Εδώ και κάμποσο καιρό έχω αρχίσει να παρατηρώ την παρουσία της Μάνας μου στον λόγο μου, στην κίνησή μου και ενίοτε στις αντιδράσεις μου σε διάφορες ενδοοικογενειακές καταστάσεις. Αισθάνομαι σαν να ’ρχεται και να φεύγει … σαν ένα είδος αναποφάσιστου καταληψία.
Υποχρεώθηκα, λοιπόν, να μελετήσω το φαινόμενο πριν αρχίσω να αναζητώ μεταφυσικές εξηγήσεις. Η αλήθεια είναι ότι ανακάλυψα μια ηλικιακά '' άκρως προγραμματισμένη ''
διασύνδεση μεταξύ Μάνας – Κόρης, με το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό μιας διαδρομής σε σχήμα ΚΥΚΛΟΥ. Όλα, δηλαδή, ξεκινούν και τελειώνουν στο ΙΔΙΟ σημείο. Για του λόγου το αληθές ……
…… στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, η πλήρως α-κούσια Ταύτιση με τη Μάνα μου είναι στο προσκήνιο. Θέλω να γίνω κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωσίν της, καθώς τα πάντα πάνω της φαντάζουν καλαίσθητα. Η φωνή της, σαν απαλό αεράκι στα αυτιά μου, με γαληνεύει.
Τα λόγια της πάντα σοφά και καθοδηγητικά, χωρίς υπόνοια αμφισβήτησής τους. Ένα ''alter Ego'', από το οποίο όχι μόνο δεν θέλω να αποδεσμευτώ, αλλά αντιθέτως επιδιώκω και την καθ’ ολοκληρίαν δέσμευση.
Μετά, κατά την εφηβεία, αν και καθόλου ''εξωστρεφώς ανήσυχο'' νιάτο, μια ανεξήγητη επιρρέπεια προς την απο-Ταύτιση με τη Μάνα μου με οδηγεί σε ρήξη με την ονειρική εικόνα της. Η εσωστρεφής επαναστατική μου διάθεση ''κλωτσά'' τον υπερπροστατευτικό συντηρητισμό της, που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της διαπαιδαγώγησής μου.
Απορριπτική και ανένταχτη, δοκιμάζω συμπεριφορές που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε άρνηση. Το αίμα, έστω και υπόκωφα, βράζει και ως εκ τούτου παραμερίζει τα ''καλώς κατά τα άλλα'' «ΟΧΙ» της, με στόχο την αποτίναξη της κλωνοποιημένης ύπαρξής μου. Επιθυμώ μια αυτόβουλη αυτονόμηση, κάτι που για να επιτευχθεί απαιτεί την πλήρη αποταύτισή μου.
Λίγο αργότερα, κάπου εκεί στα 25 και βάλε, ξεκινάει το ταξίδι του διχασμού! Ως μικρή πια κυρία, με θολές παπαγαλιστικού τύπου απόψεις για τη ζωή, βρίσκομαι εν μέσω μιας διαδικασίας ημι-Ταύτισης με τη Μάνα μου, κάτι σαν μια αποτυχημένη προσπάθεια συμβίωσης 2 Τιτάνων σ’ ένα μετεφηβικό δωμάτιο.
Ποιό το αποτέλεσμα…; Στο κατ’ ιδίαν, εκφράζω αντιρρήσεις για τα πάντα, θεωρώντας ότι η αποκαθήλωσή της είναι ένδειξη ισχυρής δικής μου προσωπικότητας. Σε δημόσια συνύπαρξη, είναι σαφής η εκδήλωση ΜΗ λεκτικής δυσαρέσκειας για διάφορα “κατά φαντασίαν κακώς κείμενά” της, αλλά με προφανή διάθεση υπεράσπισής της σε περίπτωση ''επίθεσης'' από τρίτους. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα του σκωτσέζικου συμπεριφορικού ντους απέναντί της!
Κάποια ωραία πρωία, με το που μπαίνω στα 35 και μετά, βιώνω μια παρορμητική Ταύτιση με τη Μάνα μου. Το ίδιο μου το DNA με παραγκωνίζει επιδεικτικά και με μια απόλυτη φυσικότητα άνευ προηγουμένου με φέρνει, με ύπουλο και υπόγειο τρόπο, αντιμέτωπη με τη ρήση «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον». Τα πρώτα δειλά σημάδια του πόσο πολύ μοιάζω στη Μάνα μου είναι τόσο έκδηλα που σχεδόν με σοκάρουν.
Απαλλαγμένη από επαναστατικές διαθέσεις, έχω αφεθεί στην εξελικτική μου πορεία που προφανώς επιτάσσει την αποδοχή της ομοιότητάς μου με τη φιγούρα που με έφερε στη ζωή. Γίνεται σχεδόν άθελά μου, σε σημείο που όταν λέω ή κάνω κάτι που έλεγε ή έκανε η Μάνα μου το συνειδητοποιώ ετεροχρονισμένα, με μια γλυκιά πονηρεμένη απορία.
Στα 40-45 plus, μια ενσυνείδητη Ταύτιση με τη Μάνα μου κάνει την εμφάνισή της. Είναι η περίοδος των εκ βαθέων συνειδητοποιήσεων και του ξεσκαρταρίσματος. Αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τις πραγματικές τους διαστάσεις, μέσα από το πρίσμα της αυτογνωσίας.
Αυτό το καθρέφτισμα των δικών μου αδυναμιών με μαλακώνει και με καθιστά πιο συγκαταβατική ως προς τις αδυναμίες των δικών μου ανθρώπων.
Μέσα μου αρχίζει η ανέλκυση της Μάνας μου και η επανατοποθέτησή της στο βάθρο της, αυτό πάνω στο οποίο την πρωτογνώρισα! Η αναγνώριση αυτής της θέσης δεν προέρχεται τώρα από τυφλή αποδοχή, καθώς δε δηλώνω πια ούτε μικρή ούτε απροστάτευτη, αλλά από καθάρια παραδοχή της ΜΗ ανταλλακτικής αγάπης και φροντίδας που μου προσφέρει.
Συνειδητά πλέον θέλω να ''κλέβω'' στοιχεία της, διότι το βρίσκω ως αφορμή για flashback στα παιδικά μου χρόνια. Ένα είδος ευχάριστου διαλείμματος που με μεταφέρει από την κοπιώδη καθημερινότητα στην ανεμελιά του πατρικού μου σπιτιού. Παρατηρώ, λοιπόν, ότι η κατά καιρούς αναβίωση ενδυματολογικών και λεκτικών επιλογών του παρελθόντος μου δημιουργεί τρυφερότητα και θαλπωρή.
Φαντάζομαι ότι στα 55 και πέρα η πλήρως, ε-κούσια πια, Ταύτιση με τη Μάνα μου θα είναι το σήμα κατατεθέν μου. Θα αποτελεί τιμή προς εκείνη η ανάδειξή της ως πρόσωπο καταλύτη, μέσα από λογιών-λογιών υιοθετημένες συμπεριφορές. Μια οριοθετημένη πάντα υιοθεσία που δε θα μαρτυρά εμμονή, αλλά ένα είδος συνειδητής ευχαριστήριας αγάπης.
Όλα αυτά, βεβαίως, προϋποθέτουν ευχάριστα παιδικά χρόνια με μια Μάνα δοτική και γενναιόδωρη.
Για να χαράξεις, λοιπόν, έναν εν ζωή συναισθηματικό ΚΥΚΛΟ σε σχέση με τη Μάνα σου - με κοινή Αρχή και Τέλος - απαιτεί η ίδια η Αρχή να έχει αποτελέσει στο πρώτο παρελθόν σου ένα τόσο θελκτικό αντίβαρο που να μην μπορείς να του αντισταθείς στο ύστερο μέλλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου