Υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος στον οποίο εσύ μέχρι τώρα δεν είχες καμιά θέση. Είναι ο κόσμος της τρέλας και της παραφροσύνης και συγχρόνως ο μοναδικός κόσμος στον οποίο συντελούνται τα θαύματα, εκπληρώνονται όλες οι επιθυμίες και αποκτά νόημα η ύπαρξη.
Ένας κόσμος κατάφωτος καθώς τα αστέρια εκεί φεγγοβολούν νύχτα μέρα. Στο κέντρο αυτού του έναστρου ουρανού, το πιο μεγάλο και φωτεινότερο άστρο απ’ όλα, ο φωτοβόλος αστέρας της ψυχής σου, με ακρίβεια σε οδηγεί στην υπέρβαση της μικρότητας και στη γέννηση του θεανθρώπου που κρύβεται μέσα σου.
Εσύ όμως συνεχίζεις να αγνοείς αυτό τον κόσμο και παραμένεις στον κόσμο της λογικής σου. Στον κόσμο του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας όπου η πραγματικότητα ποτέ δεν συναντά τα όνειρά σου και η ευτυχία μοιάζει απροσπέλαστη. Γιατί άραγε;
Επειδή από ολόκληρο τον ουρανοξύστη της ύπαρξής σου επέλεξες να κατοικείς μονάχα στο μικρό, στενάχωρο ρετιρέ του νου σου και αδιαφορείς για τα υπόλοιπα διαμερίσματα. Κοίτα όμως που σε οδήγησε ο κόσμος της λογικής.
Ο νους σου επιμένει και χρησιμοποιεί χίλια δυο επιχειρήματα για να σε πείσει ότι άλλος κόσμος δεν υπάρχει, ότι είσαι αποκομμένος από τους υπόλοιπους συνανθρώπους σου, ότι είσαι μόνος σου σε ένα αφιλόξενο σύμπαν και κινδυνεύεις κάθε στιγμή. Μόνος σου;
Πως νέκρωσες τις αισθήσεις σου; Πως μπόρεσες να μεταμορφώσεις την ομορφιά σε ασχήμια; Πως άφησες να σε φοβίσουν; Πως έκλεισες την καρδιά σου; Η στενότητα της καρδιάς είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη από τη στενότητα του μυαλού. Ο νους σου, οι προκαταλήψεις σου, και οι λανθασμένες πεποιθήσεις σου σε περιόρισαν και σε υποδούλωσαν. Σε ανάγκασαν να ταυτιστείς με τον ηθοποιό και να προσκολληθείς με το ρόλο.
Αντί να ενωθείς με τη ζωή έγινες ένα με το κουστούμι. Τι ξεπεσμός! Τι απώλεια!
Μην ανησυχείς. Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψεις. Το σκηνικό δε θα αργήσει να καταρρεύσει. Θα απεκδυθείς, είτε με τη δική σου προσπάθεια, είτε με βίαιο τρόπο, τον προσωρινό σου χιτώνα και μαζί μ' αυτόν τις φοβίες, τις προσκολλήσεις, την άγνοια, την ματαιοδοξία, τον φανατισμό σου.
Η παράσταση είναι περιορισμένη. Η αυλαία θα πέσει, ο ηθοποιός θα υποκλιθεί και θα επιστρέψει στην αληθινή του ζωή. Αν δε λύσεις εσύ το γόρδιο δεσμό της ζωής σου θα λυθεί με εντολή εκ των άνωθεν. Μόνο "αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις" λέει ένα αγιορείτικο ρητό.
Ελάχιστοι είναι δυστυχώς οι ηθοποιοί της ανθρώπινης υποκριτικής τέχνης που έχουν επίγνωση ότι παίζουν, εκτελώντας συνειδητά τον ρόλο τους χωρίς να πέφτουν οι ίδιοι θύματά του. Οι σπάνιοι αυτοί άνθρωποι δεν ξεγελιούνται ούτε από τον πλούτο των σκηνικών, ούτε από την πολυτέλεια των κουστουμιών.
Δεν συγκινούνται από τις περιπέτειες του δράματος που παίζεται. Έμαθαν να μεταμφιέζονται ανάλογα με τις απαιτήσεις του ρόλου τους και δεν ξεχνούν ποιοι είναι πράγματι μέσα στο δράμα της ζωής.
Για να προσπαθήσουμε να λύσουμε το «γνώθι σαυτόν», το αιώνιο πρόβλημα του Σωκράτη, για να ρίξουμε έστω μια κλεφτή ματιά στον κόσμο των θαυμάτων (ίσως τελικά τον μόνο κόσμο που υπάρχει), χρειάζεται να αποσπασθούμε νοερά από τον αντικειμενικό ή θεατρικό κόσμο και να εισχωρήσουμε εντός μας για να βυθιστούμε στην έναστρη νύχτα του υποκειμενικού.
Εκεί, μόνοι μας, στην απόλυτη γαλήνη, ας αφουγκραστούμε τις αποκαλύψεις της σιωπής και του σκότους. Εάν έχουμε μάθει πραγματικά να πεθαίνουμε στον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων, που σαγηνεύει όσους βρίσκονται σε άγνοια, ένας Θεός περιμένει να μας γνωρίσει.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου