Στη ζωή σου, θα μπουν πολλοί άνθρωποι...
Και θα ρθει η ώρα που θα κρατήσεις ελάχιστους... αυτούς που θέλει η ψυχή σου...
Αυτούς που αξίζουν να πορεύονται δίπλα σου...
Είναι συνήθως μια λέξη κοινή.
Τόσο κοινή, που δεν την προσέχεις ενώ την λες δεκάδες ίσως και εκατοντάδες φορές μέσα στην μέρα.
Είναι μια λέξη που δεν μετριέται για σπάνια, ξεχωριστή και ιδιαίτερη στο στόμα των πολλών.
Όμως μετράει όταν την λες ΕΣΥ!
Μετράει όταν την ακούει εκείνος που στέκεται απέναντί σου και χαμογελάει, παίρνει δύναμη, αντέχει.
Είναι ο κώδικας που χτίζεται με κόπο.
Με κλάμα, με πόνο, με πείσμα.
Είναι ο κώδικας που γράφεται με σημάδια που ο χρόνος δεν τα σβήνει.
Θυμάμαι πόσο μου θύμωνες για εκείνες τις λέξεις που σκόρπιζα από δω κι από κει και ποτέ δεν κατάλαβες πως δεν ήταν οι ίδιες λέξεις με αυτές που άκουγες εσύ.
Ακόμα και το “μου”, αυτό το τόσο κτητικό πραγματάκι, δεν έχει καμία αξία ή έχει όλη την καύλα, όλο τον έρωτα, όλο το πείσμα κι όλη τη διεκδίκηση του κόσμου μέσα σε τρία γράμματα.
Μετράω λίγες τέτοιες λέξεις, με τους ελάχιστους, εκείνους που δενει η ψυχη και ποτέ η λογική.
Είναι εκείνοι που λογικά δεν θα έπρεπε να έχουν αντέξει.
Είναι εκείνοι που λογικά δεν θα έπρεπε να στέκονται ακόμα και να κοιτιόμαστε κατάματα.
Είναι εκείνοι που λογικά δεν μας δένει τίποτα.
Είναι εκείνοι οι επαναστάτες που πήραν τη λογική και την έκαναν κουρέλι γιατί έτσι της άξιζε.
Είναι εκείνοι που στα δύσκολα, στα ανάποδα, στις μέρες που δεν παλεύονται, φωνάζουν τον παρόν τους και σε σηκώνουν να συνεχίσεις.
Είναι οι ΜΟΥ.
Είσαι εσύ, που μου είπες σήμερα το πρωί, “πάμε” κι έδωσα μια μάχη ακόμα με άγνοια κινδύνου.
Είναι εκείνη, που δεν ήξερε αλλά ψιθύρισε “εδώ” κι εγώ χαμογέλασα.
Κι άντεξα.
Ναι ρε φίλε, αφού άντεξε εκείνη και έμεινε ΕΔΩ, εγώ θα αντέχω για πάρτη της.
Μαζί της είναι κι εκείνη που λέω “ηλίθια” κι όποιος δεν ξέρει στραβοκοιτάει, αλλά εκείνη κι εγώ ξέρουμε πως μέσα σε αυτή τη λέξη κλείνω όλη την αγάπη του κόσμου.
Όλη τη φροντίδα κι όλη την έννοια του κόσμου.
Γι’αυτό σου λέω… τα σημαντικά, δένονται κόμπος στην ψυχή κι από εκεί, δεν ξεριζώνονται ποτέ ανθρωπάκο…
Ούτε ο χρόνος, ούτε η παρουσία, ούτε τίποτα… η ψυχή ανθρωπάκο!
Γιατί εκεί, μπαίνουν μόνο οι εκλεκτοί.
Απλά.
Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου