Σου γράφω διότι μου λείπεις, διότι έφυγες και το μόνο που έχω από εσένα είναι εκείνο το μήνυμα του αποχαιρετισμού∙ διότι δεν ξέρω εάν με αγάπησες πραγματικά έστω και μια μέρα, διότι έχω ανάγκη να γράψω πάνω στο χαρτί κάποιες λέξεις, λέξεις που μου μιλούν για αυτά που νιώθω.
Γράφω, διότι είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ τώρα να σε πάρω στην αγκαλιά μου.
Όταν ξεδιπλώνουμε τις σκέψεις μας πάνω σε ένα χαρτί, αποτυπώνοντας τα συναισθήματά μας, αφ΄ενός αναμοχλεύουμε όλες εκείνες τις επώδυνες καταστάσεις και αφ΄ετέρου, οι ίδιες αυτές οι λέξεις, οι σκέψεις, οι αισθήσεις μας θεραπεύουν με τον δικό τους τρόπο. Μία από αυτές τις καταστάσεις, που ανασαλεύει χαρές και λύπες είναι τι άλλο, ο έρωτας.
«Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα, αλλιώς, θα μείνουμε για πάντα δεμένοι στο μυστικό τους» - Haruki Murakami -
Πολλοί θεωρούν ότι χρειάζονται μόνο έξη μήνες για να ξεπεράσει κανείς ένα τραύμα, μια πληγή∙ υπάρχουν ωστόσο και άνθρωποι που δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη θλίψη τους, δε μπορούν να ξεχάσουν.
Στην πραγματικότητα όμως, πέραν αυτών των περιπτώσεων, θα πρέπει κανείς να χρησιμοποιήσει τα συναισθηματικά του όπλα για να ξεπεράσει τη θλίψη∙ ένα από αυτά τα όπλα είναι η γραφή.
Η γραφή, ένας τρόπος να θεραπεύσουμε τις ουλές μας.
Όπως είπε και ο Walter Riso στο βιβλίο «Πρακτικός οδηγός για να μην υποφέρουμε από έρωτα»: «Καμία απογοήτευση δεν είναι επιβλαβής και κανένας έρωτας δεν είναι αιώνιος».
Είναι προφανές διότι, πολλές φορές η απογοήτευση είναι εκείνο το αίσθημα που τελικά μας απελευθερώνει. Η ανασφάλεια που νιώθουμε για την βεβαιότητα της αγάπης ενός αγαπημένου δεν είναι χειρότερη από την βεβαιότητα της απογοήτευσης.
Όσο ωριμάζουμε και ενηλικιωνόμαστε μαθαίνουμε τι είναι εκείνο που επιθυμούμε κι εκείνο που δεν επιθυμούμε από έναν έρωτα, αλλά μια πληγή παραμένει για πάντα μια πληγή∙ ακόμη κι αν γνωρίζουμε πώς να την διαχειριστούμε και να την αποδεχτούμε, αφήνει πάντοτε αόρατες ουλές.
Τότε, έρχεται η ώρα της συναισθηματικής νοημοσύνης!
«Θα εκφράσω αυτό που νιώθω και θα μιλήσω για εμένα συνέχεια, μέχρι την τελευταία σελίδα, χωρίς να χαρίσω στον εαυτό μου καμία δικαιολογία». - Elisabeth Smart -
Η συναισθηματική νοημοσύνη, μια έννοια που γεννήθηκε από τον Daniel Goleman τη δεκαετία του ‘90, είναι η ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε, να κατανοήσουμε, να εκφράσουμε και να διαχειριστούμε συναισθήματα, τόσο δικά μας όσο και των άλλων, με τρόπο αποτελεσματικό και παραγωγικό.
Ένας τρόπος να κατανοήσουμε και να αναγνωρίσουμε καλύτερα τα συναισθήματά μας είναι η διαδικασία της γραφής. Είναι μια σαγηνευτική διαδικασία, καθώς απλώνουμε τις σκέψεις μας πάνω σε ένα λευκό χαρτί, αφήνοντας το χέρι μας να το χαϊδεύει και να αναμοχλεύει με κάθε λέξη κάθε μας συναίσθημα.
Γνωρίζοντας ότι κανένας δεν μας κρίνει, αφήνοντας το ασυνείδητό μας να ρέει, θεραπεύουμε τις ουλές μας.
Οι λέξεις που θεραπεύουν τις φυσικές πληγές μας.
Στο περιοδικό, «Psychosomatic Medicine», πραγματοποιήθηκε μια μελέτη από την ψυχολόγο Elisabeth Broadbent, με τον τίτλο «εκφραστική γραφή και θεραπεία στην τρίτη ηλικία».
Η ίδια επιβεβαιώνει ότι η γραφή λειτουργεί ως θεραπευτικό μέσο θλιβερών γεγονότων ή ενδόμυχων συναισθημάτων.
Το πείραμα αφορούσε 49 συμμετέχοντες μεταξύ 64 και 97 ετών, οι οποίοι υπέστησαν ένα είδος βιοψίας που δημιούργησε πληγή στο χέρι τους.
Τους ζητήθηκε να γράφουν 20 λεπτά κάθε μέρα και να φωτογραφίζουν την πληγή κάθε μέρα μέχρι να θεραπευθούν εντελώς.
Οι μισοί από τους συμμετέχοντες αφηγήθηκαν τα τραυματικά τους βιώματα και οι υπόλοιποι αναφέρθηκαν στο ημερήσιο πρόγραμμά τους χωρίς να θίξουν συναισθήματα.
Μετά από 11 μέρες, 76,2% των συμμετεχόντων της πρώτης ομάδας είδε την πληγή να επουλώνεται, σε αντίθεση με τη δεύτερη ομάδα που μόνο ένα ποσοστό 42,1% παρουσίασε επούλωση του τραύματος.
Η αιτία της επούλωσης, σύμφωνα με την έκθεση, είναι το γεγονός ότι «το άγχος και η κατάθλιψη συνδέονται με καθυστέρηση στην επούλωση των πληγών». (…)
«Έως σήμερα, το ζητούμενο ήταν να μειώσουμε το άγχος στους ηλικιωμένους με σωματική άσκηση» (…) «μια αποτελεσματική εναλλακτική θα μπορούσε να είναι η εκφραστική γραφή, η οποία είναι γρήγορη, εύκολη στην υλοποίηση και οικονομική».
Όταν το θέμα αφορά τον έρωτα, υπάρχει μια αόρατη πληγή, που βαραίνει την καρδιά μας αλλά με τη γραφή το βάρος εξασθενεί.
Για τον λόγο αυτό ίσως είναι καλύτερα να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, να γράφει χωρίς να σκέφτεται και να επιτρέπουμε στις λέξεις να ξεχύνονται από το μυαλό μας πάνω στο χαρτί για να απελευθερωθούμε, λίγο-λίγο από την οδύνη.
Σου γράφω, διότι αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σε πάρω στην αγκαλιά μου.
Γράφω για να σου πω ότι σε αγαπώ και πάντα σε θυμάμαι. Γράφω για να σε αγκαλιάσω διότι δεν μπορώ να πλησιάσω τα χείλη σου με άλλον τρόπο, γράφω διότι υπάρχουν ακόμη δύο πιάτα και δύο ποτήρια στο τραπέζι και η μυρωδιά σου αναδύεται από τα σεντόνια στο κρεββάτι μας.
Γράφω διότι με κάθε λέξη πέφτει κι ένα δάκρυ που αραιώνει το μελάνι, αλλά και τη θύμησή σου.
Η αγκαλιά σου δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, κάτι το οποίο θυμάμαι, κάτι που δεν ξεθωριάζει με τον καιρό. Γράφω λέξεις, τη μία μετά την άλλη, γιατί έτσι προστατεύω τον εαυτό μου, ανοίγοντας ένα μονοπάτι στο μέλλον.
Η γραφή είναι μια έντονη ανακούφιση που γίνεται με λόγια, με λέξεις, καθώς το μολύβι τις αποτυπώνει σε ένα χαρτί που χάνει τη λευκότητά του.
«Γράφω, είναι ο δικός μου τρόπος να διαλυθώ και να ξαναγεννηθώ. Τι είναι η γραφή, αν όχι η προσπάθεια να ενώσεις τα σπασμένα σου κομμάτια;». - Eduardo Galeano -
Κείμενο – Απόδοση, Λ.Τ.
share24.gr / Spirit Alive
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου