Όλοι έχουμε πληγωθεί από κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας, σε σημείο που κάποια στιγμή να αισθανόμαστε προδομένοι και απογοητευμένοι. Αυτό μπορεί να συνέβη με οποιονδήποτε τρόπο, κυρίως από άτομα που αγαπήσαμε ή ενδεχομένως και να αγαπάμε ακόμα.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, η απογοήτευση θα είναι ένα συναίσθημα που θα το συναντάμε συνέχεια μπροστά μας, ενώ πολλές φορές, θα αφήνουμε να συμβαίνει πολύ περισσότερο, με αποτέλεσμα, να θυμώνουμε συχνά, ακόμα και να βάζουμε τα κλάματα (θλίψη) για να ξεσπάμε. Γιατί όμως να επιτρέπουμε συνέχεια να συμβαίνει αυτό;
Όταν συμβαίνει αυτό, τότε μας δημιουργούνται συναισθήματα μίσους και μνησικακίας, αφού είναι και μία φυσικά αντίδραση. Οπότε σε αυτή την περίπτωση, ζητάμε εκδίκηση για το άτομο που μας προκάλεσε αυτό το συναίσθημα ή που μας έβλαψε.
Αρχίζουμε να φωνάζουμε και να ουρλιάζουμε και αυτό που στην ουσία θέλουμε, δεν είναι η εκδίκηση, αλλά το να μας ζητήσει συγνώμη. Η συμφιλίωση όμως δεν είναι εφικτή χωρίς τη συγνώμη;
Αν πραγματικά κάποιος έχει λυπηθεί για τη συμπεριφορά του απέναντί μας και είναι πρόθυμος να διορθώσει το λάθος του και να κερδίσει πάλι την εμπιστοσύνη μας, τότε η συγγνώμη είναι απαραίτητη. Άλλωστε θα το αξίζουμε και θα νιώσουμε και καλύτερα.
Το να μας ζητήσει κάποιος συγγνώμη, δεν είναι καθόλου σπάνιο. Οι άνθρωποι ζητούν συγγνώμη όλη την ώρα και σχεδόν κάθε μέρα.
Τι γίνεται όμως μετά τη συγγνώμη;
Μπορεί η σχέση με αυτό τον άνθρωπο να γίνει όπως ήταν πριν;
Αυτό που πολλοί λένε είναι : "εγώ θα σε συγχωρέσω, αλλά δεν θα ξεχάσω αυτό που έγινε-έκανες".
Το πρόβλημα με την συγχώρεση, είναι ότι συνήθως δεν την αποδέχεται πραγματικά κάποιος, όχι πάντα όμως, αφού, ενώ λέει ότι όλα είναι καλά, στην ουσία δεν είναι. Παρόλο που ο άλλος έχει κάνει το λάθος και μετά ζήτησε συγγνώμη, στην ουσία, θέλουμε να μας το ξεπληρώσει με κάτι άλλο ή με κάποιον άλλο τρόπο. Ανάλογα και τί χαρακτήρα, αλλά και πώς τα βλέπει ο καθένας.
Και έτσι, συνεχίζουμε να μισούμε αυτό το πρόσωπο, είτε με το να του το δείχνουμε, είτε με το να είμαστε πιό άνετοι μαζί του. Αρχίζουμε να τους αντιμετωπίζουμε ως "δεύτερης κατηγορίας" ανθρώπους, καθώς θεωρούμε πως είναι κατώτεροι από εμάς και δεν διστάζουμε, κάθε φορά που μας δίνετε η ευκαιρία να τους το δείχνουμε.
Αυτό δεν είναι καθόλου συγχώρεση.
Είναι τελείως ανήθικο, να νιώθει κανείς, θύμα. Δεν υπάρχει λόγος να συμπεριφερόμαστε κατά αυτό τον τρόπο, αφού στο τέλος, αυτός που θα έχει δίκιο, θα είναι και αυτός που ζήτησε τη συγγνώμη.
Τώρα, η αληθινή συγχώρεση είναι κάτι άλλο. Συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι, σαν να μην έχει συμβεί ποτέ και πως το γεγονός ότι είμαστε αδύναμη, μας έκανε να αισθανθούμε έτσι.
Η αδυναμία είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στη συμπεριφορά ενός ατόμου, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να συγχωρέσουμε κάποιον που μας έχει βλάψει. Αυτό είναι περισσότερο καλό για την ψυχική υγεία μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου