ΜΙΑ ΦΟΡΑ Κ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ………..
ήτανε μια ατέλειωτη γραμμή από ανθρώπους.
Σαν αυτές που περιμένουνε στην εφορεία, στο ΙΚΑ κλπ.
Όλοι τους είχανε ένα φτυάρι στα χέρια τους και έσκαβαν υπομονετικά έναν λάκο εμπρός τους.
Κανένας δεν κοιτούσε πίσω του - άρα δεν γνώριζε το λάκο που βρισκότανε πίσω του.
Έτσι είχανε μάθει από τους γονείς και τους παππούδες τους.
Ένας «Διαφορετικός», όμως κρυφοκοίταζε δεξιά – αριστερά.
Μέτα κοίταξε λίγο μπροστά και λίγο πίσω του.
Συνειδητοποίησε…
… Τρόμαξε
Και αμέσως σκούντησε τον μπροστινό του και είπε.
– «Ρε φίλε ξέρεις τι κάνουμε τόσο καιρό»;;
Ο μπροστινός θυμωμένα, του απάντησε να μην τον ενοχλεί καθώς τον διακόπτει από το «δημιουργικό έργο» του και ότι δεν θέλει να βρει τον μπελά του.
Όμως ο διαφορετικός επέμεινε
– “Μα, δεν καταλαβαίνεις τι κάνουμε τόσα χρόνια ΡΕ; Σκάβουμε ο ένας τον λάκκο του αλλουνού”.
Οπότε απαντάει ο αδιάφορος για να τον ξεφορτωθεί, και φοβισμένα για να μην βρει τον μπελά του.
– “Γιατί άμα έσκαβες τον δικό σου λάκκο, θα έσκαβες πιο γρήγορα;”
Ας θυμόμαστε επίσης :
Μια μέρα ζητήθηκε από έναν στοχαστή της Ιατρικής ποια είναι η πιο σοβαρή ασθένεια του αιώνα.
Οι παρόντες περίμεναν να απαντούσε ο καρκίνος και το έμφραγμα.
Με μεγάλη τους έκπληξη ο επιστήμονας απάντησε:
«Η αδιαφορία».
Όλοι τότε κοιτάχτηκαν στα μάτια και ο καθένας τους αντιλήφτηκε ότι ήταν σοβαρά άρρωστοι.
Στο τέλος του ζητήθηκε ποια είναι η θεραπεία και ο επιστήμονας απάντησε :
«Να το αντιληφθείτε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου