Λένε πως όσοι γράφουν ξεκαθαρίζουν τα μέσα τους, τακτοποιούν, αφήνουν πράγματα πίσω, ξεχνούν και λύνουν θέματα. Μα δεν ξεχνάς, δεν λύνεις έτσι απλά. Γλυκαίνεις τις εικόνες, απαλύνεις τον πόνο, ελάχιστα κάποιες φορές…
Είναι θέματα που θέλουν τόσο χρόνο, τόση προσπάθεια, απελπίζεσαι! Πονάς, κλαίνε τα δάκρυα στα χέρια σου, στο χαρτί σου μα εσύ συνεχίζεις να γράφεις όσο κι αν τα γράμματά σου χαλάνε. Είναι μια διαρκής πάλη να λειάνεις τις σκληρές γωνίες.
Όχι, όσοι γράφουν δεν τα χουν βρει με τα μέσα τους. Δεν έχουν όλες τις λύσεις και δεν σημαίνει επειδή αναλύουν κάποια θέματα πως τα κατέχουν απόλυτα. Ή πως μπορούν να τα μιλήσουν όσο όμορφα τα γράφουν ή ακόμη και να τα πράξουν. Στο ψάξιμο είμαστε όλοι.
Ίσως κάπου λίγο πιο δουλεμένοι. Μόνιμοι εξερευνητές της ωραιότερης διαδρομής! Κάποιοι της πιο φωτεινής! Σαν ανταμώσεις φως καθάριο διψάς για ακόμη πιο λαμπρό, για ακόμη πιο αγνό… Η αλήθεια είναι πως με την συγγραφή το μυαλό προχωρά, η ψυχή δυναμώνει και όλα αποκαλύπτονται σιγά σιγά.
Αυτά γνωρίζω για όσους γράφουν μα δεν φτάνει μόνο το γράψιμο για να προχωρήσεις. Θέλει να θες να πετάξεις αυτό που δεν φωτίζει την ψυχή σου, να έχεις αποφασίσει να επιλέξεις να ζήσεις αλλιώς! Να ζήσεις αλλιώς αυτό που ονομάζεις εσύ ζωή δική σου! Είναι άραγε;
Αισθάνομαι αλλά και διαπιστώνω καθημερινά πως το ίδιο ισχύει σε όλους τους τομείς. Πολλοί,μα ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αναζητούν και προσεύχονται να οδηγηθούν σε φωτεινά μονοπάτια. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως έχουν την τάση να πιστεύουν σε άλλους και όχι στην δύναμη που ζει μέσα τους.
Φοβούνται μην κάνουν λάθη και θεωρούν πως όταν κάποιος ασχολείται με ένα συγκεκριμένο τομέα κατέχει καλά το αντικείμενο αυτό και τον εμπιστεύονται. Πιστεύουν πως θα τους δώσει τις απαντήσεις που αναζητούν ο φερόμενος ως «ειδικός», ως «γνώστης» και στους εναλλακτικούς χώρους ως «δάσκαλος»…
Η αναζήτηση της αλήθειας, η εύρεση του «σωστού» και του «λάθους», η ομορφιά της φωτεινής διαδρομής δεν είναι ένα κλειδί σε κλειδαριά. Στο φτιάχνει ο κλειδαράς το πληρώνεις και το παίρνεις. Ο δρόμος του Φωτός δεν λαξεύεται με χρήματα, δεν πληρώνεται με σεμιναριακές ώρες…
Για να υπάρξεις στο Φως και να κρατηθείς εκεί χρειάζεται να δώσεις τα χέρια με την ίδια σου την ψυχή και να την έχεις αγκαλιάσει. Χρειάζεται να πιστέψεις πως μπορείς. Να πιστέψεις σε εσένα, να εμπιστευτείς εσένα!
Χρειάζεται να γνωρίζεις ποιος είσαι και να έχεις αποφασίσει πως αυτό που είχες χθες δεν σου ταιριάζει πλέον και θες να το αλλάξεις με το σήμερα που θες να δημιουργήσεις από την αρχή. Να πεις σε συγχωρώ πάμε παρακάτω; Ξέρω, είναι δύσκολο, το ζω κάθε μέρα.
Πώς να κόψεις τα δεσμά πώς να αρχινίσεις από την αρχή όταν θες να παραμείνεις γαντζωμένος στην γενετήσια μήτρα. Τη μήτρα που γεννά ψυχές σε σώματα που θα παλέψουν να κρατηθούν στο δικό τους οξυγόνο στην στιγμή της συγχώρεσης και θα την αρνηθούν πολλές φορές!
Γιατί για να κάνεις συμφωνία με την ψυχή σου να προχωρήσεις και να την εμπιστευτείς χρειάζεται πολλή συγχώρεση και τους καθρέπτες τους έχεις κρύψει όλους από φόβο μη σπάσουν και σε ακολουθήσει το κακό για καιρό…
Είναι ο φόβος μήπως δεν αναγνωρίσεις αυτόν που θα κοιτάξεις σαν δεις το είδωλό σου στον καθρέφτη και χτυπήσεις με δύναμη το χέρι επάνω του. Γι αυτό το κακό σου μιλώ…
Πίστεψε στον εαυτό σου. Εσύ μπορείς να γίνεις ο ειδικός, ο γνώστης, ο δάσκαλος. Ξεκίνα από μαθητευόμενος και όλα θα 'ρθουν. Μάθε πως αυτό το σεμινάριο δεν έχει πρόγραμμα που στο θυμίζει το κινητό σου μα στο θυμίζει η ψυχή σου.
Τα δίδακτρα δεν είναι στην τσέπη σου μα στις αξίες που επιλέγεις να ακολουθήσεις και το πιστοποιητικό παρακολούθησης δεν είναι γραμμένο σε χαρτί μα είναι χαραγμένο στα κύτταρά σου κάθε φορά που θα χρειάζεσαι βοήθεια σε νέα μονοπάτια. Πίστεψε πως το απόλυτο Φως είναι η στιγμή που αγκαλιάζει την ψυχή σου και που δεν θες να τελειώσει πότε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου