Ορισμένοι από εμάς θεωρούν ότι η αγάπη και η δέσμευση είναι πηγή μεγάλης πίεσης ή άγχους. Ανησυχούμε ότι δεν κάνουμε τις σωστές επιλογές. Μήπως η σχέση αποτύχει; Μήπως πληγωθούμε; Εάν αποκαλύψουμε τον εαυτό μας, θα είμαστε για τον άλλο αρκετοί; Ανησυχούμε τόσο, ώστε η αγάπη γίνεται πίεση, ματαίωση, πηγή στρες.
Το 90% των πραγμάτων για τα οποία ανησυχούμε δε συμβαίνει ποτέ. Αυτό το ξέρουμε όλοι από πρώτο χέρι. Παρ’ όλα αυτά, γραπωνόμαστε από την ανησυχία μας, λες και θα ήταν επιπόλαιο να πάψουμε να ανησυχούμε.
Τα μικρότερα προβλήματα μας προκαλούν υπερδιέγερση, τα μεγαλύτερα μας απειλούν με πλήρη κατάρρευση. Βλέπουμε σε όλα την αρνητική πλευρά πριν σκεφτούμε τη θετική (αν μας περάσει από το νου ότι υπάρχει και θετική). Έχουμε ένα εκατομμύριο λόγους για να ανησυχούμε, δεδομένου ότι είμαστε πολύ εξοικειωμένοι με οτιδήποτε μπορεί να μας βλάψει.
Η ανησυχία μας κάνει όλους ανόητους. Ελέγχει τη ζωή μας και μας αφήνει με άδεια καρδιά και στερημένους από εμπειρίες. Με αυτό δεν εννοώ ότι θα πρέπει να είμαστε αδιάφοροι ή ασυλλόγιστοι. Πολύ απλά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι θα πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε τα πραγματικά προβλήματα από τα φανταστικά και ασήμαντα.
Δεν έχει σημασία πόσο βαθιά ριζωμένο είναι το πρόβλημα, πόσο απελπιστική η κατάσταση, πόσο μπερδεμένο το κουβάρι, πόσο μεγάλο το λάθος.
Μια επαρκής κατανόηση της αγάπης θα δώσει λύση σε όλα.
Απόσπασμα από το βιβλίο Γεννημένοι να αγαπάμε Στοχασμοί για την Αγάπη του Leo Buscaglia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου