Αφυπνίζομαι σημαίνει συνειδητοποιώ ότι αυτό που είμαι πραγματικά δεν προσδιορίζεται από τις σκέψεις, ούτε από το σώμα, αλλά οι σκέψεις και οι αισθήσεις του σώματος είναι παρατηρούμενα αντικείμενα που εμφανίζονται και εξαφανίζονται μέσα στο πεδίο της επίγνωσής μου, δηλαδή μέσα μου.
Το να δει κάποιος ότι οι σκέψεις δεν λένε ποια είναι η πραγματικότητα - για τον ίδιο, για τους άλλους ή για τον κόσμο γενικότερα - είναι ιδιαίτερα απελευθερωτικό. Όταν ξέρεις ότι αυτό που είσαι δεν ορίζεται από λέξεις, κριτικές και ταυτότητες, αρχίζεις να αποδεσμεύεσαι από το παρελθόν και τον προγραμματισμό σου.
Ό,τι και αν πίστευες τα προηγούμενα χρόνια ότι είσαι, βλέπεις ότι ήταν απλά η διαμόρφωση που είχες πάρει μέσα από την ανατροφή, την παιδεία και την κοινωνία. Ήταν κυρίως οι προβολές των άλλων - γονιών, αδερφών, δασκάλων, καθηγητών, φίλων - που διαμόρφωσαν αυτό που αντιλαμβανόσουν ως "εαυτός", ως "εγώ είμαι αυτός/ή".
Με την αφύπνιση λοιπόν, βγαίνεις από αυτό το παιχνίδι όπου πίστευες ότι οι άνθρωποι είναι πρόσωπα, άτομα ή χαρακτήρες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, και έρχεσαι στην πραγματικότητα όπου εξετάζεις βιωματικά οτιδήποτε γνωρίζεις για "εσένα" και τη "ζωή σου".
Το "εσένα" παύει να είναι πλέον ένα άτομο και η "ζωή σου" παύει να είναι μια ιστορία που αποτελείται από αναμνήσεις, επιθυμίες, πεποιθήσεις, ανασφάλειες, αυτοεικόνες, ταυτότητες, κ.ά.
"Εσύ" είσαι πλέον αυτό που γνωρίζει ότι υπάρχει και αναγνωρίζει και την ύπαρξη των νοητικών λειτουργιών, των αισθήσεων του σώματος και τη λειτουργία των πέντε αισθήσεων. "Η ζωή" μετατρέπεται από μια ιστορία στο χρόνο, σε ένα βιωματικό πεδίο εμπειριών που ξετυλίγεται αυθόρμητα πάντα στο παρόν.
Τώρα, γιατί είναι επαναστατικό το να γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι; Γιατί, αν μείνουμε πιστοί στον όρο "επανάσταση", ως επανάσταση ορίζεται "η εξέγερση που φέρνει την ανατροπή ενός καθεστώτος".
Στην αφύπνιση, και ευρύτερα στην αυτογνωσία, η εξέγερση δεν γίνεται φυσικά με βίαιο τρόπο αλλά με την παρατήρηση και την κατανόηση, ενώ το καθεστώς αντιστοιχεί στην άγνοια και στον προγραμματισμό που είχαμε λάβει κατά το παρελθόν, δηλαδή στον τρόπο σκέψης και τον προσδιορισμό του "τι είμαι".
Αν οι επαναστάσεις αποσκοπούν στην αλλαγή διαφόρων καταστάσεων, δεν υπάρχει πιο ριζική και θεμελιώδης επανάσταση από την αλλαγή του τρόπου σκέψης και συσχέτισης με τις εμπειρίες μας - τις σκέψεις, τις αισθήσεις του σώματος και τις πέντε αισθήσεις. Όταν, αλλάζοντας τον τρόπο που σχετίζεσαι με τις εμπειρίες σου, αλλάζει όλος ο κόσμος σου, τότε δεν μπορείς ποτέ ξανά να επιστρέψεις στο παλιό καθεστώς.
Και όντως, δεν έχει καταγραφεί ούτε μία περίπτωση ανθρώπου που να συνειδητοποίησε ποιος είναι ο αληθινός του εαυτός και μετά να επέστρεψε στην άγνοια. Είναι φύσει αδύνατη μια τέτοια επιστροφή, σε αντίθεση με τις κοινωνικές επαναστάσεις που διαδέχονται συνεχώς η μία την άλλη, χωρίς ποτέ οι άνθρωποι να βρίσκουν τη γαλήνη και την ειρήνη που αναζητούν.
Και ο λόγος γι' αυτές τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες είναι ότι οι άνθρωποι αναζητούν τη γαλήνη και την ειρήνη έξω από αυτούς, στην πολιτική, στους νόμους, στη διαφορετική διοίκηση, αντί να την αναζητούν στην εσωτερική σιωπή, στην καθαρή γνώση της ύπαρξης, στο Είμαι.
Νίκος Μπάτρας - aytepignosi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου