Χρωστάω μια απέραντη ευγνωμοσύνη στους εχθρούς μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί με έστρεψαν στην συγχώρεση τους και όχι στην εκδίκηση τους. Με έμαθαν ότι δεν είναι εχθροί μου πραγματικά, απλά κάποιοι εγωιστές φίλοι μου.
Χρωστάω μία αγκαλιά στους εχθρούς μου.
Γιατί μπόρεσαν και με ώθησαν στο καλό και στον Θεό.
Γιατί χωρίς εκείνους δεν θα είχα ποιους να συγχωρέσω και θα κινδύνευα.
Γιατί οι φίλοι μου με κρατούσαν γερά κάτω στην γη ενώ οι εχθροί μου, μου βρήκαν ένα ασφαλές μέρος για να μείνω στον ουρανό.
Χρωστάω ένα ευχαριστώ στους εχθρούς μου.
Γιατί με έφεραν κοντά στην αλήθεια και στην ηρεμία της ψυχής μου.
Γιατί με έφεραν κοντά στην παραλία, ενώ είχα πάρει λάθος πλοίο σε λάθος διαδρομή.
Γιατί είδα το φως, μετά από πολύ σκοτάδι γύρω μου.
Χρωστάω μια αγκαλιά σε όλους εκείνους, που ενώ μου έλεγαν ότι θα τα καταφέρω, την ίδια στιγμή μου έβαζαν τρικλοποδιές.
Σε όλους εκείνους, που μου έκλεψαν την ανεμελιά και την πίστη μου στους ανθρώπους.
Σε όλους εκείνους, που ενώ εγώ έχτιζα τον παράδεισο μου για να ζήσω, ερχόντουσαν με την μπότα τους και μου γκρέμιζαν τα κάστρα μου.
Σε όλους εκείνους, που ενώ εγώ τους έλεγα ότι ήμουνα ένα άλογο με φόρτωναν σαν γαϊδούρι. Χρωστάω ένα τραπέζι στους εχθρούς μου.
Να δούνε πώς ένας άνθρωπος που θέλανε να βασανίσουν, μπόρεσε να τους συγχωρέσει.
Θέλω να πιω μαζί τους και να τσουγκρίσω το ποτήρι μου, λέγοντας τους ότι κατάλαβα. Κατάλαβα πώς ο μοναδικός εχθρός που θα μπορούσα να έχω δεν ήταν εκείνοι. Ήτανε ο εαυτός μου.
Και ύστερα να τους φιλήσω έναν έναν για το τελευταίο τους ταξίδι στην λησμονιά.
Εικόνα: Maria louseiro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου