Πέντε, δέκα, δεκαπέντε.
Θα ήθελες! Πάμε πάλι!
Ένας, δύο, τρεις…
Όχι. Πάλι δε μέτρησες σωστά.
Μέτρα ξανά και ξανά. Μέτρα ανθρώπους.
Φίλους και συγγενείς. Συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες.
Μέτρα και δείξε μου όλους εκείνους που ήρθαν κι έμειναν. Αυτούς που σου στάθηκαν όταν ο κόσμος σου κατέρρεε. Που πανηγύρισαν όταν όλα ήταν καλά.
Ποιοι είναι; Δείξε μου.
Μα κυρίως, πόσοι είναι;
Με πόσους ξεκίνησες και πόσους έχεις τώρα; Πόσοι σε άφησαν στα μισά και πόσους άφησες εσύ;
Σωρός τα λάθη. Δικά σου και ξένα. Μαζεύονται και φτιάχνουν τον ανθρώπινο χάρτη σου.
Ποιοι οι αγαπημένοι, οι πολύτιμοι, οι οικείοι.
Δεν είναι πολλοί. Έτσι το θέλησες.
Θα μπορούσαν ίσως και να είναι. Αλλά δεν έτυχε.
Για την ακρίβεια δεν το κυνήγησες. Βλέπεις πάντα ήθελες τα αυθεντικά, τα δύσκολα. Τα μίσησες τα δήθεν. Σιχάθηκες τα ψεύτικα χαμόγελα, τις κρύες αγκαλιές, τα παραφουσκωμένα λόγια.
Κυνήγησες τις αγκαλιές, τις πόθησες. Μα σου κλήρωσαν οι πλάτες. Πλάτες με μαχαιριές, όχι με χάδια. Με πληγές από ανθρώπους που κάποτε μέτρησες δικούς σου, μα έκανες λάθος.
Δικό σου λες είναι το φταίξιμο. Δική σου η επιλογή, δική σου και η ευθύνη.
Ναι, φταις. Όχι γιατί επέλεξες λάθος. Ανθρώπινα τα λάθη, μάτια μου και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου κληρώσει.
Φταίς γιατί δε φυλάχτηκες. Μόνο στα λόγια αγάπησες τον εαυτό σου. Δόθηκες άνευ όρων.
Κι εκείνη τη φωνή μέσα σου που ούρλιαζε να προσέξεις, την αγνόησες. Τη φίμωσες να μην ακούγεται κι εμπιστεύτηκες ένα ένστικτο που αποδείχτηκε λανθασμένο.
Τι φοβήθηκες; Τη μοναξιά;
Ένα άδειο σπίτι; Μια κρύα καρδιά; Μια έρημη αγκαλιά;
Μάλλον αυτά φοβήθηκες. Κι από φόβο δε δίστασες να γεμίσεις από τη σαβούρα του καθενός.
Και γέμιζες, ολοένα γέμιζες. Κι ήταν αυτή η κίβδηλη πληρότητα που σε έκανε να μην έχεις καθαρή ματιά. Δεν έκρινες σωστά τους ανθρώπους. Κρατούσες τους σκάρτους. Τους βάφτιζες δικούς σου και γατζωνόσουν πάνω τους.
Κι αυτούς που έπρεπε να κρατήσεις κοντά σου, δεν τους έδωσες ποτέ την ευκαιρία. Χλωρά που κάηκαν μαζί με τα ξερά. Εξιλαστήρια θύματα ξένων τραυμάτων.
Κι έφτασες στο τώρα. Να μετράς και για πρώτη σου φορά να μπορείς να εκτιμάς.
Να εκτιμάς εκείνους που δεν κάλεσες, αλλά ήρθαν. Που έδιωξες μα έμειναν. Που πλήγωσες και σου ζήτησαν να συνέλθεις.
Μετράς τους ανθρώπους της ζωής σου, τους βρίσκεις λίγους και το χαίρεσαι.
Λίγους και πιστούς. Λίγους και σωστούς. Λίγους κι αυθεντικούς.
Λίγους μα δικούς σου. Ολόψυχα κι ολότελα δικούς σου…
Δύσκολη η ζωή. Δύσκολες οι σχέσεις. Κι εσύ τις έμαθες με το δύσκολο τρόπο.
Τώρα πια ξέρεις. Δε μετρούν οι αριθμοί. Μετρούν μόνο οι καρδιές. Εκείνες που αξίζουν θα μείνουν να χτυπούν δίπλα στη δική σου. Στα καλά και τα άσχημα.
Όσο για τις άλλες, θα κάνουν τον κύκλο τους και θα φύγουν.
Στο καλό να πάνε. Για σένα δεν κάνουν.
Δεν τις θέλεις, να το θυμάσαι.
Στεύη Τσούτση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου