Αυτό που αλλάζει με την εξέλιξη, με την Πνευματική Ανάπτυξη, ή Επέκταση της Συνείδησης, όπως κι αν το πούμε, είναι το ίδιο πράγμα, είναι η αυξανόμενη ταχύτητα, με την οποία περνάμε μέσα μας, κάποια στάδια επανατοποθέτησης μας, από το «Εγώ», που δεν είναι ο Πραγματικός Εαυτός μας, σε αυτό που Είμαστε ως Συνειδήσεις, απαλλαγμένο, από τις ταυτίσεις και τους επηρεασμούς των υλικών μας, περιοριστικών φορέων.
Το Επόμενο Τελικό Βήμα, Είναι Να Μην Υπάρχουν Καν, Αυτά Τα Στάδια...
Τότε, Έχουμε Αποκολληθεί Πλήρως Και Είμαστε... Ζούμε Μόνιμα, την Αληθινή μας Φύση.
Άρα, δεν αισθανόμαστε ποτέ ξανά, ότι «βγαίνουμε» από την κατάσταση του Εαυτού μας... Είμαστε Αυτό.
Οπότε, μένουμε ανεπηρέαστοι και από οτιδήποτε εξωτερικό, το οποίο και θα ήταν ικανό, να μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί του, πιστεύοντας, πως είμαστε αυτή η ταύτιση, χαμένοι μέσα σε αυτήν, ως την ταυτότητα μας.
Κι όλα τα παραπάνω, ενώ εξακολουθούμε να ζούμε κανονικά στο υλικό πεδίο, εντός ενός υλικού φορέα, μία καθημερινή, φυσιολογική ζωή, με ότι αυτή συμπεριλαμβάνει... (Εξάλλου, είναι μόνο ένα ρουχαλάκι, το σώμα μας, κι αυτό για να μπορούμε, να βρισκόμαστε εδώ, και δεν έχει βεβαίως να κάνει, με το ότι μόνο αυτό είμαστε…)
Δεν είναι όμως κάτι απλό, ούτε και τόσο εύκολο, όσο μπορεί να ακουστεί.
Πρόκειται, Για το Συνολικό Δρόμο και Τρόπο Ζωής, τον Οποίο και Τιθέμεθα κάποια στιγμή, Όλοι οι Άνθρωποι, να Επιλέξουμε Συνειδητά, να Βαδίσουμε.
Χρειάζεται, Πραγματική Εργασία και Σοβαρότητα, Για να Λειτουργούμε Κατά Αυτόν τον Τρόπο...
Και φυσικά Αφιέρωση, όπως και Πραγματική Προσπάθεια, ώστε να Επιτευχθεί Τελικά, Αυτός ο Στόχος.
Με λίγα λόγια η Εργασία, για την οποία συζητάμε, πρέπει να φτάσει να είναι, το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας, ώστε κάθε μας στιγμή, λεπτό και δευτερόλεπτο, να αφορά... την Εκπαίδευση και Επίγνωση μας.
Έτσι μαθαίνουμε, όπως είπαμε ήδη, στάδια που είναι απαραίτητα, αναγνωρίζοντάς τα πρώτα ξεχωριστά, και κατόπιν, εργαζόμενοι με αυτά, ώστε, να τα συνθέσουμε μέσα μας, για να μπορούμε έχοντας τα, ως «Εργαλεία» να αντιμετωπίζουμε, τα πάντα στη ζωή μας.
Τα στάδια αυτά αφορούν, το να καταφέρνουμε (θέτοντάς τα σε εφαρμογή, σε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας), να υπερβαίνουμε την κάθε απογοήτευση, τον κάθε πόνο, το κάθε βάσανο κ.λ.π... Επανερχόμενοι στην κατάσταση, της πλήρους αποστασιοποίησης, από πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις, που μας επηρεάζουν άμεσα...
Γιατί ο επηρεασμός από αυτά, που μας συμβαίνουν στη ζωή μας, είναι που «μας βγάζει», από την φυσική κατάσταση της Ύπαρξης, που είναι η Ψυχική Γαλήνη, Ισορροπία κι Ευτυχία, και όχι αυτά καθ’ αυτά, τα γεγονότα.
Τα στάδια που προαναφέραμε, αφού τα συνθέτουμε, στα πρώτα μας βήματα, ως τρόπο αντιμετώπισης, μαθαίνουμε πως φέρνουν ποθητά αποτελέσματα, μέσα σε χρόνια, ή και μήνες.
Κατόπιν, όπως είπαμε, μειώνεται ο χρόνος εφαρμογής τους, έτσι, καθώς συνεχίζουμε να τα λειτουργούμε, χρειάζονται μέρες για να δουλέψουν, μέχρι κάποια στιγμή, φτάνουν να λειτουργούν μέσα μας ακαριαία, πριν το ολοκληρωτικό λιώσιμο, στον Έναν Εαυτό, που είναι και η τελική Αυτοπραγμάτωση μας, επί της Γης…
Τι Κάνουμε Λοιπόν;
«Εκπαιδεύουμε» τον εαυτό μας σε αυτά, μαθαίνοντάς τα, ώστε να φτάσουν, να λειτουργούν αυτόματα μέσα μας... Η εργασία είναι αυτή, που μειώνει τελικά, τον χρόνο αποτελεσματικότητας τους, και φτάνουν να διεξάγονται ακαριαία.
Τα στάδια αυτά, αφορούν την Αποστασιοποίηση μας, από το Φαινόμενο Κόσμο, (με τον συνήθη τρόπο σκέψης, των ανθρώπων περί σωστού και λάθους, και τις δικές μας φοβίες), και από τα Συναισθήματα, που προκαλούνται εξαιτίας τους... τα οποία και μας βασανίζουν, καθώς και την Αποστασιοποίηση, από τις Σκέψεις τις Δικές μας, που Δημιουργούνται, από αυτά τα Συναισθήματα.
Διότι οι σκέψεις, είναι το μεγαλύτερο μας βάσανο τελικά... οπότε, μόνον αν απομακρυνθούμε από αυτές, υπάρχει ελπίδα, να δούμε καθαρά.
Οι Σκέψεις Υπάρχουν... Εμείς Θα Μάθουμε, Να Μην Τις Βλέπουμε…
Γιατί τελικά, απλώς συλλαμβάνονται από εμάς και τις αντιλαμβανόμαστε, δίνοντας τους, την πρωτοκαθεδρία στη ζωή μας. Κι αυτό, γιατί δεν έχουμε στο ελάχιστο αναπτύξει, κανέναν έλεγχο επάνω τους.
Αυτό σημαίνει, πως κολλάνε «γάντι» στο κάθε υπάρχων, δυσάρεστο συναίσθημα, και καταφέρνουν τελικά, να το διογκώνουν αρνητικά, ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα σε ψυχολογικό επίπεδο, να βαδίζουμε, από το κακό στο χειρότερο...
Τόσο, που φτάνουμε να παραδινόμαστε πλήρως, στην αρνητικότητα αυτή, παραμένοντας απαθείς μέσα της, «κατεβάζοντας» τελικά τα ρολά απογοητευμένοι, παύοντας ακόμα και να έχουμε την παραμικρότερη διάθεση, να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε, την όλη αυτή κατάσταση.
Τα Στάδια Λοιπόν, Που Μαθαίνουμε Και Κατόπιν, Τιθέμεθα Να Συνθέσουμε, Και Να Μάθουμε Να Λειτουργούμε Με Αυτά, Είναι Τα Εξής:
1. Σε ένα γεγονός, που εμπλεκόμαστε συναισθηματικά, αυτόματα μας δημιουργούνται, δυσάρεστα συναισθήματα, τα οποία λειτουργούν αντανακλώμενα, (δεν έχουμε, κανέναν έλεγχο επάνω τους).
Αυτό, που εμπλέκεται όμως τελικά, είναι το Εγώ μας, όχι η Πραγματική μας Ύπαρξη... Αυτό Δεσμεύεται, αυτό Καταπιέζεται (και καταπιέζει), αυτό Απαιτεί, αυτό Προσδοκά, αυτό Ψάχνει…
2. Μαθαίνουμε, να μην «γυρίζουμε» την πλάτη, σε αυτά τα συναισθήματα, αλλά, να τα αντικρίζουμε κατάματα.
3. Αντικρίζοντας τα κατάματα, ανακαλύπτουμε πως η δυσαρέσκεια μας, έχει προκύψει, από κάποιο πιστεύω μας. Κάποια δηλαδή πεποίθηση μας, είναι που ευθύνεται, η οποία αφορά, έναν προγραμματισμό μας, που ισχύει για μας, σαν κανόνας... Αυτός αποτελείται, από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, για να είμαστε καλά, που τις έχουμε οι ίδιοι, αρχικά ορίσει.
Αυτές ακριβώς οι προϋποθέσεις, είναι οι συγκεκριμένοι «όροι» για να είμαστε «κάποτε», σε ένα μέλλον που ποτέ δεν έρχεται, ευτυχισμένοι...
Όταν κάτι λοιπόν εξωτερικό, δεν είναι εντός των ορίων μας, ή ανατρέπει τον κανόνα που έχουμε βάλει, (στις συναναστροφές μας, με τους ανθρώπους και τα γεγονότα)... Αυτόματα το Πρόγραμμα(επαναλαμβάνουμε, που οι ίδιοι θέσαμε), μας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα, ακριβώς γιατί... δεν είναι ίδιο, με τους όρους που βάλαμε.
Σαν Να «Προδίδουμε», Αυτό Που Υποσχεθήκαμε, Να Ισχύει Για Μας... Δεν προχωρά όπως το ορίσαμε, και γι’ αυτό ακριβώς και πονάμε, με ότι τελικά μας συμβαίνει. (Οι προσδοκίες μας, ήταν άλλες…).
4. Μαθαίνουμε, πως πρέπει λοιπόν να εκπαιδευτούμε, στο να ψάξουμε όλους αυτούς τους Προγραμματισμούς, σε κάθε μας δυσαρέσκεια. Ποιοι οι Προγραμματισμοί μας, (πεποιθήσεις), δεν μας βγήκαν, όπως περιμέναμε και τώρα πονάμε;
Εδώ... είναι αυτό που λέμε, τα πάντα τα γυρίζουμε μέσα μας, και δεν φταίει ποτέ κανείς... έξω από εμάς, για την ευτυχία ή δυστυχία μας.
Μπορεί να είναι (και είναι, τις περισσότερες φορές) Προγραμματισμοί που «φορτωθήκαμε», ως δικές μας πεποιθήσεις, απ’ ότι μας δίδαξαν.
Πράγματα, που «δεν τα διαλέξαμε οι ίδιοι», γιατί δεν μας άφησαν, αλλά ούτε και μας έμαθαν, πως είναι αναγκαίο, το να κρίνουμε εσωτερικά, εμείς μέσα μας, την ορθότητα τους, πριν τα πιστέψουμε και τα κάνουμε δικές μας αλήθειες.
Αλλά Εδώ Κρύβεται, Μια Πολύ Πικρή Ιστορία... Όλοι, Αυτό Κάνουμε: Πιστεύουμε πράγματα, που έτσι τα βρήκαν και οι προηγούμενοι από εμάς, οι οποίοι μας τα δίδαξαν, και τυφλά, όλοι μας τα πιστεύουμε, αλλά και τα ακολουθούμε... πάππου προς πάππου…
Σόι Πάει Το Βασίλειο… Σόι Και Η Δυστυχία Μας…
Αλλά μπορεί και να είναι και Προγραμματισμοί, από καθαρά προσωπικές, διαστρεβλωμένες καταχωρήσεις, δικές μας. Κατά αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν, απλά και μόνο για να προστατευτούμε, από αυτόν τον κόσμο, που όμως, μας καθιστά συνεχώς αμυνόμενους, διαχωρισμένους, και τόσο μα τόσο, απελπιστικά μόνους…
Η βαθιά ουτοπία εδώ, βασίζεται σαφώς, στο ότι συνεχώς κινδυνεύουμε, από τα πάντα, και πρέπει να κάνουμε κάτι, για να αμυνθούμε, ή να προστατευτούμε. (Με όποιον τρόπο, νομίζει ο καθένας).
Όλο αυτό βεβαίως, εξαιτίας, της Απουσίας της Θεϊκότητας, από τη ζωή μας... Οι περισσότεροι πιστεύουν, πως ο Θεός, έχει πραγματικά εγκαταλείψει, αυτόν τον τόπο…
Χωρίς Βεβαίως Να Αντιλαμβάνονται, Πως Η Εγκατάλειψη, Χρόνια Τώρα... Έχει Πραγματοποιηθεί Από Τους Ίδιους... Γι’ Αυτό Ακριβώς, Και Δεν Τον Αναγνωρίζουν Πουθενά…
5. Μαθαίνουμε, πως αυτό που θα αντικρίσουμε, από τον κάθε Προγραμματισμό μας, 99% δεν θα μας αρέσει... Και δεν θα μας αρέσει, γιατί μας βγάζει από την Ωραιοποιημένη Εικόνα, που έχουμε για τον εαυτό μας...
Μας Βγάζει, Απ’ το Παραμύθι Μας.
Γιατί αν δούμε καθαρά, δεν θα’ χουμε πλέον καμία «δικαιολογία», για να συνεχίσουμε, με τον ίδιο τρόπο…
6. Μαθαίνουμε, πως αυτά που δεν θέλουμε να αντικρίσουμε, αφορούν πληροφορίες για το «Εγώ» με το οποίο, είμαστε ταυτισμένοι. Αυτός θεωρούμε, ό,τι είναι ο εαυτός μας!
Ναι, Όμως το «Εγώ» Πάντα Δίνει, Περιμένοντας Αντάλλαγμα... Απαιτεί, Είναι Εξαρτημένο Από Ανθρώπους, Καταστάσεις Και Πράγματα... Ψεύδεται, Φοβάται, Θέλει Να το Παίζει Ανώτερο, Νιώθει Διαχωρισμένο, Από Όλους Και Όλα, Ενώ, Συγκρίνει Συνεχώς Τον Εαυτό Του, Με Κάτι Καλύτερο Και Γι’ Αυτό, Νιώθει Πάντα Μειωμένο, Δεν Αισθάνεται Ικανό, Να Δώσει ή Να Λάβει Αγάπη, Νιώθει Τεράστια Μοναξιά, κ.λ.π, κ.λ.π, κ.λ.π.
Αυτό Σημαίνει Τελικά, Πως Μας Μπλέκει Και Μας Καθιστά Δυστυχείς, Παρά Μας Ευχαριστεί...
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή, πως η δυστυχία μας, οφείλεται ξεκάθαρα, σε αυτό το «Εγώ», που είναι άρρηκτα συνυφασμένο, με την περιοριστική σκέψη, με την οποία λειτουργούμε.
Όλα Σε Κουτάκια Και Κανόνες... Τα Πάντα Προβλέψιμα Και Εντός Οριοθετήσεων.
Τελικά, Παύουμε με αυτή την Λειτουργία Μας, να Είμαστε Ελεύθεροι.
Κανείς άλλος Ποτέ, Δεν μας Φυλακίζει, παρά Εμείς οι Ίδιοι τον Εαυτό μας, γιατί Αρκούμαστε με Ψίχουλα…
7. Μαθαίνουμε πως το «Εγώ», είναι ακριβώς για να δούμε, όχι τελικά «Τι Είμαστε», όπως οι περισσότεροι νομίζουν, και αυτό βαφτίζουν Αυτογνωσία, αλλά τι έχουμε φτάσει, να Εκδηλώνουμε ως Εαυτό... δηλαδή Ταυτιζόμενοι με τα Πάντα, τι έχουμε φτάσει να Πιστεύουμε, ότι Είμαστε.
Αλλά «Δεν Είμαστε» όλα αυτά, που μας ενοχλούν. (Το «Εγώ», που θαρρούμε εαυτό μας)...
Άρα, δεν είναι τόσο δυσάρεστο, το να «ξεμπροστιάζουμε» τελικά, το Εγώ μας.
Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε διανοηθεί, τι άλλο μπορεί να ισχύει για εμάς, πέραν της μιζέριας, που έχουμε συνηθίσει...
Έλα Όμως, Που Αν Δεν Την Αποποιηθούμε, Ποτέ Δεν Θα Μάθουμε…
8. Μαθαίνουμε λοιπόν, πως νιώθουμε άσχημα τελικά, και δεν έχουμε κανένα απολύτως ψυχολογικά, ηθικά, διανοητικά, αισθαντικά κέρδος, όταν είμαστε ταυτισμένοι, με το «Εγώ»...
Ανασφάλεια, Φόβο, Παρεξηγήσεις, Ανισορροπία, Μόνιμα Μπερδέματα κ.λ.π, Είναι, Τα Μόνα Αποτελέσματα, Που Φέρνει.
Όταν αυτό το αλλάξουμε, επειδή ακριβώς πιστέψουμε, Πως Είμαστε Κάτι Άλλο, τότε πραγματικά, θέλουμε να βγάλουμε, όλα τα άπλυτα του στη φόρα, κι αυτό για να ελευθερωθούμε, επιτέλους!
Βλέπουμε λοιπόν, από την εκδήλωση του Εγώ, όλα όσα πρέπει να αποφεύγουμε, ως «Τοξικά», για τον Εαυτό μας... Ακριβώς Γιατί Δεν Είναι, Η Αληθινή Μας Ταυτότητα!
9. Μαθαίνουμε, πως Αυτογνωσία είναι, να Μάθουμε τις Λειτουργίες του «Εγώ», να μάθουμε πώς να το υπερβούμε, και κατόπιν να μπορέσουμε, να αντιληφθούμε, να γνωρίσουμε και να ζήσουμε... Τι Υπάρχει Πιο Πέρα... Όπως, Και Να Υπερβούμε, Ακόμα Και Αυτό Το Στάδιο...
10. Μαθαίνουμε, πως η Ευτυχία, είναι στη Φύση μας... Κι όσο δεν είμαστε ευτυχισμένοι, σημαίνει, πως δεν είμαστε στο Αληθινό, γιατί κάτι δεν βλέπουμε.
Γιατί ανακαλύπτουμε, πως τελικά είμαστε δυστυχείς, παρόλο, που όλα τα κάναμε κατά γράμμα, όπως μας τα δίδαξαν...
Αλλά αυτό, δεν ήταν αρκετό, για να νιώθουμε καλά...
Από μόνο του δείχνει, πως κάτι δεν πάει καλά, δεν το βλέπουμε;
Άρα, όπως μας Έμαθαν να Λειτουργούμε και Αυτό Αναπαράγουμε, Μόνο Κακό, Εξακολουθεί να Μας Κάνει...
11. Μαθαίνουμε αντίθετα, πως Είμαστε ο Εαυτός μας, ακριβώς όταν αισθανόμαστε αγαλλίαση, μέσα μας... Αυτός είναι ο Δρόμος!
Χωρίς Όρια Όμως Και Όρους...
Και χωρίς, να το «παίζουμε» οσιομάρτυρες, προσφέροντας τον εαυτό μας, ως λεία στους αετονύχηδες, για να αποδείξουμε, πόσο άξιοι είμαστε!
Κι αυτό, ένα «Εγώ» είναι... Χρειάζεται Διάκριση.
Γιατί Ακόμα Και Το Να Κάνουμε, Κακό Στον Εαυτό Μας, Για Χάρη Των Άλλων, Κι αυτό, Δεν Είναι Ισορροπημένο.
Δεν Ήρθαμε, Να Σώσουμε Κανέναν...
Τον Εαυτό Μας, Ήρθαμε Να Σώσουμε, Και Να Σπείρουμε, Με Τα Βιώματά Μας Και Τις Πράξεις Μας, Που Τα Ακολουθούν... Τον Σπόρο... Σε Όσους Επίσης, Θέλουν Να Σωθούν, Μόνοι Τους.
Ο Δρόμος, Είναι Ατομικός... Οι Μονάδες Συνεργάζονται.
Μαθαίνουμε στον κόσμο, να μάθει να ψαρεύει, για να’ χει ψάρια, για πάντα... Δεν προσφέρουμε, μόνιμα τα ψάρια μας, στερώντας από τον εαυτό μας... λιμοκτονώντας. (Αν και θα χρειαστεί, κάποιες στιγμές σποραδικά, να γίνει κι αυτό, αν γνωρίζουμε, γιατί το κάνουμε…)
12. Μαθαίνουμε, πως υπάρχει μέσα μας, μία Ανώτερη Ηθική, που υπερβαίνει, όλους τους Ανθρώπινους Νόμους και Κανόνες... Και αναβλύζει από μέσα μας, αφού έχουν τοποθετηθεί, στην ορθή τους Διάσταση τα πράγματα, όσων αφορούν το Υποσυνείδητο, (τις κρυφές, καταχωρημένες μας πεποιθήσεις), το «Εγώ», (με την υπέρβαση της Σκέψης), και το Βίωμα, της Πραγματικής Ύπαρξης Μας.
13. Μαθαίνουμε, πως πρέπει να αγωνιστούμε, για να εκφράσουμε αυτό, που μας κάνει να νιώθουμε καλά, γιατί και εγωιστές, θα μας αποκαλέσουν (όλοι όσοι παραμένουν, δυστυχείς και εξαρτώμενοι, μια και «χαλάμε» την πιάτσα, και συνάμα τους υπερτονίζουμε, την δική τους δυστυχία, που παραμένουν σε αυτή, ενώ εμείς δείχνουμε κάτι, που δεν μπορούν να επιτρέψουν, να συμβαίνει)...
Και Χρειάζεται Να Βάλουμε, Όλη, Τη Δύναμη Θέλησής Μας, Για Να Μην Παρασυρόμαστε Συνεχώς, Έξω Από Τον Εαυτό Μας...
14. Μαθαίνουμε, πως ο κύριος λόγος που είμαστε καλά, είναι ακριβώς γιατί, μπορούμε να βλέπουμε το Εγώ μας, (απέδωσε η εργασία μας, με τις σκέψεις, και τις κρυμμένες καταχωρήσεις, οι οποίες και κατανοήθηκαν, και γιατρεύτηκαν οι πληγές, που είχαν προκαλέσει)...
Και Μπορούμε Να Αναγνωρίζουμε Πλέον, Πως Να Ελευθερωθούμε Χρησιμοποιώντας... Την Βούλησή Μας.
15. Μαθαίνουμε πως, συνειδητοποιώντας και κατανοώντας, τις διαστρεβλώσεις του Εγώ, (τα κακώς κείμενα του), το κάνουμε, από τη θέση αυτού, που Πραγματικά Είμαστε.
Αν Δεν ήμασταν, Έξω από το Εγώ, Δεν θα Μπορούσαμε, Να το Δούμε... Αυτό Πρέπει, Να Συνειδητοποιήσουμε.
Ότι καταφέραμε, να αποστασιοποιηθούμε από αυτό, γι’ αυτό και το βάζουμε απέναντι, διαπιστώνοντας... σε τι φυλακή, μας κρατούσε η λειτουργία του, όλα τα προηγούμενα χρόνια, της ζωής μας.
16. Και Μαθαίνουμε, να Εμβαθύνουμε Εντός... Κάθε μέρα και πιο πολύ... Κάθε μέρα και πιο βαθιά... Κι έτσι, Πορευόμαστε…
17. Μαθαίνουμε τέλος, να απολαμβάνουμε τη θέση αυτού, που Είμαστε, γιατί βιώνουμε πλέον μόνιμα, (ή το μεγαλύτερο μέρος, της ημέρας), και χωρίς πια τις ενοχές, που κι αυτές τις εξαλείψαμε, το δικαίωμα στα νιάτα, τη φρεσκάδα και την ευτυχία... που κάθε άνθρωπος, θα έπρεπε να απαιτήσει, να αγωνιστεί και να ζήσει.
Όπου Κι Αν Είμαστε, Είμαστε Στο Σπίτι Μας…
Στην αρχή όπως είπαμε, τα βήματα αυτά τα ζούμε, ένα-ένα και αργά-αργά.
Σιγά σιγά, φτάνουν να γίνονται ακαριαία, κάθε στιγμή στη ζωή, οποιουδήποτε ανθρώπου, βαδίζει αυτόν το Δρόμο.
Έτσι, αντιμετωπίζοντας, ένα ονομαζόμενο «πρόβλημα» σε κλάσματα δευτερολέπτου, ακριβώς επειδή μας είναι γνώριμη, όλη αυτή η διαδικασία, τα βήματα διεξάγονται, όλα μέσα μας ακαριαία... Να η Εξέλιξη...
Να είμαστε ευτυχείς τελικά, και να μην φεύγουμε ούτε ίντσα, από τον Εαυτό μας. Έχοντας, τη Διαισθητική Αντίληψη βεβαίως, για οδηγό μας, (τον Εσώτερο Εαυτό), και όχι το μυαλό μας, που λειτουργεί με το Εγώ.
Το Μυαλό Τότε, Χρησιμοποιείται... Και Γίνεται, Ένας Υπέροχος Σύμμαχος. Έχει Πάψει Να Είναι, Εμπόδιο και Εχθρός...
Αξίζει να σημειωθεί, πως καθώς τα στάδια, γίνονται Ένα με Εμάς, εμπλουτίζονται και τα ίδια...
Έτσι, είναι τελείως διαφορετικά σε ποιότητα, σε σχέση με την αρχή, όπως, και η αποσαφήνιση των πληροφοριών, που μας παρέχουν, για την ύπαρξη μας...
Όλα Προχωράνε... Τίποτα Δεν Μένει Στατικό... Τα Πάντα Εξελίσσονται.
Δεν μεταφέρεται, απλά μια γνώση, στο επόμενο στάδιο.
...Και η γνώση αυτή, εμφανίζεται και η ίδια φρέσκια, ανανεωμένη, άρα καινούρια. Δεν είναι μνήμη, την οποία κρατάμε και πρέπει να θυμηθούμε... Είναι Ζωή... Βαδίζουμε Με Τη Ζωή Και Την Ροή Της... μιας και Είμαστε μέρος της.
Γι’ αυτό λέμε, να παρατηρούμε τον εαυτό μας...
Για όλα, τα παραπάνω...
Με την Παρατήρηση, Mε Την Γνώση, Την Ανακάλυψη Του Τι Κάνουμε, Ποια Είναι Τα Πραγματικά Μας Κίνητρα, Τι Επιδιώκουμε, Τι Φοβόμαστε, Γιατί, Τι Μας Φταίει... Και Εκατομμύρια Άλλα Πράγματα, Που Αποτελούν, Την Γκάμα Ενασχόλησης, Με Το Πολύπλοκο Αυτό Και Υπέροχο Πλάσμα... Που Ονομάζεται Άνθρωπος!
Κάθε Φορά, Και Πιο Πέρα.
Κάθε Φορά, Και Πιο Βαθιά.
Κάθε Φορά, Και Πιο Ψηλά.
Χωρίς Ποτέ, Να Υπάρχει Τέρμα…
Η Εξέλιξη Της Ζωής Του Άπειρου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου