Ποιος χρόνος; Ποια μάτια; Ποια αγκαλιά; Τίποτα δε θέλω… Τίποτα. Μ’ ακούς;
Μόνο εμένα θέλω. Θέλω να νιώσω ελευθερία και πάλι. Να μπορέσω να περπατήσω ξυπόλητη πάνω στην καυτή άμμο. Να βγω ατημέλητη ανάμεσα στον κόσμο. Να κάνω ταξίδια χωρίς το άγχος της μέρας.
Είναι δύσκολο να με πιστέψεις αλλά το έχω ανάγκη. Νιώθω ένα βάρος στη ψυχή που με τρώει σαν θηλιά από φαγωμένο σκοινί. Με βρίσκω παράλογη σύμφωνα με τα πρέπει του κόσμου, μπορεί και να είμαι, δεν το ξέρω.
Όμως, πώς να στο πω… Έτσι μου βγαίνει. Ποτέ δεν ένιωσα τόση λαχτάρα για κάτι.
Τόσο πόθο να με γνωρίσω ως το μεδούλι. Είναι μια πλευρά μου που τώρα μαθαίνω.
Ο κόσμος πάντα θα λέει. Πάντα θα κρίνει για ό,τι διαφορετικό δει μπροστά του. Μα τι να κάνουμε; Ο κόσμος μια μέρα θα φύγει και μετά θα μείνεις μόνος αντίκρυ με τον εαυτό σου. Τι ζητάς; Όλα τα απωθημένα θα πέσουν βροχή.
Οι έρωτες, τα ταξίδια, οι επιλογές. Θα μπορείς να τα αντιμετωπίσεις; Θα είσαι σε θέση; Θα έχεις τη δύναμη να τα κάνεις πράξη όλα από την αρχή;
Νομίζω είναι καλύτερο να πάρεις αποφάσεις, να πάρεις πρωτοβουλίες για σένα. Όλα στην ώρα τους με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Ίσως αποτύχεις και χάσεις τη μπάλα στη μέση του δρόμου. Ίσως όμως τα καταφέρεις και νιώσεις υπερηφάνεια και τόλμη με τον εαυτό σου. Αν ήταν όλα προβλέψιμα στη ζωή μας, ποιος ο λόγος να ονειρεύεσαι και να βάζεις στόχους κάθε σου μέρα;
Μου αρέσει που σου μιλάω ανοιχτά για όλα αυτά που νιώθω. Το πήρα απόφαση. Θα ταξιδεύω. Κάθε φορά που κλέβω χρόνο από τη καθημερινότητα, θα παίρνω τη χειραποσκευή μου και θα φεύγω. Δε θα δίνω αναφορά σε κανένα.
Μόνο ό,τι χρειάζεται για τα άτομα που αγαπώ: “Είμαι καλά. Ταξιδεύω, σε τρεις τέσσερις μέρες θα είμαι πίσω.” Έτσι, γιατί κάποια πράγματα καλό είναι να τα κρατάμε για μας. Η ζωή είναι ύπουλη και θέλει να την κακομαθαίνεις. Είναι μια και μοναδική, άλλη δεν έχει!
Ειρήνη Σταυρακάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου