H ζωή είναι θάλασσα σπαρμένη από σκοπέλους και ρουφήχτρες, κι από όλα αυτά ο άνθρωπος μόνο με τη μεγαλύτερη προφύλαξη και με πολλά βάσανα μπορεί να γλυτώσει, μολονότι δεν αγνοεί πως, κι όταν ακόμα οι επιδέξιες προσπάθειες του τον αξιώσουν να ξεφύγει απ τον άμεσο κίνδυνο, δε θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει όσο προχωρεί απ’ το τρομερό, αναπόφευκτο, και τελειωτικό ναυάγιο - το θάνατο, που φαίνεται να πλέει διαρκώς μπροστά απ’ την πλώρη του.
Σε τέτοια καταστροφή τείνει αυτό το κοπιαστικό ταξίδι και καταντά γι’ αυτόν πολύ πιο τρομαχτικό απ’ όλα τα βράχια που μπόρεσε να ξεφύγει.
Αισθανόμαστε τον πόνο, όχι όμως την έλλειψη του πόνου, την ανησυχία, όχι όμως την έλλειψη ανησυχίας, το φόβο, όχι όμως την ασφάλεια. Αισθανόμαστε την επιθυμία και τον πόθο όπως αισθανόμαστε την πείνα και τη δίψα. Αλλά όλα τελειώνουν μόλις ικανοποιηθούν, έτσι όπως δεν υπάρχει για την αίσθησή μας πια το κομμάτι που κατάπιαμε·
Υγεία, νιάτα, κι ελευθερία, αυτά τα τρία κυριότερα αγαθά της ζωής, δεν τ’ αναγνωρίζουμε για τέτοια όσο τα κατέχουμε. Τα εκτιμούμε σαν τα χάσουμε γιατί κι αυτά επίσης είναι αρνητικά αγαθά.
Παρόμοια δε νιώθουμε ότι ζήσαμε μέρες ευτυχισμένες παρά μόνο όταν αυτές τις ακολούθησαν άλλες μέρες πόνου. Όσο περισσότερο οι ικανοποιηθείς αυξαίνουν, τόσο εμείς γινόμαστε αναίσθητοι. Η συνηθισμένη απόλαυση δεν είναι πια απόλαυση. Απ αυτό ισα-ισα η ευαισθησία μας απέναντι στον πόνο οξύνεται, γιατί κάθε συνήθεια που εμποδίζεται γίνεται και μια αφορμή πόνου.
Οι ώρες κυλάνε γοργότερα όσο πιο ευχάριστες είναι άλλο τόσο φαίνονται αιώνιες εκείνες πού είναι γεμάτες θλίψη, γιατί εκείνο που είναι θετικό δεν είναι η απόλαυση, άλλα ο πόνος· και την παρουσία του πόνου αισθανόμαστε.
Τη συναίσθηση του χρόνου μας την δίνει η ανία, η διασκέδαση μας την αφαιρεί. Αυτό αποδείχνει ότι η ύπαρξή μας είναι τόσο περισσότερο ευτυχισμένη, όσο λιγότερο γίνεται αισθητή, επομένως καλύτερα είναι ν’ απαλλαχτεί κάνεις απ’ αυτή. Δεν είναι δυνατό να σκεφτόμαστε μια άκρα χαρά παρά μόνο σαν επόμενη φάση μιας μεγάλης θλίψης.
Γιατί κανείς δε μπορεί να φτάσει σε μια γαλήνια κι’ αδιάκοπη απόλαυση και το μόνο που θα κατορθώσει είναι να πετύχει κάποια διασκέδαση ή την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας του.
Σε τρόπο ώστε, οι ποιητές βρίσκονται αναγκασμένοι να ρίξουν τους ήρωες τους σε περιπέτειες βασανισμένες και συγκινητικές, για να μπορέσουν έπειτα να τους βγάλουν έξω στη σωτηρία. Εποποιία και δράμα μάς παρουσιάζουν αναρίθμητα βάσανα ανθρώπων που παλεύουν, κ υποφέρουν μύρια δεινά και η πλοκή κάθε μυθιστορήματος μας δίνει το θέαμα σπασμών και σπαραγμών της δύστυχης ανθρώπινης καρδιάς.
Κι’ αυτός ο Βολταίρος, ο ευτυχισμένος Βολταίρος, που έλαβε απ’ τη φύση τόσα προνόμια, σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο όπως κι ’εγώ, όταν γράφει :
«Η ευτυχία δεν είναι παρά όνειρο, ενώ ο πόνος είναι πραγματικότητα»
και προσθέτει :
«Ογδόντα τώρα χρόνια αποχτώ πείρα και δε βρήκα τίποτε καλύτερο παρά να γύρω το κεφάλι υπομονετικά, συλλογιζόμενος ότι οι μύγες δημιουργήθηκαν για να τις τρώνε οι αράχνες κ’ οι άνθρωποι για να φθείρονται απ’ τις δυστυχίες».
Σοπενχάουερ – Σκέψεις και αποσπάσματα
Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου