Παιδιά ήμασταν μωρέ και θέλαμε να μεγαλώσουμε.
Ανυπομονούσα να γίνω ενήλικη, δεν ήξερα.
Δε γνώριζα τι σημαίνει ευθύνη,
ήμουν επαναστάτρια του εαυτού μου κυρίως.
Θα' δινα, τι δε θα'δινα να γυρίσω το χρόνο πίσω να ζήσω μια μέρα σαν παιδί.
Να νιώθω την ασφάλεια και τη προσοχή όλων τίποτα “κακό” μη μου συμβεί.
Σε εκείνο το πάρκο θα γύριζα με τη γιαγιά μου παρέα να αγωνιά μήπως χτυπήσω.
Στην αγαπημένη μου κούνια να φτάνει όσο πιο ψηλά και εγώ να βγάζω φτερά.
Να παλεύω να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά γιατί θέλω να δοκιμάσω εκείνο το κέικ της θείας που τις περισσότερες φορές δεν πετυχαίνει μα εγώ της έχω αδυναμία.
Στο τραγούδι της μαμάς μου, στον δικό μας στίχο “το κορίτσι μου κοιμάται” που πάντα με έκανε να χαμογελάω λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.
Ανεμελιά, παιχνίδι, αντιδράσεις, οικογενειακά τραπέζια που ποτέ δε συμπαθούσα αλλά πάντα αναζητούσα.
Το μικρό μου πορτοκαλί ποδήλατο, τις γρατζουνιές στα γόνατα και τα κλάματα γιατί “μαμά δε θέλω να πάω σχολείο”.
Εκεί θέλω να γυρίσω, να χωθώ και να ονειρευτώ με τις ζωγραφιές μου,
αυτό το κόσμο μου αναζητώ, ένα κόσμο γεμάτο αγκαλιές.
Αυτές που μόνο τα παιδιά απολαμβάνουν…
Αμάντα Παναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου