«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα» σημειώνει πριν χρόνια ο Αντώνης Σαμαράκης σε ένα βιβλίο του με τίτλο Ζητείται Ελπίς.
Σκέφτομαι ποιοι παράγοντες απομακρύνουν τις καρδιές των ανθρώπων; Είναι πολλοί και ποικίλοι κατά περίπτωση. Ωστόσο ο παρονομαστής μπορεί να είναι κοινός. «Φοράει» κανείς τόσα σχήματα στο νου του, έχει καταγράψει έναν κώδικα από τη βρεφική ηλικία με βάση τον οποίο ζει και κινείται. Δεν είναι εύκολο να κάνει έξοδο από τα «κουτάκια» του, με αποτέλεσμα να επιμένει σε μια στάση με αφορμή μια συμπεριφορά που δέχεται.
Αξίζει να μελετήσει κανείς ένα βιβλίο με τίτλο Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε; του Χρόνη Μίσσιου για να αναθεωρήσει αν θέλει, μερικές αλήθειες που προσπερνά ο σύγχρονος άνθρωπος. Κι εδώ ενδεχομένως να έρθει ένα «κουτάκι» να αποτρέψει τη μελέτη του βιβλίου.
Θα σκεφτεί κάποιος, και ποιος είναι αυτός; Ήδη απομακρύνθηκε από τη σκέψη. Ο κάθε άλλος είναι αυτός που θέλει ή δεν θέλει κανείς να δει.
Αν εγώ σε θαυμάζω, άσχετα αν συμφωνώ με τις απόψεις σου, αν είσαι «ψηλά» στα μάτια μου, η συμπάθεια θα υπερβαίνει τις όποιες μικρότητες μας χωρίζουν και μας βάζουν απέναντι. Είναι μια νόσος η ατάκα που ξεστομίζει η σκέψη του ανθρώπου σήμερα, «τι να μας πει κι αυτός τώρα» κι έτσι ο άνθρωπος παραμένει αυτιστικά απομονωμένος μέσα στην εγγύτητα.
Κάποτε θαύμασα ένα βλέμμα ενός σοφού κι έμεινα λίγες μέρες κοντά του για να ακούσω και να μάθω από τον τρόπο του. Παρατήρησα πως πολλές φορές έκρυβε την καλή του καρδιά κι οι άνθρωποι που τον επισκέπτονταν τον παρεξηγούσαν.
Έπειτα πούλαγε τρέλα λέγοντας αλήθειες γι’ αυτούς σε ιστορίες από τον εαυτό του. Οι περισσότεροι κάνοντας «προβολές» όσων κουβαλούσαν εντός τους δεν έδιναν σημασία. Άλλοι πάλι με αγαθή προαίρεση και διάθεση αλληλεπιδρούσαν ευχάριστα. Εκεί έμαθα πως αυτοί που δεν υπολογίζει κανείς μπορούν να σου πουν και να σου δείξουν σπουδαίες αλήθειες.
Είδα εκείνο το διάστημα πως για να έχει αυτός ο απλός άνθρωπος αυτό το βλέμμα που σε μαγνήτιζε και σε γέμιζε αισιοδοξία αθόρυβα, πάλευε πολύ με τον εαυτό του. Στην εργασία του εξυπηρετικός κι ευγενικός με ελεύθερο πνεύμα. Στην οικογένειά του ορεξάτος, εφευρετικός και υποστηρικτικός.
Με τους άλλους χαμογελαστός, ντόμπρος, συγκαταβατικός και υπομονετικός. Όλα αυτά ήταν καρποί της θέλησής του να βελτιώνεται και να είναι κοντά στον συνάνθρωπο. Για όλους είχε να πει μια καλή κουβέντα. Δεν φοβόταν, δεν αλληθώριζε, προσηλωνόταν στην ουσία. Ήξερε να τιμά τους άλλους χωρίς διακρίσεις. Όσο ήσουν διαθέσιμος, τόσο αποκάλυπτε το μεγαλείο της υπόστασής του.
Έτρωγες μια σούπα στο σπίτι του και χόρταινες γιατί είχε αγάπη. Μια μέρα είπε σε κάποιον που ήταν στεναχωρημένος: «Στήνουμε τείχη με πολεμίστρες προς τους άλλους ενώ δεν υπάρχει λόγος».
Αυτός ο τρόπος που δεν έχει αγκάθια προς τον άλλον αλλά κατανόηση και παραδοχή παρατηρώ πως είναι πολλές φορές ένας δρόμος που έχει χορταριάσει γιατί ο άνθρωπος της εποχής μας δεν επιλέγει να τον βαδίσει.
Σίγουρα δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, σαφώς τα συμφέροντα συγκρούονται, αλλά μήπως αυτό είναι κάποιες φορές μια πρόφαση που εφησυχάζει τα σχήματα που έχει κάποιος στη σκέψη του για να παραμένει μακριά από τους άλλους; Αυτή η τροποποίηση παρέχει λύσεις ώστε να μην είμαστε διχασμένοι. Όταν αλλάξει αυτή η σκέψη που θεωρεί σωστό μόνο τον εαυτό της θα αλλάξει ο άλλος, θα αλλάξει ο κόσμος.
Παράδειγμα; Αν εγώ στέκομαι από τη μια πλευρά θα βλέπω 6 ενώ ο απέναντι θα λέει πως είναι 9. Αν πάω στη θέση του θα την δω αλλιώς. Αλλά ποιος μπαίνει τώρα στη θέση του άλλου; Να έρθει αυτός εδώ! Οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται έμπρακτη αυτοθυσία και γενναιοδωρία για να μειωθούν οι αποστάσεις της καρδιάς. Αυτά τα καταγράφω για να τα μοιράζομαι και να τα υπενθυμίζω με τη σειρά μου στον εαυτό μου.
Χάρης Χωραΐτης
o-klooun.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου