Απόγευμα Κυριακής, πλησιάζω το παράθυρο, παραμερίζω την κουρτίνα και με το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι κοιτάω απέξω, η ώρα είναι έξι, ο δρόμος έξω γεμάτος από παιδιά που παίζουν.
Την προσοχή μου τραβάει μια παρέα πιτσιρικάδων που κάνουν στην άκρη ένα αγοράκι, ανοίγω το παράθυρο για να ακούσω τις συνομιλίες τους ,ξαφνιάζομαι, η παρέα μόλις απέρριψε την πρόταση του μικρού να παίξει μαζί τους και το παιδί τρέχει κλαίγοντας από την αντίθετη πλευρά. Η εικόνα αυτή με γεμίζει σκέψεις… Στο μυαλό μου επικρατεί μόνο μια λέξη απόρριψη.
Κακά τα ψέματα όλοι μας και έχουμε απορρίψει αλλά και έχουμε απορριφθεί.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή εμείς οι άνθρωποι όπως έχει πει και ο Αριστοτέλης είμαστε όντα κοινωνικά, θέλουμε δηλαδή να συνυπάρχουμε με τους άλλους και ως επί το πλείστον να είμαστε αρεστοί σε αυτούς, να μας αποδέχεται δηλαδή η πλειοψηφία αφού έτσι νιώθουμε και εμείς καλά με τον εαυτό μας χρήσιμα μέλη του γενικότερου συνόλου.
Γιατί ελάτε μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας κάνεις μας δεν θέλει να μην τον αποδέχονται οι άλλοι και αυτό διότι η αίσθηση της απόρριψης, ότι δηλαδή μας αξιολόγησαν, είδαν τι αξίζουμε και μας καταχώρησαν στα ανεπιθύμητα είναι μια από τις πιο επώδυνες έμπειρες ενός ανθρώπου.
Και αυτό γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε έτσι φτιαγμένοι ώστε να τρομοκρατούμαστε στην ιδέα ότι κάποιος μας απορρίπτει, ότι κάποιος δεν μας θέλει τριγύρω του είτε αυτός είναι οικογένειά είτε φίλος είτε σύντροφος.
Με την απόρριψη αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τι κάναμε εμείς οι ίδιοι λάθος, βγαίνουν έτσι σιγά σιγά στην επιφάνεια οι διαφορές ανασφάλειες, αυτά τα τέρατα που φωλιάζουν μέσα στον καθένα μας και σε κάτι τέτοιες καταστάσεις ξεπροβάλλουν για να μας υπενθυμίσουν τις αδυναμίες και να μας γεμίσουν με αρνητικές σκέψεις .
Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να συγκρίνουμε τον εαυτό μας και να προσπαθούμε να συμπεριφερθούμε σαν αυτούς που μας απέρριψαν με την προσδοκία να μας δεχτούν αυτή την φορά…
Από την άλλη πλευρά όμως όλοι μας λίγο πολύ έχουμε απορρίψει άλλους ανθρώπους και έχουμε προκαλέσει τον ίδιο πόνο που αισθανθήκαμε και εμείς όταν μας θεώρησαν απόβλητους.
Το ερώτημα λοιπόν είναι πως ξεκινάς να απορρίψεις κάποιον. Τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστέψεις πως δεν σου «κάνει» ο άλλος χωρίς να τον γνωρίσεις κρίνοντας μόνο από παρουσιαστικό αρκετές φορές.
Συνήθως εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να απορρίπτουμε ότι και όποιον δεν μπορούμε να καταλάβουμε.. Οτιδήποτε και οποιονδήποτε φαίνεται διαφορετικό από εμάς. Όποιος μας είναι «ξένος» ως προς την κοσμοθεωρία που έχει ο καθένας από εμάς , τις εμπειρίες του και γενικότερα τον τρόπο ζωής του και κυρίως οποίος δεν μας «κάνει» εμφανισιακά
Και αυτό διότι καλώς ή κακώς το πρώτο πράγμα που βλέπουμε σε έναν άνθρωπο είναι το περιτύλιγμα, η εμφάνιση του και αν κάτι μας ξινίσει επιφανειακά δεν έχουμε το θάρρος να του δώσουμε την ευκαιρία να αλληλοεπιδράσει με εμάς ώστε να τον γνωρίσουμε εις βάθος φοβούμενοι το άγνωστο και το διαφορετικό και ότι αυτό συνεπάγεται.
Επομένως η πιο εύκολη λύση είναι να τον απορρίπτουμε λες και το να διαφέρει κάνεις είναι σφάλμα λες και το σωστό είναι να είσαι ένα ακόμα μαζοποιημένο ανθρωπάκι σε ένα πλήθος πανομοιότυπων ανθρώπων.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη έχουμε συνηθίσει να θέλουμε ανθρώπους που είναι ίδιοι με εμάς, με ίδια ενδιαφέροντα , ενδεχομένως ίδια εμφάνιση ακόμα και παρόμοια ζωή. Αυτό αν και δεν είναι απαραίτητα κακό μπορώ να πω ότι είναι αποπνικτικό και βαρετό .
Το να υπάρχουν άτομα διαφορετικά από εμάς στις ζωές μας το βρίσκω άκρως απαραίτητο, γιατί μέσα από την επαφή με έναν άνθρωπο που διαφέρετε σε αρκετά πράγματα μπορείς να μάθεις αλλά και να αντλήσεις ιδέες, να αναθεωρήσεις απόψεις σου , να καταλάβεις επιτέλους ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο υπάρχει και το γκρι και άλλα τόσα ωραία χρώματα.
Να δεις ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν χτίζονται στις ομοιότητες αλλά κυρίως στις διάφορες, να νιώσεις τον κόσμο αλλιώς βρε παιδί μου. Ακόμα όμως και αν δεν καταφέρεις να καταλάβεις το διαφορετικό μάθε να το σέβεσαι και να μην το απορρίπτεις λες και είναι απλά ένα λάθος γιατί όπως είχε ισχυριστεί και ο Αμερικάνος συγγραφέας Wayne W.Dyer
«Η ύψιστη μορφή άγνοιας είναι όταν απορρίπτεις κάτι που δεν ξέρεις τίποτε για αυτό» και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Και στην τελική ποιοι είμαστε όλοι εμείς που απορρίπτουμε κατευθείαν κάποιον , χωρίς να του δώσουμε την παραμικρή ευκαιρία να μας γνωρίσει τον δικό του κόσμο . Και ακόμα και αν τότε αδυνατούμε να καταλάβουμε την διαφορετικότητα του άλλου τουλάχιστον ας την σεβαστούμε γιατί ούτε σε εμάς θα μας άρεσε να μας απέρριπταν γιατί τυχαίνει να διαφέρουμε
Το όμορφο, λοιπόν, στη ζωή αυτό είναι να διαφέρεις με τους άλλους γιατί αν είμασταν όλοι ίδιοι θα πλήτταμε αφόρητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου