Όλα στη ζωή είναι δανεικά. Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες.
Ξημερώματα και το μυαλό μου αρνείται κατηγορηματικά να με αφήσει να παρασυρθώ στην αγκαλιά του Μορφέα. Σκέψεις ξεπηδούν από το μυαλό και αναμνήσεις μοιάζουν να χορεύουν ειρωνικά μπροστά μου, στο ρυθμό της φλόγας του κεριού που με φωτίζει.
Σκιές της νύχτας που λες και παίζουν με τους δαίμονες του μυαλού. Καπνός κεριού μα και τσιγάρου τυλίγουν σκέψεις που στροβιλίζουν! Θαρρώ πως ήρθαν να με πνίξουν, να με αφανίσουν. Και είμαι εκεί ανίκανος να αντιδράσω, ανίκανος να κινηθώ!
Σε αυτό το φως λοιπόν σκέφτομαι και θυμάμαι. Και όσο θυμάμαι, τόσο πληγώνομαι.
Κατηγορώ τον εαυτό μου και ντρέπομαι να κοιτάξω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Κατηγορώ τον εαυτό μου που έκανε το μεγάλο λάθος να πιστέψει ότι μερικές φορές πρέπει να ξεπερνάς τα ταμπού και τις κοινωνικές προκαταλήψεις, που πίστεψε ότι μπορεί να σταματήσει να ενδιαφέρεται για την γνώμη των άλλων και με περισσή αλαζονεία θεώρησε ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Που θεώρησε ότι το να σπας τα τόσο βαθιά όρια σου είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να κάνεις πραγματικότητα την φράση :
«Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες». Όμως αυτός που είπε το παραπάνω έκρυψε αριστουργηματικά κάτι.
Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες παρά μόνο όταν είσαι έτοιμος να χάσεις. Τι να χάσεις; Ανθρώπους που αγαπάς, την εικόνα που τόσο προσεχτικά έχτισες, μα το κυριότερο κομμάτια του εαυτού σου.
Έτσι, βρίσκεσαι κάποια στιγμή ενώπιον των συνεπειών των πράξεών σου. Και ενώ απόλαυσες κάθε στιγμή, της εκτός ορίου βόλτας σου, έρχεται εκείνος ο αλήτης ο χρόνος για να σου υπενθυμίσει ότι όλα σε αυτή την ζωή είναι δανεικά, ακόμα και η ίδια η ζωή. Ένα τσιγάρο δρόμος. Τόσο σύντομη είναι η διαδρομή μας, μα τόσα πολλά τα λάθη μας.
Τελικά είναι μοιραίο να επαναλαμβάνουμε την ιστορία. Να κάνουμε λάθη, να μαθαίνουμε θεωρητικά από αυτά αλλά με έναν απίστευτα σαδιστικό τρόπο να είμαστε καταδικασμένοι στην αδυναμία της αποτροπής τους.
Σίγουρα όλοι σας, κάποια στιγμή, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας έχει περάσει μια νύχτα τουλάχιστον στην ζωή του που ήταν βασανιστική.
Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος για να ζητήσω συγνώμη χωρίς να χαθεί το φιλότιμο. Γιατί πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι ο γραπτός λόγος είναι ο μόνος που δεν μπορείς να διαψεύσεις, ενώ ο προφορικός χάνεται τόσο απρόσμενα όσο απρόσμενα εκφράστηκε, σε μια ανύποπτη χρονική στιγμή.
Συγγραφέας Θοδωρής Γιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου