Στις σωματόμορφες διαταραχές εμφανίζονται σωματικές εκδηλώσεις, οι οποίες ωστόσο δεν μπορούν να αποδοθούν σε οργανικές αιτίες. Η διαταραχή πόνου παρουσιάζεται με τα ακόλουθα συμπτώματα:
Έντονο και παρατεταμένο, πραγματικό, μη επιτηδευμένο πόνο που κυριεύει το σώμα: την πλάτη, τις αρθρώσεις, το κεφάλι, την κοιλιά, το στήθος, τα άκρα.
Τα αίτια, η έναρξη, η διατήρηση, η επιδείνωση του πόνου στην πάροδο του χρόνου καθορίζονται από ψυχολογικούς παράγοντες.
Aκόμα και αν συνυπάρχει μια σωματική ασθένεια, δεν μπορεί να εξηγήσει πλήρως και επαρκώς τη φύση του πόνου.
Οι συνέπειες του πόνου μπορεί να είναι καταλυτικές: «Κατάθλιψη, άγχος, απόγνωση, μείωση της επαγγελματική; απόδοσης, διαταραχή στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Ο ασθενής αισθάνεται άρρωστος και νιώθει παγιδευμένος στα πλοκάμια μιας φαντασιακής ασθένειας, παρά τη θέλησή του.
Η έναρξη του πόνου τις περισσότερες φορές συνδέεται με έναν ψυχοπιεστικό παράγοντα, όπως έναν αιφνίδιο θάνατο, ένα περιστατικό φόβου ή μια ξαφνική ανατροπή στη ζωή του ατόμου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη που υποστηρίζει ότι ο πόνος δεν είναι παρά η έκφραση βαθύτερων συναισθημάτων ενοχής και αναξιότητας στο πλαίσιο μιας παιδικής ηλικίας όπου το άτομο έχει κακοποιηθεί και ασυνείδητα ψάχνει τρόπους να αυτοτιμωρηθεί.
Στις περιπτώσεις αυτές ο πόνος θα εξαφανιστεί όταν τα πράγματα πάνε καλύτερα από ποτέ στη ζωή του ατόμου. Αποτελεσματική θεωρείται η ψυχαναλυτικού τύπου θεραπεία.
Τόσο ο θεραπευτής όσο και ο θεραπευόμενος οφείλουν να κατανοήσουν την υποκειμενική πραγματικότητα των συμπτωμάτων για τον ασθενή και στη συνέχεια να επιχειρηθεί η διακοπή του φαύλου κύκλου αναζήτησης των οργανικών αιτιών πίσω από τον ψυχογενή πόνο.
Εκεί άλλωστε βρίσκεται και μέρος του ίδιου του προβλήματος, στην αντίσταση του ασθενή στην ψυχική ερμηνεία των συμπτωμάτων του.
Δρ. Μυρσίνη Κωστοπούλου
Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια.
Γ.Δ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου