Η σκέψη είναι για να μας πει πως κάτι, είναι έτσι….. Μας δείχνει δηλαδή, την πραγματικότητα του. Η πρώτη όμως σκέψη. Στην αρχή. Μετά, είτε επειδή δεν μας αρέσει, είτε επειδή δεν στεκόμαστε «στο ακαριαίο», είτε επειδή έχουμε συνηθίσει, και ειδικά επειδή νομίζουμε πως πρέπει να απαντήσουμε σαν να μας έχει τεθεί κάποια ερώτηση, (αφορά την ασυνείδητη τάση να δούμε που βρισκόμαστε όσων αφορούν την Αυτογνωσία μας), απομονώνουμε αυτήν την πρώτη σκέψη, και διαμελίζοντας την, προσπαθούμε να βγάλουμε κάποιο νόημα. (Αυτό, που ήδη έχει περάσει από μπρος μας αλλά δεν σταθήκαμε…)
Δεν είπε ποτέ κανείς πως η δραστηριότητα του μυαλού πρέπει να τερματιστεί. Αυτό που πρέπει να σταματήσει, είναι η ανεξέλεγκτη λειτουργία του. (Με αυτήν την έννοια είναι ότι «το μυαλό πρέπει να φύγει», που γράφεται σε πάμπολλα βιβλία).
Το βάσανο όμως τελικά πρέπει να φύγει, (που οι ίδιοι του έχουμε επιτρέψει να συντηρείται στη ζωή μας), με τις μετέπειτα προτροπές των δευτερεύων σκέψεων να κάνουμε ή να είμαστε, όλα αυτά που οδηγούν στη φυλάκιση μας. (Ειδικά όταν επαναλαμβάνουμε αδιέξοδες διαδικασίες της …..)
Για να έρθει αυτό το σταμάτημα όμως, χρειάζεται πρώτα «να δούμε τι κάνουμε». Αν δεν δούμε, νομίζουμε, πως το βάσανο είναι κάτι το φυσιολογικό. Μα κάπου βέβαια με το δίκιο μας, μια και δεν γνωρίζουμε κάτι άλλο….
Όμως η «ενεργοποίηση» του παρατηρητή (από μας), είναι πολύ βασική (αρχικά). Γιατί όταν συλλαμβάνουμε τις σκέψεις, έχουμε την εντύπωση, πως είναι και σαν εντολές για να τις ακολουθούμε. Όχι. Να σταθούμε χρειάζεται. Να σταθούμε λίγα δευτερόλεπτα και «να δούμε»…….., τι σκεφτόμαστε…
Γιατί στεκόμενοι να δούμε, χωρίς να μείνουμε ιδιαίτερα σε καμία σκέψη, (και να κάνουμε σενάρια μόνο γι’ αυτήν, θέτοντας τον εαυτό μας σε αυτή τη θέση), διαπιστώνουμε τελικά, πως οι σκέψεις περνάνε, και απλά……φεύγουν….. Προσπερνούν. Γιατί αυτή είναι η δουλειά τους…..
Να περνούν, και να συνεχίζουν την πορεία τους… Σαν ένα ποτάμι που συνεχώς κυλά…. Αν βάλουμε όμως εμείς μία πέτρα στο πέρασμα του νερού, (επιλέγοντας να αναλύσουμε μία σκέψη διαχωρίζοντας την από όλες τις άλλες, δηλαδή από τη συνεχή ροή), κάνουμε παύση, σε όλη μας την ύπαρξη.
Τέτοιες παύσεις είναι που καθορίζουν τη ζωή μας, και κολλάμε σε πρόσωπα, καταστάσεις, πράγματα….., κι έρχονται τα προβλήματα, οι αμφισβητήσεις, η δυστυχία….
Η ίδια η ζωή είναι μία συνεχής ροή. Αυτό αφορά το γνωστό, «να πηγαίνουμε με το ρεύμα». Με το ρεύμα της ζωής όμως είναι που πρέπει να πηγαίνουμε.
Όχι με το ρεύμα της κάθε μιας ξεχωριστής σκέψης μας, που μας οδηγεί μόνιμα σε αδιέξοδα. Γιατί οι σκέψεις, προχωράνε ακριβώς όπως η ζωή. Με τη ροή, του ανάλογου ρεύματος που οι ίδιοι διαλέγουμε.
Επομένως δεν υπάρχει κάτι να λυθεί. Χρειάζεται απλά να καταλάβουμε, πως τα πάντα είναι, όπως πρέπει να είναι. Ότι η δική μας συμμετοχή «για έλεγχο των πάντων» είναι που μας δυσχεραίνει τη ζωή, και τελικά σε αυτό έγκειται και η πηγή όλου του κακού….. Οι μάσκες, οι προσκολλήσεις, οι παρανοήσεις, το κάθε κυνήγι, τα σενάρια, τα θέλω, τα μη, τα γιατί…
Γιατί η πρώτη σκέψη είναι καθαρή! Είναι η πληροφορία της πραγματικότητας που δηλώνει. Πριν όμως το μυαλό μας μπει σε λειτουργία.
Και αν παρατηρήσουμε, κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε κάτι, συνήθως από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, πχ. ενός ανθρώπου, (ειδικά για κάτι που με τη στάση του συλλαμβάνουμε, και μας γίνεται γνωστό με τις ανάλογες σκέψεις που «δεν περιμέναμε», οι οποίες φυσικά και δεν μας βολεύουν στον τρόπο που έχουμε «τακτοποιήσει» να θεωρούμε τα πράγματα), αντιδράμε, όμως μετά από κάποιο χρόνο αργότερα…
Πότε; Όταν ύστερα από το συμβάν, «σκεφτόμαστε» αυτό που συλλάβαμε από τα λεγόμενα, και το βάζουμε κάτω, το πατάμε, το φέρνουμε από εδώ, το πάμε από εκεί, το αναλύουμε, και βάζοντας μέσα του όλες τις πίστεις, πεποιθήσεις, και οριοθετημένες αντιλήψεις μας, (οι οποίες έχουν προέλθει από τις ανάλογες εμπειρίες μας στη ζωή), βγάζουμε τελικά ένα συμπέρασμα, και είμαστε έτοιμοι να επαναφέρουμε το θέμα στον άλλον, μια και έχουμε κάπου καταλήξει, ώστε να του ζητήσουμε και τον λόγο του γιατί πχ, μας φέρεται έτσι…. Η παραποίηση της αρχικής σκέψης πλέον, (μετά την επεξεργασία της από μας), είναι γεγονός!
Όμως τη στιγμή που «συλλάβαμε» από το ερέθισμα την αρχική σκέψη, δεν είχαμε καμία ένσταση. Ήταν για μας κάτι φυσιολογικό, έτσι ακριβώς όπως ήταν. Μία πραγματικότητα. Εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή, μέσα μας, το αποδεχτήκαμε, απλά ως μία κατάσταση.
Όμως τότε, (έστω και για κλάσμα του δευτερολέπτου) ήμασταν άδειοι. Καθαροί. Ήμασταν ένας καθρέφτης στον οποίο, αντανακλάστηκε κάτι, και φάνηκε. (Γίναμε δηλαδή «η αφορμή», να εκδηλωθεί, ή να κάνει την εμφάνιση του, ότι υπήρχε ήδη μέσα ως αιτία λειτουργίας...
Η σύλληψη του, με την αντίστοιχη του σκέψη, θα μπορούσε να γίνει αναγνωρίσιμη και φανερή και από τους δυο μας, αν παρατηρούσαμε, ή αλλιώς μέναμε να ακούσουμε…) Τώρα, και ο άλλος δεν ξέρει αυτό που έκανε γιατί το έκανε, και εμείς το παραποιήσαμε μετατρέποντας το σε προσωπικό.
Συνήθως πάντως, την ελάχιστη αυτή στιγμή, τη θυμόμαστε (αν τη θυμόμαστε μια και μπορεί να ήταν ακόμα και αστραπιαία), σαν ένα «σοκ» μέσα μας, που προς στιγμήν μας ακινητοποίησε.
(Συγκριτικά με τη συνήθη στάση στη ζωή μας μέσω των σκέψεων που έχουμε συλλάβει με τη συνέχιση τους να τρέχουν από μας για να βολέψουν, να κρίνουν, να ταυτοποιήσουν, να τοποθετήσουν τα πάντα, κι αυτό να γίνεται συνεχώς….). Όμως τη στιγμή του «σοκ», η ουσία είναι πως…
ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ..!!
Υπήρχε, ένα τίποτα μέσα μας…. Κενό…. Μία παύση… Αυτό είναι όμως που πρέπει να καταφέρουμε, και αυτό ακριβώς αφορά το λεγόμενο, «σταμάτημα της σκέψης»: Να μένουμε, αφουγκραζόμενοι τα πάντα, για το τι έχουν να μας πουν.... Όπου κι αν στραφούμε... Γιατί τα πάντα μιλούν... Κι όταν τα ακούμε, εμείς, πρέπει να απέχουμε, από το να παίρνουμε την οποιαδήποτε θέση σε σχέση με αυτά...
Να μπορούμε να κρατήσουμε (εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας), την αντίληψη μας, στην κατάσταση της πρώτης επαφής μας με την καθαρή σκέψη.
Δηλαδή να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε, τις αρχικές σκέψεις που αφορούν τη γνώση της πραγματικότητας. Χωρίς τις επιπρόσθετες επάνω τους αρνήσεις, αντιδράσεις, ενεργοποιήσεις. Γιατί ότι συλλαμβάνουμε, ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ προς πληροφόρηση μας. Μόνο. Για τίποτα περισσότερο.
Και δεν είναι βέβαια για να εμπλακούμε. Στο οτιδήποτε. Είναι για να βλέπουμε που είμαστε κάθε φορά. Είναι για να αντιλαμβανόμαστε τις λειτουργίες μας.
Αν κάτι δεν μας αρέσει, είναι σε μας που πρέπει να βρούμε τη θέση που θέλουμε να έχουμε, και όχι ότι κι αν εισπράττουμε από έξω να επιτρέπουμε να μας επηρεάζει, και να μας αναγκάζει να δρούμε, αλλάζοντας την δική μας κάθε φορά πορεία…. (Γιατί αυτή δεν είναι τελικά δράση, αλλά αντί-δραση, από δράση εξωτερική).
Όπως, και το να βλέπουμε και τις λειτουργίες όλων των άλλων με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, (και με ότι ερχόμαστε σε συμμετοχή), γιατί κι αυτά αφορούν γνώση της πραγματικότητας, για το πώς έχουν τα πράγματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι νόμοι, οι αιτίες, και κάθε (φαινομενική) κίνηση…
Ο καθένας, είναι ο μόνος υπεύθυνος για το τι του συμβαίνει, σε πιο συνειδησιακά στάδιο βρίσκεται, τι συνειδητοποιεί, τι αισθάνεται, τι βιώνει, τι τον κινεί, τι αποφεύγει, τι τον εμποδίζει, τι θέλει να πετύχει για τον ίδιο, ποιος είναι, ποιος θέλει να είναι, όπως και τι αποφάσεις θα πάρει κάθε στιγμή στη ζωή του.
Παραμένοντας λοιπόν εκεί, (στη θέση της αρχικής πληροφορίας, μέσω της καθαρής πρώτης σκέψης), και «εισχωρώντας» θεληματικά, ακόμα πιο μέσα, (με βύθιση, και επικέντρωση σε μας), βλέπουμε πως η αντίληψη μας, (που είναι κάτι πολύ Εσωτερικότερο από τη σκέψη), αποτυπώνει στον εγκέφαλο μας τις πληροφορίες, οι οποίες στη συνέχεια γίνονται αντιληπτές ως οι δημιουργημένες σκέψεις, (οι αρχικές σκέψεις) για την κατανόηση μας.
Μετά από αυτή τη φάση είναι που μπαίνει σε λειτουργία, η συνηθισμένη αναλυτική σκέψη μας, του συγκεκριμένου νου όπως λέγεται. Συγκεκριμένου, γιατί ενώ «είδαμε» κάτι καθαρά και καθολικά, το εντάσσει (ο συγκεκριμένος νους, το μυαλό), μέσω του περιορισμού σε κάτι, που του θέτει όρια, μεταμορφώνοντας το έτσι, που «να θεωρούμε» πως μας αφορά.
Είναι αναγκαίο λοιπόν αυτό το σταμάτημα, ή, η ανακάλυψη, με εστιασμένη προσοχή στο τι κάνουμε, ώστε να βρούμε (η να συλλάβουμε) την ακαριαία αποτύπωση της καθαρής πρώτης σκέψης. Και αυτό το σημείο, να το «ανοίξουμε», ώστε να κοιτάμε από εκεί. Να συλλαμβάνουμε δηλαδή τις αρχικές συλλήψεις της σκέψης χωρίς προσθήκες επάνω της. Αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, όπου κι αν στραφεί, (εστιαστεί) η προσοχή μας.
Αν θέλουμε να ελευθερωθούμε, από τα δικά μας, (δημιουργημένα) δεσμά. Αν όχι θα' ρθουμε, και θα ξανάρθουμε και θα ξανάρθουμε... Η ουσία είναι πως κανείς δεν μπορεί να κάνει για μας. Είτε τώρα είτε αργότερα, είναι κάτι που θα κάνουμε ούτως ή άλλως. Αυτή είναι η φύση μας. Πηγαίνοντας κόντρα, έρχονται άλλα, που σαφώς δεν θα προτιμούσαμε...
Παραμένοντας (για να ολοκληρώσουμε), όμως εκεί, (πριν την ανάλυση), διαπιστώνουμε πως είμαστε σε μία κατάσταση (σε ένα αντιληπτικό πεδίο) εκτός του πεδίου των σκέψεων. Πιο πάνω (πέρα), ή πιο βαθιά, (μέσα), από αυτό της σκέψης.… Γιατί δεν μπορούμε να δούμε κάτι, με το οποίο είμαστε ταυτισμένοι. Η αλλαγή θέσης μας όμως (άρα και αποταύτισης μας), είναι που μας επιτρέπει, να τις βλέπουμε όπως είναι...
Γιατί εντέλει, μόνο πηγαίνοντας πέρα από τη σκέψη (μετά), μπορεί να γίνει η σκέψη μας, το ικανότερο, και το πιο χρήσιμο «εργαλείο μας», το οποίο και χρειαζόμαστε ώστε «να ζούμε», κι όχι «να απομυζούμε», τον ίδιο τον Εαυτό μας.
Αυθεντικά, Συνειδητά, Αφιερωμένα, Ολικά και με Ευδαιμονική Συν πορεία του Εαυτού, και όλων των εαυτών…….., ως Ένα. Γιατί μόνο δώρα μπορούμε να έχουμε. Γιατί Δώρα, είναι τα πάντα στη ζωή μας. Η Ζωή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου