Γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε προσδοκίες; Γιατί θέλουμε κάτι να γίνει έτσι και όχι αλλιώς; Γιατί θέλουμε να γίνει με τον τρόπο και στο χρόνο που θέλουμε και όπως ακριβώς επιθυμούμε; Για να πάρουμε χαρά; Για να νιώσουμε αρκετά καλοί; Για να αισθανθούμε άξιοι και να επιβεβαιωθούμε; Ή μήπως γιατί φοβόμαστε ότι θα εκτεθούμε ή ότι κινδυνεύουμε;
Τις προσδοκίες τις γεννά ο φόβος. Για παράδειγμα έχω ένα ραντεβού και έχω προσδοκία να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού μου και αγχώνομαι να προλάβω γιατί διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος ότι ο άλλος θα θυμώσει ή θα φύγει ή ακόμα περισσότερο μπορεί να μην πει τίποτα, αλλά εγώ θα είμαι ασυνεπής, δηλαδή όχι αρκετά καλός. Φόβος λοιπόν είτε εγκατάλειψης, είτε απόρριψης, είτε της αξίας μου.
Θα μου πείτε και τι θα γίνει, δεν πρέπει να είμαι συνεπής; Φυσικά αλλά δεν χρειάζεται να υπάρχει η προσδοκία για αυτό. Θες να είσαι και θα είσαι ή δεν θα είσαι γιατί μπορεί κάτι να συμβεί, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι κάνεις να το κάνεις απλά χωρίς επιδίωξη συγκεκριμένου αποτελέσματος.
Δεν εστιάζεται ο νους σου να τα καταφέρεις, δεν δημιουργούνται συναισθήματα αν θα τα καταφέρεις ή όχι. Δεν σε απασχολεί αυτό. Απλά κάνεις αυτό που είναι να κάνεις. Όμως αν έχεις άγχος αν θα τα καταφέρεις να είσαι στην ώρα σου αυτό σηματοδοτεί φόβο.
Προσδοκώ ο καιρός να είναι καλός για να πάω εκδρομή το σαββατοκύριακο, γιατί διαφορετικά δεν αισθάνομαι καλά με την έκβαση της υπόθεσης να μείνω σπίτι.
Θέλω τα παιδιά μου να είναι καλοί μαθητές γιατί διαφορετικά δεν επιβεβαιώνω την αξία μου ως γονιός. Δεν είμαι αρκετά καλός.
Όταν έχω προσδοκίες σημαίνει ότι την παρούσα στιγμή δεν αισθάνομαι γεμάτος, δεν αισθάνομαι πλήρης, βιώνω μια έλλειψη και προσδοκώ, επιθυμώ να συμβεί κάτι σε κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον, που θέλω να ελπίζω ότι θα γεμίσει το κενό και την έλλειψη που αισθάνομαι τώρα.
Και όταν η στιγμή έρχεται και τα πράγματα γίνονται όπως επιθυμώ και πάλι το κενό παραμένει και πάλι ξεκινάω να έχω άλλες προσδοκίες και τοποθετώ συνεχώς λουκουμάκια στο δρόμο μου και στόχους χαράς και ευτυχίας πιστεύοντας πως έτσι το μέλλον μου θα είναι καλύτερο, «θα καταφέρω να γεμίσω το εσωτερικό κενό που με σαρώνει και θα απαλλαχτώ από την ματαιότητα που με στοιχειώνει.
Και όσο τα καταφέρνω οι στόχοι μου γίνονται περισσότεροι. Και όσο δεν τα καταφέρνω ο θυμός με κατακλύζει. Ένας θυμός που κρύβει καλά τους φόβους μου, αλλά τους δηλώνει κιόλας. Γιατί όταν ο φόβος εκδηλώνεται με θυμό. Και όταν εκδηλώνεται θυμός έχει μέσα του όλη εκείνη την καταστροφική δύναμη που έχει μαζέψει το πληγωμένο εγώ.
Είτε θυμός λοιπόν είτε ένα ανικανοποίητο και πάντα να παίζουμε ανάμεσα σε αυτό δίπολο. Γιατί;
Γιατί η ζωή είναι στο τώρα και αν το τώρα μου είναι άνοστο, αν στο τώρα μου νιώθω ματαιότητα, αυτό με πονάει, με συρρικνώνει. Πονάει και αισθάνομαι έλλειψη. Μια έλλειψη γιατί δεν είμαι αυτό που είμαι, δεν είμαι αυτό που θα ήθελα να είμαι, δεν είμαι αυτό που οι άλλοι θέλουν να είμαι, δεν είμαι αυτό που νομίζω ότι είμαι.
Και τελικά, τι είμαι; Ποια είμαι; Που είναι η ταυτότητα μου; Οι ψεύτικες ταυτότητες του παρελθόν μου έδιναν κάποιο στόχο ζωής, κάποια πυξίδα, τώρα ποιος είμαι; Που πήγε η πυξίδα;
Αυτό συμβαίνει στη ζωή όταν αρχίζουμε να αλλάζουμε επίπεδο. Επίπεδο συνείδησης και ύπαρξης. Είναι όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μετά από τόσες προσπάθειες σε μια πίστα τα έχεις καταφέρει, ξέρεις λίγο πολύ τα κατατόπια και ξέρεις και τους κινδύνους. Όταν αλλάζεις πίστα, όταν αλλάζεις επίπεδο, όλα είναι καινούργια και δεν έχεις κανένα σημείο αναφοράς παρά μόνο τις δικές σου δυνάμεις και δυνατότητες.
Και τότε είναι που αισθάνεσαι ναι μεν χαμένος αλλά πιο δυνατός και με περισσότερη αίσθηση της αξίας σου. Έτσι είναι και στη ζωή!
Κάθε κενό που αισθανόμαστε την ύπαρξη μας είναι γιατί κάτι ψεύτικο φεύγει, ξεκολλάει, κάτι δανεικό του παρελθόντος που μας χαρακτήριζε και μας προσδιόριζε. Αλλά αυτό το κενό που έμεινε, έμεινε για να γεμίσει με ουσία, για να γεμίσει από εμάς και όχι με δάνεια από άλλους.
Όταν αισθάνεσαι αυτό το κενό και την ματαιότητα στη ζωή σου, να θυμάσαι ότι οδηγείσαι σε μια ζωή μεγαλύτερης ουσίας. Ζητήσε βοήθεια γιατί μερικές φορές αυτή η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει στην κατάθλιψη, αλλά να θυμάσαι ότι είναι δείγμα εξέλιξης, αλλαγής πίστας, αλλαγή επιπέδου συνείδησης. Το έχεις κερδίσει. Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια σε υψηλότερα επίπεδα χαράς και πληρότητας.
Copyright υλικού ©
Χρύσα Ευαγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου