα παραπάνω;
Εγώ ξέρω ότι κάθε τρεις και λίγο ακούω το Εγώ μου να μου λέει μερικές τέτοιες σκέψεις. Αλλά πλέον το καταλαβαίνω συχνότερα, και δεν το αφήνω να με μπερδεύει.
Ξέρω ότι τίποτα δεν έχω καταφέρει μόνος μου, και ούτε θα μπορούσα.
Ξέρω ότι τα πάντα τα οφείλω σε άλλους - στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στις ομάδες που είμαι - και ναι - τα οφείλω και στην πατρίδα μου. Μπορεί να μην είναι τέλεια - όμως επέτρεψαν όλα αυτά που καταφέρνω, με τους περιορισμούς τους και όλα.
Για να είμαι ακριβής, αν πίστεψες ότι 100% των φορών τα πιστεύω τα παραπάνω - είναι ψέμα και μιλάει το Εγώ μου. Η αλήθεια είναι ότι και γω τα κατηγορώ όλα και όλους μερικές φορές. Ιδίως όταν βιάζομαι. Αλλά με μια δεύτερη ματιά - τα ευγνωμονώ. Δεν είμαι ξεχωριστός. Και γω, όπως όλοι πέφτω θύμα του μυαλού μου, και προσπαθώ να απελευθερωθώ.
Και ευγνωμονώ βασικά πράγματα που παίρνουμε για δεδομένα - όπως το ότι δεν είμαστε δικτατορία. Γιατί αν ταξιδέψεις λίγο, θα αρχίσεις να εκτιμάς ΠΟΛΛΑ από αυτά που παίρνεις για δεδομένα - όπως τη δωρεάν εκπαίδευση, τον καλό καιρό, τη θάλασσα, τα πανέμορφα μέρη, και ναι, την ελευθερία μας.
Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης; ΑΦΘΟΝΑ. Σίγουρα. Αλλά ας μην ξεχνάμε όλα αυτά που έχουμε.
Όμως πώς μπορούμε να αρχίσουμε να πιάνουμε συχνότερα το πότε μας μιλάει το Εγώ μας, και πότε μας κάνει τη ζωή δύσκολη;
Αναβλητικότητα
Αρχίζουμε να θέτουμε ψηλούς στόχους και να λέμε πράγματα του στυλ "ΟΚ, θέλω να χάσω 10 κιλά σε 2 μήνες" ή "θα πηγαίνω γυμναστήριο 3 φορές την εβδομάδα, 2 ώρες τη φορά", ή "θέλω να πάω ταξίδια" (πιο γενικό). "Θέλω να κάνω την πτυχιακή μου". 'Η όπως εγώ - "θέλω να γράψω 2 άρθρα".
Και μάντεψε τι γίνεται:
"Από Δευτέρα"
Παλιόφιλε Αναβλητικότητα, καλωσήρθες.
Σε ακούω να σκέφτεσαι "ρε Θοδωρή, φίλος η Αναβλητικότητα; Από πού κι ως πού; Εσύ δε μας έλεγες πως είναι Ο Συχνότερος Σαμποτέρ μας παλιότερα;;;"
Και όμως, άσχετα με το τι λένε, και το τι έλεγα και εγώ, η αναβλητικότητα είναι φίλος μας.
Ξέρεις γιατί; Γιατί όταν τη βλέπουμε, μας κλείνει το μάτι και μας λέει "φιλαράκι, σαν πολλά δεν μας τα λες; Ποιος νομίζεις πως είσαι; Κάτσε καλά και μην το παίζεις κάποιος".
Μας δείχνει ότι έχουμε πέσει θύμα του Εγώ μας. Μας δείχνει ότι έχουμε υπερβολικά ψηλές προσδοκίες από τον εαυτό μας, και πρέπει να κόψουμε κάτι.
Κόψε κάτι... Ξεκίνα με μικρά βηματάκια... Που πας χοροπηδώντας;
Θες να ξεκινήσεις διατροφή; Ξεκίνα λίγο πρώτα να μειώνεις τη ζαχαρίτσα απ'τον καφέ..
Θες να ξεκινήσεις γυμναστική; Ανέβα τη σκάλα αντί να πάρεις το ασανσέρ.. Πέσε και κάνε ένα πουσάπ... Πήγαινε 5 λεπτά περπάτημα γύρω απ'το σπίτι σου..
Θες να τελειώσεις ένα καλό βιβλίο; Διάβασε μία σελίδα την ημέρα.
Θες να σταματήσεις να αισθάνεσαι μόνος; Σήκωσε το χέρι σου και πάρε κάποιον τηλέφωνο. Χωρίς να του παραπονεθείς "πού εξαφανίστηκες πάλι".
Θες να γράψεις 2 άρθρα; (λέω στον εαυτό μου) - Ξεκίνα να χαζεύεις λίγο τα προηγούμενα άρθρα σου να δεις πώς έχεις αλλάξει από τότε... (και ναι, τα βλέπω και θέλω να τα αλλάξω όλα )
Την επόμενη φορά που θα αρχίσεις να αναβάλλεις, λοιπόν, σκέψου πως η αναβλητικότητα είναι φίλη σου, και πως έρχεται να σου υπενθυμίσει κάτι:
Πως δεν χρειάζονται μεγάλα βήματα.
Μην το παίζεις ήρωας.
Κάν΄το απλό. Κάνε κάτι μικρό.
Αλλά ΞΕΚΙΝΑ.
By Teo Kark
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου