Η φλυαρία του νου και ο σκοπός της ζωής....!!!!!!

Πρέπει να σκέφτεσαι τι θα κάνεις με τη ζωή σου όταν οδηγείς; Πρέπει να σκέφτεσαι αν η σχέση σου έχει μέλλον όταν τρως; Πρέπει να σκέφτεσαι τι σου είπε ο τάδε όταν περπατάς; Είναι απαραίτητο να τα σκέφτεσαι όλα αυτά; Είναι απαραίτητο να σκέφτεσαι συνέχεια; 

Ο Βούδας παρομοίαζε τη συνειδητότητα των περισσότερων ανθρώπων με μια μαϊμού που φωνάζει και χοροπηδάει ασταμάτητα από δω κι από κει και αδυνατεί να καθίσει ήσυχα σε ένα μέρος. Συγκεκριμένα, έλεγε το εξής : "Ακριβώς όπως η μαϊμού που πηδάει από το ένα δέντρο στο άλλο και πηγαίνει από το ένα κλαδί στο άλλο, έτσι και αυτό που ονομάζουμε σκέψεις, νους ή συνειδητότητα, εμφανίζεται και εξαφανίζεται όλη μέρα και όλη νύχτα". 

Ο σανσκριτικός όρος γι' αυτό είναι kapicitta, ενώ στα αγγλικά έχει επικρατήσει ο παραστατικός όρος monkey mind (ο νους-μαϊμού). Αντί του νου-μαϊμού, ο Βούδας συμβούλευε τους μαθητές του να αναπτύξουν τον νου-ελάφι, καθώς το ελάφι είναι ένα ήπιων τόνων ζώο, που βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση εγρήγορσης και επίγνωσης για το περιβάλλον του. 

Τα συμπτώματα ενός απαίδευτου νου που δεν ησυχάζει ποτέ είναι πολλά : το άγχος, η κατάθλιψη, η νευρικότητα, η ανησυχία, η αγωνία, ο φόβος, έως και πολλές ψυχοσωματικές ασθένειες, οι οποίες δηλώνουν ότι "το κακό έχει παραγίνει", ότι ο νους υπερφορτώνει το σύστημα, ή ακόμα και ότι οι αντοχές του οργανισμού έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. 

Η φλυαρία του νου δεν γνωρίζει όρια. Μπορεί και δημιουργεί διλήμματα, ερωτήματα και προβληματισμούς εκεί όπου δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Και ένας από αυτούς τους προβληματισμούς είναι το ερώτημα "ποιος είναι ο σκοπός της ζωής". 

Με άλλα λόγια, με τον νου δημιουργούμε προβλήματα (ερωτήματα που αναζητούν απάντηση), στα οποία μάλιστα προσδίδουμε μεγάλη σημασία και μια ισχυρή δόση μυστηρίου. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι το να είμαστε συνεχώς χαμένοι μέσα στον νου αποτελεί αιτία για την εμφάνιση συμπτωμάτων, σημαίνει ότι αυτός ο τρόπος ζωής μάλλον δεν είναι ο σωστός. 

Απ' την άλλη, κάθε φορά που απλά παρατηρούμε τη φλυαρία του νου χωρίς να την κρίνουμε (δηλαδή χωρίς να συνεχίζει ο νους να φλυαρεί φορώντας τα ρούχα του κριτή), νιώθουμε μια ανακούφιση. 

Αν λοιπόν θέλουμε σώνει και καλά να αντιμετωπίσουμε το ερώτημα "ποιος είναι ο σκοπός της ζωής", το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποκλείσουμε τη χρήση του νου, ή απλά να τον παρατηρήσουμε με επίγνωση. 

Και πώς μπορεί κανείς να ζήσει πιο συνειδητά και πιο ολοκληρωμένα τη ζωή του από το να έχει επίγνωση των συναισθημάτων του, των σκέψεων που δημιουργεί ο νους του και των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω του; Μπορεί ο σκοπός της ζωής να είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό; Πέρα από τη συνειδητή σύνδεση με την ίδια τη ζωή που ξετυλίγεται στο εδώ και τώρα, μέσα μας και έξω από εμάς; 

Επομένως, το πρώτο βήμα που έχει να κάνει κάποιος που ψάχνει να βρει το σκοπό στη ζωή του, είναι να παρατηρήσει το γεγονός ότι ο νους του ψάχνει να βρει ένα σκοπό. Με αυτή τη στάση συνδέεται άμεσα με τη ζωή και είναι πιο έτοιμος από ποτέ να την ακούσει να του εκμυστηρεύεται κάτι, αντί να είναι συνεχώς απασχολημένος με τις φωνές και τις ακροβασίες του νου. 

http://www.aytepignosi.com

http://www.stixovoli.com