Μια λευκή οθόνη και ένας κέρσορας να αναβοσβήνει. Σαν χτύπος καρδιάς. Σαν αναμονή για κάτι απροσδιόριστο.
Αυτό βλέπω μπροστά μου εδώ και ώρα πολύ! Σαν υπνωτισμένη, σαν να αντικρίζω με μάτια ακίνητα κάτι έξω του κόσμου τούτου. Μάλλον έχω χαζέψει πια, δεν εξηγείται αλλιώς. Μάλλον αυτό το κενά λευκό με ανακουφίζει, έρχεται σε αντιδιαστολή με το μαύρο που έγραψα πριν λίγες μέρες ότι νιώθω να βυθίζομαι.
Το λευκό ξέρεις δεν περιμένει κάτι από σένα, δεν σε καλεί καν. Περιμένει γιατί δεν σε χρειάζεται, έχει το φως του! Και σ’ αφήνει να το αγναντεύεις. Σου επιτρέπει να βάλεις αν θες με τη φαντασία σου χρώμα.
Και κάπως έτσι ξεπηδούν φωνήεντα και σύμφωνα, γίνονται λέξεις και φτάνουν εδώ σε σειρά, για να γίνουν μήνυμα δικό μου σε σένα. Μια δημόσια αλληλογραφία μας.
Η μοιρασιά μου με έπαθλο το χρόνο, τα μάτια και την προσοχή σου. Και μέσα σε όλο αυτό μάλλον φτάνει ο καιρός να κερδίσω από την αρχή και κάτι άλλο. Να βρω ξανά τον εαυτό μου. Να δω ξανά που έχει κρυφτεί η ζ(Ζ)ωή.
Γιατί για να συνεχίσουμε εδώ μαζί, πρέπει να ξανασυνδεθώ με όλα όσα σου χάρισα και να σου ζητήσω να με ακολουθήσεις στο παραπέρα μου, να σε προσκαλέσω σαν συνοδοιπόροι. Γιατί σίγουρα υπάρχει δρόμος.
Που μπορεί να έχει στη διαδρομή του κυκλώνες, καταιγίδες με γεμάτα στόμφο ανδρικά αρχαία ονόματα, όμως ό,τι και να συμβεί, ό,τι και αν σκάσει ή ανταριάσει, όλα οδηγούν σε ζωή. Σ’ αυτή που και Εσύ και Εγώ αντικρίζουμε κάθε μέρα με το δώρο της πρώτης μας ανάσας.
Θα βρούμε λες το λόγο που ξημερώσαμε και τώρα συναντιόμαστε εδώ; Εσύ τον ξέρεις; Έχεις ποτέ σου αναρωτηθεί σαν εμένα ή μόνο το δικό μου μυαλό ανακατεύει αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει λόγος. Πάμε να τον βρούμε. Να βρούμε τι κάνουμε, τι δεν κάνουμε, τι κυνηγάμε και γιατί. Τι ονειρευόμαστε. Που κολλάμε, γιατί ο φόβος μας σταματά, γιατί αναβάλουμε, γιατί θεωρούμε δεδομένο το κάθε μας αύριο και χάνουμε το επόμενο τώρα μας.
Άκου τον αέρα και άνοιξε πανιά. Άκου εσένα. Βρες Εσένα μέσα σ όλη αυτή την αντάρα. Αγάπησε Εσένα. Από την αρχή ξανά. Όχι, δεν είναι συμβουλή. Δεν είμαι άξια να δώσω συμβουλές. Ούτε παραίνεση είναι. Απλά γιατί αλλιώς αυτή η ζωή σαν υποχρέωση δεν παλεύεται…
Καλό Μήνα! Μην αφήσεις τον Οκτώβρη να σου κρύψει τον Ήλιο στην καρδιά Σου. Μην τον κάνεις να ζηλέψει το Καλοκαίρι (ένα όποιο Καλοκαίρι όνειρο) που έχεις στο μυαλό σου και θες να το ζήσεις ερήμην του…
Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου