Στα παιδικά μας χρόνια ακούγαμε αμέτρητα παραμύθια. Με τη φαντασία μας «ταξιδεύαμε» σε κόσμους «μαγικούς» κι ονειρευόμασταν να μοιάσουμε στους αγαπημένους μας ήρωες. Νεράιδες, πρίγκιπες, βασίλισσες, γενναίοι πολεμιστές, ιππότες, ερωτευμένα ζευγάρια που αγωνίζονταν για την αγάπη τους και τελικά, ξεπερνούσαν κάθε εμπόδιο…!
Βασικό μοτίβο όλων - σχεδόν - των παραμυθιών είναι η πάλη του καλού με το κακό και η τελική νίκη του καλού. Ίσως, αυτό ήταν το στοιχείο που μας γοήτευε περισσότερο. Ποιος δε θυμάται άλλωστε - ανεξάρτητα από την ηλικία στην οποία βρίσκεται- κάποιο παιδικό παραμύθι;
Δυστυχώς, καθώς μεγαλώνουμε, τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται πιο δύσκολα. Όταν φτάσουμε στην ενήλικη ζωή, με λύπη διαπιστώνουμε ότι ο κόσμος δεν είναι και τόσο “παραμυθένιος” όσο πιστεύαμε ότι είναι, όταν ήμασταν παιδιά.
Η πραγματικότητα μάς “προσγειώνει” ανώμαλα δείχνοντάς μας το σκληρό της πρόσωπο. Αντιλαμβανόμαστε, πλέον, ότι στη ζωή δε θριαμβεύει πάντα το καλό και το δίκαιο, όπως συμβαίνει στον κόσμο των παραμυθιών. Αντίθετα, οι αδικίες, οι απογοητεύσεις, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι αλλοτριωμένες σχέσεις έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Δεν είναι λίγες οι φορές, όμως, που παραβλέπουμε την αλήθεια, εθελοτυφλούμε κι αρνούμαστε να αποδεχτούμε μια παγιωμένη κατάσταση. Με άλλα λόγια, μεταφέρουμε ένα «παραμύθι» στην καθημερινότητά μας. Για ποιο λόγο άραγε - έστω και σε κάποια φάση της ζωής μας - έχουμε ανάγκη το «παραμύθι» μας;
Πιθανές απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα είναι οι εξής :
· Πρώτον, όλοι «κρύβουμε» ένα «παιδί» μέσα μας.
· Δεύτερον, η αλήθεια «πονάει».
· Τρίτον, οι περισσότεροι θέλουμε να “πιαστούμε” από “κάπου”, να ελπίζουμε σε “κάτι”. Το «παραμύθι» ίσως, τελικά, είναι το “αποκούμπι” μας.
Ομολογουμένως, η ζωή είναι «μυστήριο τρένο». Εκεί που νομίζουμε ότι όλα είναι «ιδανικά» και… «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι είναι… «δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες». Έτσι είναι η ζωή!
Μας “κερνάει” γλυκές και πικρές στιγμές, χαρές και λύπες, επιτυχίες κι αποτυχίες. Παρά τις δυσκολίες όμως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να “ποντάρουμε” σε ψεύτικες υποσχέσεις ή να στηριζόμαστε σε ουτοπικές καταστάσεις. Διότι η ζωή δεν απαιτεί «παραμύθια». Απαιτεί ρεαλισμό, δύναμη, προσπάθεια και αισιοδοξία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου