Ξυπνάς από το ανθρώπινο όνειρο και όπως συμβαίνει στους περισσότερους από εμάς, βιώνουμε την πρώτη παρενέργεια και να τη πετιέται από ψηλά η προσωπικότητα που αρχίζει να καρπώνεται την δίκαιη υπεράσπιση του ανθρώπου που της αναλογεί, καθώς νιώθει πως από τη στιγμή που κουβαλάει έναν Συμπαντικό εαυτό, οφείλει να ανέβει κάπου που δε τη φτάνει κανένα χαλινάρι.
Συνειδητοποιείς πως η ζωή σου, μέχρι τώρα, ήταν ένα παιχνίδι ελέγχου που ασυνείδητα έπαιζες και τώρα όπου κεκτημένη σου είναι μια σπίθα αφύπνισης που σου λέει πως είσαι ενέργεια και όχι άνθρωπος, όλες αυτές τις πολλές οπτικές, αντί να τις βλέπεις ως ένα πάνελ επιλογών, κάνει το εγώ σου να θίγεται και να τις βλέπει ως προσπάθειες ελέγχου.
Είχα διαβάσει κάτι πολύ ενδιαφέρον στις θεωρίες του Κάρλος Καστανέντα. “Αν σταματήσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας ως εγώ και αποδεχθούμε πως είμαστε ενεργειακά πεδία, τότε όχι μόνο μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την πραγματικότητα αλλά θα αλλάξει και ο τρόπος συμπεριφοράς μας.
Ως εγώ, νιώθουμε αναγκασμένοι να υπερασπιζόμαστε και να επιβεβαιώνουμε έναν τεράστιο αριθμό πράξεων στο όνομα του εγώ. Ως ενεργειακά πεδία, από την άλλη, η προσοχή μας πρέπει να εστιάζεται στο πώς θα χρησιμοποιούμε αυτή την ενέργεια, στο αν την αυξάνουμε ή τη μειώνουμε”.
Το εγώ έχει ανάγκη ανθρώπινης υπεράσπισης γιατί, σε όλες τις περιπτώσεις, νιώθει πως απειλείται. Φράσεις όπως… “Δεν θα μου πάρει κανένας τον έλεγχο της ζωής μου”, “Εγώ κάνω κουμάντο σε μένα”, “Δε θα μου πεις εσύ τί θα κάνω”, “Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι τους”, ανήκουν σε ένα θιγμένο εγώ που προσπαθεί να προσδιοριστεί μέσα στον υλικό κόσμο.
Και ο άνθρωπος μπαίνει στο τρυπάκι να προσπαθεί να ελέγξει την υλική του πραγματικότητα βάζοντας όρια, αναζητά την επιβεβαίωση από τους άλλους, νιώθει προσβολή και γενικά αγωνίζεται για να ακουστεί.
Όπως λέει η θεωρία του Καστανέντα μέσα από τα μάτια του Victor Sanchez… “Έτσι αγωνίζεται με τα μέσα που του προσφέρει η προσωπική ιστορία του, να χειραγωγήσει την πραγματικότητα και τους άλλους ανθρώπους γύρω του, μέχρι που εκείνοι να υποχρεωθούν να συμφωνήσουν πως το εγώ του υφίσταται”.
Και ο άνθρωπος συνεχίζει να προσπαθεί να επιβεβαιωθεί, συνήθως μέσα από ανθρώπους που έχουν παρόμοια θέματα με το δικό τους εγώ, οι οποίοι αποδέχονται το εγώ του θιγμένου ανθρώπου, σαν να είναι το αληθινό του πρόσωπο. “Μόνο με αυτό τον τρόπο το εγώ μπορεί να ξεγελιέται και να πείθεται πως υπάρχει, αν και βαθιά μέσα του γνωρίζει τι πραγματικά είναι : ένα συνονθύλευμα αποτελούμενο από το τίποτα”.
“Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συμβεί όταν ενεργούμε αποδεχόμενοι αυτό που πραγματικά είμαστε : ένα ενεργειακό πεδίο”.
Και λέω τώρα… δε βάζουμε στην άκρη όλα τα θιγμένα μας εγώ και να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους; Γέμισε ο κόσμος ανθρώπους που ξυπνούν με εγώ γεμάτα απωθημένα και όσο όμορφη κι αν είναι η δική τους γεύση αλήθειας που απλώνουν, όταν το εγώ την διαφεντεύει, κάτι θαμπώνει.
Μα θα μου πεις… ο άνθρωπος είναι μια ατελής τέλεια ύπαρξη και έχει και ελαττώματα όπως και προτερήματα τα οποία αποδέχομαι με αγάπη. Δε λέω, φυσικά και έχει όμως, το να αποδέχεσαι απλά ένα τσαλακωμένο πουκάμισο, έχει μεγάλη διαφορά με το να έχεις προσπαθήσει πρώτα να το σιδερώσεις όσο καλύτερα μπορείς.
Το εγώ του ανθρώπου ανήκει στον κόσμο της λήθης και είναι το μόνο ανθρώπινο χαρακτηριστικό που περνάει αυτούσιο στον κόσμο της αφύπνισης, ακριβώς επειδή πρέπει – επί τέλους – κάποια στιγμή να το υπερβούμε.
Δρασκελήσαμε έναν νέο κόσμο και έχουμε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τα χρώματά του και τις δυνατότητές του, που ξεχάσαμε πως πρέπει να κάνουμε κάτι και για το εγώ. Αν μη τί άλλο, να το παίρνουμε χαμπάρι όταν μας πατάει τον κάλο και να μην προσπαθούμε να το δικαιολογήσουμε και να το κανακεύουμε κάτω από μια απλή αποδοχή.
Το εγώ να το δίνουμε στεγνά, με ντομπροσύνη, με παραδοχή πως αυτό είναι κομμάτι μας, το αποδεχόμαστε αλλά δεν είμαι και περήφανη βρε αδερφέ όταν μου σκάει μύτη. Το να υψώσεις και λίγο φωνή στο θιγμένο εγώ και να του πεις να κάνει πέρα, μια χαρά λειτουργεί επίσης.
Εντάξει, στην αρχή θα νιώθεις λίγο dr. Jekil και mr. Hide αλλά έχει και την πλάκα του αν το παρατηρήσεις. Να θυμάσαι πως το χιούμορ διευκολύνει τα πάντα, ειδικά ο αυτοσαρκασμός. Αυτή η πράξη, από μόνη της, βάζει χαλινάρι στο εγώ και εσύ είσαι αυτός που το ελέγχει και όχι αυτό εσένα. Είναι το πρώτο βήμα, η πρώτη απόπειρα να σιδερώσεις το πουκάμισο.
Όχι, δεν είναι εύκολο να κουβαλάς έναν θιγμένο εγωισμό και ούτε είπα πως θα σταματήσεις να σε ενοχλεί η συμπεριφορά ενός άλλου τόσο εύκολα. Όσο όμως σιδερώνεις το πουκάμισο, στρέψε την προσοχή σου στο ενεργειακό ον που είσαι και ξεκίνα να φέρεσαι ως ενέργεια και όχι ως άνθρωπος. Αυτό από μόνο του θα σε βοηθήσει στο να τιθασεύσεις το εγώ σου.
Η απελευθέρωση από το εγώ, γίνεται μέσα από τη συνειδητή εργασία. Θέλει επιμονή, υπομονή και πάνω απ’ όλα, ισχυρή θέληση. Όχι για να ξεφύγεις από τον υλικό κόσμο επειδή δεν μπορείς να τον διαχειριστείς αλλά για να έχεις την εμπειρία του υλικού κόσμου αλλάζοντας την οπτική σου, έχοντας μέσα σου την γαλήνη του Εαυτού σου. Και ο υλικός κόσμος αλλάζει κατά πώς τον κοιτάζεις.
“Copyright © Έλενα Έρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου