Το συναισθηματικό μας πεδίο, αυτό που είναι πιο κοντά στο σώμα μας, είναι το πρώτο που μας τροφοδοτεί με την εμπειρία προηγούμενων ζωών. Και ίσως το σημαντικότερο.
Από εκεί μας έρχονται ασυνείδητα πρότυπα, τάσεις και εμπειρίες, που σχηματίζουν τον χαρακτήρα μας, αφού προστεθούν και η ανατροφή, τα βιώματα και τα ισχύοντα πρότυπα της εποχής που γεννηθήκαμε. Έτσι λοιπόν, για να μπορέσουμε να ζήσουμε ελεύθερα, κύριο μέλημά μας είναι να αποκωδικοποιήσουμε την ζωή μας. Όλη την ζωή μας.
Δυστυχώς, δεν έχουμε να ανακαλύψουμε τις τωρινές μας δεσμεύσεις μόνο…Τα πρότυπα της κοινωνίας και της θρησκείας, την μοναξιά και τον φόβο που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας, την απόρριψη και την τιμωρία ίσως, που περιέβαλαν την παιδική μας αγνότητα…
Υπάρχουν λοιπόν ελλιπή συναισθήματα, τα οποία δεν αναγνωρίζουμε σαν βαθύτερα αίτια των εμποδίων που έρχονται στην ενσάρκωσή μας, γιατί δεν γνωρίζουμε την υπόγεια δράση τους.
Το πιο εύκολο που μπορούμε να κάνουμε, από φόβο να αγγίξουμε αυτά τα συναισθήματα, είναι να τα «ακουμπήσουμε» σε έναν εξωτερικό συνεργάτη και να τον παρακαλούμε αιώνια να μας λυτρώσει από αυτά. Έτσι, αντί να αναγνωρίσουμε το υπόγειο μας, το αφήνουμε στα χέρια του θεού, που αποτελεί για τους ανθρώπους μια ελπίδα, ότι κάτι ανώτερο και υπερφυσικό υπάρχει και προνοεί…
Ένας μύστης όμως, ένας άνθρωπος, ο οποίος αναζητά την βαθύτερη ουσία της ζωής, και ο οποίος δεν παραμένει σε ότι έχει «ανακαλύψει» μέσα από τον λόγο άλλων ανθρώπων, αρχίζει να αποκωδικοποιεί το «μοιραίο» και να μην εμπιστεύεται το ανώτερο και υπερφυσικό, σαν εξουσιαστική δύναμη, που από συνήθεια αγαπάει και συγχωρεί με προϋποθέσεις, που εντέλει δεν του είναι ξεκάθαρες.
Αρχίζει να προσεγγίζει εσωτερικά αυτό το ανώτερο και υπερφυσικό, το οποίο όμως προσκρούει σε «τοίχους» συναισθημάτων που δεν είναι καθόλου τυχαίοι, αλλά είναι δημιουργήματά του. Έτσι ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει «τυχαίο», αλλά «δημιουργία»…Και είναι η αρχή να καταλάβει τους νόμους της ύλης που λειτουργούν με τον δυαδισμό και την πόλωση.
Αυτή η αναγνώριση είναι και το μοναδικό εύρημα, που του δίνει την δυνατότητα να προεκταθεί σε ανώτερα πεδία, επιτρέποντας στον ανώτερο εαυτό του να βιώσει την ύλη, μέσα από την ανώτερη οκτάβα της ύπαρξης του και του προσφέρει ένα «εγώ» που έχει αποδεχτεί «το θέλημά σου, όχι το θέλημά μου».
Αυτή η φράση δεν αφορά στην ανθρώπινη συνείδηση έναντι μιας υπερφυσικής συνείδησης, γιατί τότε καμία πίστη στον θεό δεν μπορεί να αναγνωρίσει την αξία της.
Το θέλημα των ανθρώπων να ζουν καλά, αντιστέκεται στο θέλημα του θεού που θέλει τους ανθρώπους να ζουν μίζερα, να βγάζουν το ψωμί τους με πόνο, να υποφέρουν και να αρρωσταίνουν. ΄Όλα τυχαία…΄Όλα για τιμωρία…΄Όλα, γιατί εμείς, η φυλή των ανθρώπων είμαστε ανάξιοι του.
Το θέλημα σου, όχι το θέλημά μου, αντιστοιχεί στην αποκωδικοποίηση των συναισθημάτων του φυσικού κόσμου, και στην συμμετοχή μας με δράση μέσα σ’ αυτόν, ορίζοντας τον συναισθηματικό μας πεδίο, σαν μια σκάλα που πρέπει να ανέβουμε για να φτάσουμε στην πηγή της ύπαρξής μας.
Έτσι μόνο σταματάμε να συμμετέχουμε στην αντίδραση των ανθρώπων σε μια αδικία, σε μια τιμωρία, σε μια τυχαία ζωή, περιμένοντας, μετά τον θάνατό μας, να ανακαλύψουμε τον παράδείσο, τον θεό!
Έτσι μόνο σταματάμε να συμμετέχουμε στο «δράμα» του φυσικού κόσμου, αντιδρώντας στους ρόλους, και αρχίζουμε να συμμετέχουμε στην ζωή μας με δράση δημιουργού και όχι δημιουργήματος!
Έτσι μόνο μπορούμε να δούμε την αιώνιο ζωή, ζώντας όχι με το ολόγραμμα της ύπαρξής μας, αλλά με όλη μας την ύπαρξη. Κανείς δεν μας κατευθύνει πια…
Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε κάθε στιγμή την ισορροπία μας, κλείνοντας σιγά σιγά την ψαλίδα της πόλωσης με το να ενσωματώνουμε κάθε εμπειρία της ενσάρκωσής μας στην συνειδητότητά μας και όχι στο υποσυνείδητό, ή στην συνείδηση μόνο, που είναι αποτέλεσμα του δυαδισμού (σκοτάδι-φως). Κάθε βιωμένη εμπειρία είναι και ένα βήμα προς την ανώτερη φύση μας.
Το συναισθηματικό μας σώμα πάλλεται σε ανώτερη δόνηση, και στέλνει κύματα καθαρότητας και στο νοητικό μας σώμα, αρχίζοντας έτσι να δημιουργεί σκέψεις ανώτερης οκτάβας, ελευθερίας και αγάπης χωρίς όρους.
Αυτό είναι όμως το πρώτο βήμα ενός μύστη! Οι νόμοι των εσωτερικών πεδίων έχουν σειρά και προτεραιότητα. Δεν προσεγγίζει κανείς το νοητικό του σώμα πρώτα, αφήνοντας το συναισθηματικό μπλοκαρισμένο.
Γιατί αυτό που θα συναντήσει, αν το κάνει, θα είναι μια «πληγωμένη» σκέψή, που πολύ κοντά στο πνευματικό σώμα, θα έχει αφεθεί στον θεό για να μπορέσει να υλοποιηθεί και να ζήσει…Πως όμως?
Πως θα ζήσει η «σκέψη», όσο ανώτερη δόνηση και αν έχει, αν το συναίσθημα δεν έχει βιωθεί μέσα από την «καθαρή» εμπειρία?
Αυτό συμβαίνει, όταν οι άνθρωποι, γνωρίζοντας για τον εσωτερισμό, ανοίγουν «βίαια» το κέντρο του κεφαλιού (την κορώνα), όπου προσλαμβάνουν «μηνύματα» από πνευματικά όντα, ή από τον ανώτερο εαυτό τους, τα οποία όμως μηνύματα δεν περνούν από ένα καθαρό συναισθηματικό σώμα.
Έτσι το κέντρο του λαιμού που είναι το σημαντικότερο κέντρο λήψης μηνυμάτων, δεν μπορεί να αντέξει την ανώτερη δόνηση τους και ο νους παρερμηνεύει την σημασία τους.
Τα κάτω κέντρα υπολειτουργούν, αφού ο άνθρωπος τα θεωρεί μη ύψιστης σημασίας και έτσι η εμπιστοσύνη, η σεξουαλικότητα, η δύναμη παρερμηνεύονται και δίνουν στο κέντρο της καρδιάς μηνύματα που δεν είναι ξεκάθαρα…
Η αγάπη, η ακτίνα φωτός από αυτό το κέντρο, η ανάσα του ανώτερου εαυτού μας, δεν έχει αμφίδρομη πορεία, αλλά ωθείται μόνο προς τα έξω, αφήνοντας το εσωτερικό των ανθρώπων κενό, τον πιέζει να λάβει αγάπη, που τελικά δεν μπορεί να εισπράξει από τον ίδιο του τον εαυτό!
Πάντα λοιπόν αυτή αξιολογείται, σύμφωνα με τους όρους που ο άνθρωπος έχει υποσυνείδητα αφήσει συναισθηματικά, στα κάτω κέντρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου