Μάθαμε να φταίμε. Προκειμένου να μη φταίμε ποτέ, από φόβο μην κάνουμε λάθος ή μην τύχει και μας πουν εγωιστές, μελό και υπερβολικούς οι κριτές των πάντων, μάθαμε να φταίμε πάντα.
Αν δε μας φέρθηκαν καλά, φταίμε κι εμείς που τους δώσαμε πάτημα, τροφή, δικαίωμα, το θάρρος. Φταίμε που τους ανοίξαμε τα σπίτια, τις καρδιές, τις αγκαλιές μας. Έπρεπε να αγαπάμε, να δίνουμε, να εμπιστευόμαστε με το ζύγι.
Όπως όταν πηγαίνει κανείς στη λαϊκή: – Πόσο κάνει η φιλία που πουλάς; Πόσα θες για την αγάπη σου; Έχω τόσα, τι παίρνω με αυτά; Ξεκάθαρα πράγματα, ξεκάθαροι λογαριασμοί, κλείσαμε. Επιστροφές, δέχεστε;
Παζάρια λοιπόν στις σχέσεις, παζάρια και στις ευθύνες. Φταίω, αλλά εσύ φταις περισσότερο. Δεν φταίω όσο εσύ, μα αφού λένε πως ποτέ δε φταίει μονάχα ο ένας, φταίω έτσι κι αλλιώς, σωστά;
Αμ δε. Κάποτε πρέπει να πάψει να υπερτερεί το ενοχικό σύνδρομο έναντι του δίκαιου και της αλήθειας. Να πάψουν οι λογικοί να εκλογικεύουν το συναίσθημα και οι συναισθηματικοί να καταργούν τη λογική.
Δε φταις που δε θυσίασες τη ζωή σου προκειμένου να αναστήσεις μια σχέση που πέθανε προτού καν προλάβεις να πεις «αχ». Δε γίνεται να ματώνεις προσπαθώντας να υπομείνεις, να επιμείνεις, να αντέξεις, να αλλάξεις και να φταις κι από πάνω που δεν μάτωσες αρκετά.
Δε φταις που δεν μπορείς να σώσεις αυτόν που δε θέλει να σωθεί, δε φταις που δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω, δε φταις που είσαι άνθρωπος κι όχι χαλί για να πατά όποιος του κάνει κέφι.
Θα υπάρξουν στιγμές που δε θα φέρεις την παραμικρή ευθύνη για τη συμπεριφορά των άλλων, για την πλάτη που σου γυρίζουν, για τα λόγια που πληγώνουν, για τις ευκαιρίες που χάνονται. Θα υπάρξουν και άνθρωποι απαράδεκτοι κι αδικαιολόγητοι στη ζωή σου, άνθρωποι αχάριστοι, εγωιστές, μικρόψυχοι, που θα σε αδικήσουν, θα σε πονέσουν, θα σε προσβάλλουν. Άνθρωποι που θα σε χάσουν – και θα φταίνε αποκλειστικά και μόνο εκείνοι γι’ αυτό.
Δε γίνεται να μη φταις καθόλου ή να φταις μονάχα εσύ, αλλά δε γίνεται να φταις πάντα και εσύ.
Θα φταις πάντα και θα φταις απόλυτα, μονάχα όσο υποδύεσαι τον ήρωα που επωμίζεται όλες τις ευθύνες και κόβεις από το δίκιο σου. Θα φταις που θα έχεις βαρύνει τόσο που δεν θα έχεις κουράγιο να πάρεις τα πόδια σου όταν οι γύρω σου θα τρέχουν ανέμελοι, θα φταις που θα θες να σηκώσεις κεφάλι και δε θα μπορείς.
Και η ειρωνεία είναι, πως τότε θα σου φταίνε όλοι και όλα – εκτός από εσένα.
ΣΟΦΙΑ ΙΣΜΗΝΗ – Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου