Μετά ποιόν να οδηγήσεις στον Θεό.....?

Πίσω από κάθε συμπεριφορά μας, δεν κρύβεται τίποτα αληθινό…Ένας μηχανιστικός τρόπος συνηθειών και αντιμετώπισης της ζωής δεν έχει τίποτα αυθεντικό, ούτε Εμπιστοσύνη στην αυθόρμητη έκφραση της Ύπαρξής μας…

Αν καταφέρουμε να υπερβούμε τους μηχανισμούς, θα βρούμε τον εαυτό μας, που έχει φόβους και ανάγκες, επιθυμίες και ευαισθησίες, που τον έμαθαν να ντρέπεται και να θυμώνει, που τον έμαθαν να αμύνεται συνεχώς με κάθε τρόπο...

Και αν τον βρούμε αυτόν τον εαυτό, πέρα από τους μηχανισμούς που τον έχουν παροπλίσει, τότε μπορούμε να τον οδηγήσουμε στον Εαυτό του...

Ο λόγος που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να αναγνωρίσει τις αληθινές του ανάγκες, που πολεμάει τις αδυναμίες του και τους άλλους, που δεν μπορεί να ανυψωθεί στον Εαυτό του, είναι γιατί τον έμαθαν ότι αν δεν φάει τους άλλους, θα τον φάνε αυτοί πρώτοι...Σ’ αυτήν την φάση αμύνεται χωρίς τελειωμό και κρίση…

Έτσι δημιούργησε τις άμυνες, δηλαδή έναν μηχανιστικό τρόπο συμπεριφοράς, που τον κάνει να νιώθει ασφαλής...Ουσιαστικά προσπαθεί να κρυφτεί από τον ίδιο του τον εαυτό, μέσω ενός μηχανισμού, που τον κάνει να νιώθει προστατευμένος από τους άλλους και από τον εαυτό του...

Η πρώτη επαφή με τον μηχανιστικό αυτόν τρόπο που έμαθε να συμπεριφέρεται, ναι προκαλεί πόνο, προκαλεί αναταραχή, αδιαθεσία...Είναι σαν να βγάζεις την πανοπλία από έναν άνθρωπο, που έμαθε να ζει μέσα σ' αυτήν και έχει μάθει να την θεωρεί σαν τον εαυτό του.

Όταν ο άνθρωπος γυμνώνεται από τον μηχανιστικό του έλεγχο, όταν νιώσει τις ανάγκες του, τα συναισθήματά του και τις αδυναμίες του, όταν νιώσει ζωντανός μέσα του, τότε η Θέληση του δυναμώνει, ώστε να ενώσει το κομματιασμένο Είναι, που συγκολλιόταν μόνο από την πανοπλία του...

Η δυσκολία όλη είναι να πειστεί ότι μπορεί να ζήσει χωρίς την πανοπλία αυτή και να αποφασίσει να την βγάλει, εκουσίως...!!

Εκεί είναι όλη η δυσκολία...να γυμνωθεί...Να δει τι έκανε στον εαυτό του, να καταλάβει τι θεωρούσε σαν εαυτό, να νιώσει ότι επέτρεψε στους άλλους (γονείς, συγγενείς, δασκάλους, θρησκεία, κοινωνία) να τον παροπλίσουν, να τον μηχανοποιήσουν, απλά γιατί αυτόν τον τρόπο ζωής ήξεραν και εκείνοι...

Η πανοπλία έχει μόνο δυσλειτουργίες...Δεν έχει τίποτα λειτουργικό, ούτε καν προστατεύει...Η ασφάλεια που νιώθει κανείς με την πανοπλία του, είναι πλασματική, δεν είναι ουσιαστική, γιατί μέσα του φοβάται το κάθε τι...το κάθε τι είναι απειλή, χωρίς λογική...Γιατί η πανοπλία δεν έχει λογική, βασίζεται μόνο στον φόβο...Στον φόβο μήπως οι άλλοι τον φάνε...μήπως ο θεός τον φάει...μήπως η ζωή τον φάει...

Και έτσι αρχίζει να αποκτά φοβίες που η λογική δεν έχει τρόπο να τους δώσει επιχειρήματα, δεν ξέρει...

Κρίση πανικού, υψοφοβία, αγοραφοβία, κλειστοφοβία, φόβο για την Αγάπη, φόβο, φόβο, φόβο...

Η πανοπλία τον κάνει να νιώθει ασφαλής, απέναντι στον εαυτό του, στους άλλους, στην ζωή, στον θεό...Νομίζει ότι κρύβοντας, κανείς δεν θα μάθει τι είναι, μέχρι που το ξεχνάει και ο ίδιος...

Μετά ποιόν να οδηγήσεις στον Θεό ? Την πανοπλία, που νομίζει ότι είναι εαυτός ?

Αν δεν ανακαλύψεις τους μηχανισμούς, που σε κάνουν παροπλισμένο άνθρωπο, δεν θα μπορέσεις ποτέ να βρεις τον εαυτό σου και είναι αδύνατον χωρίς τον εαυτό σου να γίνεις ο Εαυτός σου...

Συνήθως η πανοπλία δεν μπορεί να αφήσει να περάσει μέσα στην Ψυχή οποιαδήποτε Σπίθα της Ζωής...ούτε ίχνος Αγάπης...

Ακούει τα σοφά λόγια των άλλων και χαίρεται, αλλά ποτέ δεν μπορεί να τα εφαρμόσει...απλά τα επαναλαμβάνει...

Η εφαρμογή προκύπτει μόνο από τον ενθουσιασμό και μια πανοπλία δεν μπορεί να νιώσει ενθουσιασμό για τίποτα...

Χρόνια προσπαθεί η Σοφία και η Αγάπη του Θεού να εμπνεύσει τον άνθρωπο, να βρει τον εαυτό του, να γίνει ο Άνθρωπος που Είναι...

Το εμπόδιο μεταξύ Θεού και Ανθρώπου είναι πάντα ο μηχανιστικός τρόπος που αντιδρά η πανοπλία του...

Γιατί το να «γυμνωθεί» ένας άνθρωπος, προϋποθέτει ότι δεν θα φοβηθεί να σταθεί γυμνός μπροστά στον Θεό και να ζητήσει Καθοδήγηση...

Εκεί είναι το πρόβλημα....Να μην ντραπεί να «γυμνωθεί.»…

Να εμπνευστούμε από τον εαυτό μας, αυτό το παιδί μέσα μας που ήρθε για να Ζήσει και είναι δημιουργικό, ευαίσθητο, ζωντανό, αυθόρμητο, εμπιστεύεται με έναν αληθινό τρόπο και μπορεί να καθοδηγείται από τον Θείο Εαυτό, μέσα του, στην Μύηση της Ζωής…

<<<Εδώ και αιώνες άνθρωποι μεγάλοι, θαρραλέοι και μοναχικοί σου λένε και σου ξαναλένε τι πρέπει να κάνεις. Μα επανειλημμένα διαφθείρεις, συρρικνώνεις και καταστρέφεις τις διδασκαλίες τους. Επανειλημμένα παγιδεύεσαι στα αδύνατα σημεία τους. Αντί να παίρνεις για γνώμονα τη μεγάλη αλήθεια, αρπάζεσαι από κάποιο ασήμαντο λάθος τους…

Μην τρέχεις μακριά, έχε το θάρρος να κοιτάξεις μέσα σου.

Για σταμάτα ένα λεπτό , Ανθρωπάκο. Δεν θέλω να σε μειώσω, θέλω μόνο να σου δείξω γιατί μέχρι τώρα δεν κατάφερες να αποκτήσεις η να διατηρήσεις την ελευθερία σου. Δεν σε ενδιαφέρει καθόλου αυτό;;>>>

Β. Ράιχ

Βάσω Νικολοπούλου