Κάρμα, μία λέξη που συμβολίζει για όσους δεν την γνωρίζουν, το πεπρωμένο. Μοιάζει με έναν δρόμο καταραμένο, ο οποίος μας έχει μόνιμα σε μπελάδες, σε πόλεμο, σε μάχες και σε πόνους. Οι μάχες αυτές μοιάζουν άνισες και κάθε τόσο εντείνονται και όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτή την «δύνη» του, νιώθουν έρμαια.
Όλο αυτό το κομμάτι υλοποιείται από εμάς. Κάθε τι που υλοποιείται από μας μπορεί να από-υλοποιηθεί επίσης. Κάθε τι που δημιουργούμε, μπορούμε να το αποδημιουργήσουμε.
Το κάρμα δεν είναι τίποτε άλλο από την επιλογή του εγώ στην ζωή μας. Γιατί παράλληλα με το εγώ παράλληλα ενεργοποιούμε και τα πάθη της σάρκας μας, δηλαδή των τσάκρα μας. Τα τσάκρα μας, για όσους δε γνωρίζουν είναι 7 σημεία στο σώμα μας, τα οποία είναι άρρηκτα δεμένα με το ορμονικό μας σύστημα.
Έτσι όταν το εγώ πάρει τα σκήπτρα για τη ζωή μας, επηρεάζει άμεσα τις ορμόνες μας και τότε αρχίζουν οι δύνες του κάρμα να ενεργοποιούνται. Όχι το κάρμα ποτέ δεν είναι υπέρ μας, πάντα είναι εναντίον μας. Μας έχει μονίμως σε έναν ζυγό, με το κεφάλι κάτω.
Και όποτε το κεφάλι μας κάνει να σηκωθεί, το κάρμα συνεχίζει και μας βασανίζει, μέχρι τελικής πτώσης. Αυτός είναι ο βασικός μας εχθρός.
Το εγώ και οι συνεργάτες του πάθη. Οι συνεργάτες του εγώ = πάθη παράλληλα μας φέρνουν μπροστά μας τον δρόμο της κατάκρισης, της σύγκρισης και οι συγκρούσεις είναι μόνιμοι δρόμοι στη ζωή μας. Το κάρμα αυτόματα μας ενεργοποιεί παράλληλα και όλο το βιολογικό μας παρελθόν, δηλαδή μέσα από ασθένειες όλων των προγόνων μας.
Ο άνθρωπος που θα ενεργοποιήσει αυτό το «κουτάκι της Πανδώρας» στον δρόμο της ζωής του, θα λύνει το ένα πρόβλημα και θα γενάτε άλλο. Η ζωή του θα μοιάζει ίδια και απαράλλακτη με το Γεφύρι της Άρτας. Που ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν.
Ότι δημιουργεί ο άνθρωπος του κάρμα, θα το χάνει και θα χάνεται μέσα από τους επαναλαμβανόμενους χαμούς και απώλειες της ζωής του.
Το κάρμα, όχι δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας, είναι επιλογή μας. Μία επιλογή που γίνεται εμβόλιμα, από τη στιγμή που θα επιλέξουμε να ζήσουμε κατά σάρκα. Θα κάνουμε τα χατίρια της σάρκας και θα παράλληλα θα φέρνουμε τη σάρκα στα άκρα της.
Αυτός δηλαδή που ζει με το εγώ του, επιλέγοντας τον δρόμο της σάρκας, φτάνει να ζει στα άκρα, χωρίς κανέναν σεβασμό στην ίδια του την ύπαρξη. Από τη στιγμή που δεν έχουμε σεβασμό στην ύπαρξη τη δική μας δεν θα έχουμε σεβασμό για τίποτε. Όχι αυτό δεν γίνεται εσκεμμένα, αλλά από το εγώ μας. Το εγώ μας δεν έχει άλλο τρόπο, δεν γνωρίζει άλλο τρόπο. Ο τρόπος που ζει ο άνθρωπος του εγώ και της σάρκας είναι το ψέμα και όλα τα ψεύτικα και τα εφήμερα.
Γι’ αυτό ο άνθρωπος του εγώ και της σάρκας δεν βρίσκει πουθενά ηρεμία, ευτυχία, γαλήνη γιατί το εγώ μονίμως διψά και πεινά. Μονίμως ζητά από τον άνθρωπο κι άλλα, μονίμως έχει μέσα του την αχαριστία και έτσι αναγκάζει τον άνθρωπο να πέφτει σε παγίδες ολέθρου.
Είπαμε λοιπόν ότι το κάρμα, πεπρωμένο, εμείς το επιλέγουμε, εμείς το θέτουμε σε εφαρμογή. Μόνοι μας δηλαδή δημιουργούμε την κόλαση στη ζωή μας.
Μπορούμε όμως να βγούμε από την κόλαση αυτή ? Μπορούμε άραγε να απομονώσουμε αυτήν την «κατάρα» από τη ζωή μας ?
Φυσικά και μπορούμε, αφού άλλωστε γι’ αυτό ήρθε η Ιησούς στη γη, για μας διδάξει με ποιο τρόπο μπορούμε να ελευθερωθούμε από όλα τα δεινά της γήινης περιβολής μας.
Με τη γέννηση του Ιησού, λοιπόν και με την διδασκαλία του, πήραμε και το δώρο της βάφτισης, ένα μυστήριο το οποίο μας απαλλάσσει απόλυτα και ολοκληρωτικά από όλα τα δεινά.
Πώς γίνεται όμως εμείς και έχουμε καταφέρει να κλειδώσουμε την βάφτιση σε ένα κουτάκι, εκεί πίσω μαζί με τα βαφτιστικά μας ρούχα και το σταυρό και το μόνο που ενδεχομένως έχουμε στην επιφάνεια είναι το όνομά μας ? Μα το είπαμε και στην αρχή, επιλέξαμε να ζήσουμε τον δρόμο του εγώ και της σάρκας μας.
Αλλά ακόμη και το ότι όλα τα δώρα της βάφτισης μας τα έχουμε σε ένα κουτάκι, πάντα έχουμε την επιλογή να αλλάξουμε τον δρόμο, με τον τρόπο της ζωής μας. Με μία μαγική λέξη. Η μαγική λέξη λέγεται παραδίδομαι απόλυτα. Επιλέγω να αφήσω το εγώ μου απόλυτα και να πάω στον δρόμο της Εν Χριστώ ζωής.
Ο τρόπος λοιπόν της καρμικής αποκοπής είναι να αρχίσω να αναγνωρίζω το μέγεθος του εγώ μου. Αυτό είναι από το πιο σημαντικό βήμα στην ζωή του ανθρώπου. Πρώτα απ’ όλα να παραδεχτεί ότι έχει εγώ, ότι είναι εγωιστής, ακόμη κι αν δεν φαίνεται.
Δεύτερον να αναζητήσει τον ψεύτικο ή τους ψεύτικους τομείς που έχει δομήσει την ζωή του από την ζωή του. Να παραδεχτεί ότι ζει πάνω σε μία νάρκη και ότι αυτή η νάρκη αργά η γρήγορα θα κάνει την έκρηξη.
Αφού λοιπόν έχουμε απόλυτη διάθεση να αντικρύσουμε την αλήθεια ύστερα αρχίζω να κάνω το «σκανάρισμα» της προσευχής «Πιστεύω».
Ναι το πιστεύω σαν προσευχή που όλοι μας πάνω κάτω την ξέρουμε, όπου την διδαχτήκαμε στην 5η Δημοτικού, ήταν για να βάλουμε στη ζωή μας αυτόν τον τόσο υπέροχο καθ’ όλα Λόγο Του Θεού για να μας έχει μέσα στην σκέψη Του και εμείς να είμαστε μέσα στην δική Του.
Το Πιστεύω λοιπόν, εκεί στην 5η Δημοτικού δηλαδή εκεί στα 11 μας χρόνια, το οποίο «έπρεπε» να το μάθουμε απ’ έξω ήταν για να μπορέσει μέσα από την επανάληψή μας να μας κρατήσει σε ισορροπία τις ορμόνες μας.
Οπότε όταν οι ορμόνες του σώματός μας είναι σε ισορροπία, το σώμα από μόνο του «μυρίζει» μύρο και όχι μοίρο - μοίρα. Οπότε το Μύρο που μυρίζει το σώμα του ανθρώπου εκεί σε αυτή την ηλικία που ακόμη οι ορμόνες του είναι σε ανάπτυξη και τακτοποίηση, δημιουργεί την εξής υποδομή. Μύρο = Μύηση εκ του Υψίστου Ρέει Ορμόνη.
Αφού λοιπόν εμείς φύγαμε και από αυτή την περιουσία που μας δόθηκε τόσο πίσω, συνεχίσαμε τη ζωή μας μέσα από τον ορμονικό ζυγό, που μας εξανάγκασε να ενεργοποιήσουμε τα πάθη μας και να οδηγηθούμε μέσα από το εγώ στους δρόμους του πόνου και του φόβου.
Αλυσοδεμένοι όπως είμαστε δεν έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε κάτι, νιώθουμε ότι είμαστε μουδιασμένοι, από όλα όσα μας συμβαίνουν.
Κι όμως είπαμε ότι αν καταλάβουμε το μέγεθος του εγώ, αρχίσουμε να καταγράφουμε όλα όσα το απαρτίζουν με απόλυτη ειλικρίνεια σε ένα τετράδιο. Ύστερα αρχίσουμε αργά αργά να διαβάζουμε τις λέξεις από το Πιστεύω, εκείνο θα μας δείξει αυτόματα που και σε ποιο σημείο είμαστε μπλοκαρισμένοι. Όσο το διαβάζουμε αργά και σταθερά, τόσο θα αρχίσουμε να ζούμε μέσα από το Πιστεύω.
Δηλαδή αυτή η προσευχή είναι ένας τελικός προορισμός, οποίος μας δείχνει πως οφείλουμε τελικά να σταθούμε. Πώς θα περάσουμε από το εγώ στην εν Χριστώ ζωή. Όσο το Πιστεύω βιώνετε τόση μεγαλύτερη γίνεται η απόσταση από το κάρμα.
Μπορεί στις αρχές που θα διαβάζουμε το πιστεύω να το νιώθουμε επιφανειακό και έξω από μας, μέχρι που μία μέρα θα αρχίσουμε να το βιώνουμε.
Αν θελήσουμε να επιταχύνουμε την διαδικασία της απαλλαγής μας από το κάρμα, τότε θα πάμε να βρούμε έναν Πνευματικό οδηγό, για να μας βοηθήσει στον δρόμο της μετάνοιας. Η μετάνοια είναι ολόκληρη επιστήμη για να μπορέσουμε τελικά να ελευθερωθούμε από τα δεινά της σάρκας. Που σημαίνει, πως όταν θα μετανοήσω, γνωρίζω τα πως και τα γιατί αυτό που έκανα μέχρι εχθές ήταν σαρκικό και εγωικό δρώμενο και έτσι μετά την απαλλαγή μας σημαίνει ότι εμείς είμαστε σε θέση να μην το ξανά κάνουμε.
Μετανοώ, προσεύχομαι, και ασχολούμαι με όλο μου το είναι συνέχεια. Αυτή είναι μία μόνιμη διαδρομή, να αναζητώ κάθε λεπτό όλα τα πως και τα γιατί του εγωικού δρόμο. Καλό είναι δε, να θυμάμαι πως ο Θεός και Πατέρας μας δεν θυμώνει όταν πέφτουμε, αλλά όταν δεν κάνουμε προσπάθεια να σηκωθούμε.
Όταν ανάμεσα σε μας και σε Εκείνον μπαίνει η ραθυμία, η οποία είναι ένας απόλυτος και μόνιμος βρικόλακας που μας θέλει κάτω από τη στέγη του μεμψιμοιρώ. Μεμψιμοιρώ = δρόμος ενάντια του Θεού και ένας δρόμος που στηρίζει και εξελίσσει το κάρμα.
Η απαλλαγή μας λοιπόν από το κάρμα, δύσκολη δεν είναι. Μέθοδο χρειάζεται και αφοσίωση για να φτάσουμε στην απόλυτη απαλλαγή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου