Κάθε άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα σπουδαίο εργαλείο και αυτό είναι η προσευχή, να ζητήσει και να δεχτεί όλα όσα κάθε φορά χρειάζεται. Όλοι μας έχουμε ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να προσευχηθούμε και να ζητήσουμε βοήθεια και υποστήριξη. Από το σύμπαν, από τον δημιουργό, από τους αγγέλους, από τους πνευματικούς δασκάλους, από τον ίδιο τον ανώτερο εαυτό μας, αλλά και σε ό,τι βαθιά μέσα μας πιστεύουμε.
Κάθε προσευχή είναι και μια ανώτερη επικοινωνία, της καρδιάς και του όλου. Μια αναζήτηση ένωσης ανθρώπου με το θείο. Μια ιερότητα στιγμής. Ευλογία και ανάταση ψυχής. Είναι μια πράξη αγάπης προς τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η ύπαρξή της λαβαίνει χώρα από την αρχή της δημιουργίας, από τότε που η ψυχή αποκόπηκε από το θεϊκό της κομμάτι βιώνοντας και δημιουργώντας στην ύλη ως άνθρωπος. Ίσως να ξέχασε πολλά και να απομακρύνθηκε από την αληθινή του ουσία, αλλά πήρε μαζί του το δώρο αυτό και πάντα μπορεί να το χρησιμοποιεί ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, τα πρότυπα, τη θρησκεία και τις πεποιθήσεις που εντυπώνονται στη ζωή του.
Επί της ουσίας είναι μια ίδια κατάσταση για όλους τους ανθρώπους, αυτό που αλλάζει μόνο είναι το όνομα και ο τρόπος χρήσης (προσευχή, ευχή, επίκληση, παράκληση, τελετουργία, διαλογισμός, επικοινωνία, ένωση, ασκητισμός ακόμα μυστικισμός και μαγεία). Εξαρτάται από τη θρησκεία και τον πολιτισμό του κάθε λαού καθώς και την πρόθεση του καθενός. Επίσης διαφοροποιείται η τεχνική και η μορφή της, μπορεί να είναι προσωπική ή και ομαδική, μπορεί να είναι ορισμένη χρονικά αλλά και όχι.
Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Όλα είναι κατάλληλα για όλους. Ο θεός δε βάζει όρους, και κανόνες, οι άνθρωποι το έχουν κάνει μέσα από τον διαχωρισμό των θρησκειών τους. Ο διαχωρισμός μέχρι τώρα εξυπηρετούσε τους ανθρώπινους πολιτισμούς για διάφορους σκοπούς, αλλά κυρίως για τη χειραγώγηση και την υποδούλωση των ανθρώπων μέσα από την ίδια τους την πίστη.
Δεν είναι λίγες οι φορές στην ιστορία μας που οι θρησκείες έβαζαν και βάζουν τους πιστούς τους μέσα στον φόβο της τιμωρίας από τον θεό. Επίσης η ίδια η εκκλησία μέσα από τα θρησκευτικά δόγματα εκτελούσε χρέη εξουσίας, καταδικάζοντας ανθρώπους ακόμα και σε θάνατο. Είναι δυνατόν ο θεός να έκανε κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν να χρησιμοποιούσε έτσι τη δύναμή του;
Τώρα πλέον η ενέργεια των ανθρώπων έχει αλλάξει γιατί εσωτερικά έχουν τη γνώση των αποτελεσμάτων του διαχωρισμού, με των αποτελεσμάτων της ένωσης. Η ενέργεια που υπάρχει τώρα στη γη υποστηρίζει την ενοποίηση του όλου, δηλαδή την ένωση των ψυχών. Γιατί οι ψυχές μιλάνε την ίδια γλώσσα, τρέφονται από την ίδια ενέργεια αγάπης, πιστεύουν σε έναν δημιουργό και ανήκουν στο ίδιο φωτεινό πεδίο ύπαρξης.
Δεν υπάρχει διαχωρισμός για το πνεύμα άρα δεν υπάρχει διαχωρισμός και για τον άνθρωπο. Για όλη τη δημιουργία υπάρχει μόνο ενότητα. Αν θα ήθελε κάτι ο θεός από εμάς αυτό θα ήταν να τιμάμε και να σεβόμαστε το πιο πολύτιμο αγαθό που μας έδωσε, την ίδια μας τη ζωή. Να αγαπάμε την ύπαρξή μας, τον εαυτό μας.
Η αγάπη είναι η αρχή των πάντων. Στην αγάπη είναι αδύνατον να μπουν κανόνες όροι και όρια, όλοι δημιουργηθήκαμε από αγάπη.
Όμως πάντα είχαμε και έχουμε την ελευθερία στο τι θα κάνουμε αυτήν την αγάπη. Θα την προσφέρουμε; θα της επιτρέψουμε να πάρει τις πραγματικές της διαστάσεις; θα την εκδηλώσουμε στην ύλη;
Η θα την φοβηθούμε, θα την δεσμεύσουμε, θα την καταπνίξουμε και θα την ακυρώσουμε, ώστε φεύγοντας από την ζωή να έχουμε χάσει την ευκαιρία να την βιώσουμε πάνω στη γη.
Ο καθένας κρατάει ό,τι θέλει, μπορεί όμως πλέον να είναι πιο συνειδητός για το τι δέχεται και τι απορρίπτει στις επιλογές του. Καθώς και να διακρίνει εάν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τον αφήνουν ελεύθερο να βρει μέσα του την πηγή, τη δύναμή του, την αλήθεια του, ώστε να λάμψει το δικό του αστέρι αγάπης και να φωτίσει όλον τον πλανήτη.
Όλοι μας λοιπόν μπορούμε με όποιον τρόπο θέλουμε να προσευχηθούμε, να αγγίξουμε το θεό μέσα μας, είναι ένας τρόπος που δίνεται απλόχερα χωρίς εξαίρεση. Ουσιαστικά αρκεί μόνο η πίστη και η θέληση. Είναι για όλους, μπορούμε να κινηθούμε μέσα σε αυτήν την ενέργεια με αγάπη και ελευθερία, χωρίς περιορισμούς και θρησκευτικά δόγματα. Είναι ένας τρόπος να συναντήσουμε τη γαλήνη μέσα μας.
Όταν δεν το κάνουμε μας μπλοκάρει ο φόβος του ίδιου μας του εαυτού. Ο φόβος ν’ αγγίξουμε την καρδιά μας, από έλλειψη εμπιστοσύνης προς εμάς και τον δημιουργό. Πολλές φορές φοβόμαστε να αποδεχτούμε πως έχουμε τη δυναμική να ζητήσουμε τα πάντα. Ενώ στη πραγματικότητα μας ανήκουν τα πάντα.
Σε περιπτώσεις που νιώθουμε πως οι προσευχές μας δεν εισακούγονται και συχνά απογοητευόμαστε, τότε ή δεν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό που ζητάμε (κατάλληλος χρόνος), ή δεν έχουμε ολοκληρώσει τα μαθήματα που επιλέξαμε, ή αυτό που ζητάμε δεν είναι το κατάλληλο για εμάς αφού το οπτικό μας πεδίο είναι περιορισμένο στην τρισδιάστατη πραγματικότητα και δεν έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να δούμε άχρονα και σφαιρικά τη ζωή μας.
Εδώ χρειάζεται η αυτογνωσία, η επίγνωση των επιλογών, των μαθημάτων, αλλά κυρίως να επιτρέψουμε οι ίδιοι την υλοποίηση. Χρειάζεται ανοιχτή αντίληψη για την κατανόηση και την αποδοχή της αιτίας. Αλλά και εμπιστοσύνη πως θα έρθει το καλύτερο για εμάς χωρίς να υποδεικνύεται ο τρόπος και ο χρόνος.
Μόνο ο ανώτερος εαυτός γνωρίζει ποιο είναι το ύψιστο καλό για την ψυχή του. Σε εκείνον να δίνεται η άδεια από την προσωπικότητα, ώστε να δημιουργήσει για το παρόν και για το μέλλον το καλύτερο στην ύλη και στο πνεύμα. Είτε η προσευχή αφορά τον εαυτό, είτε αφορά αγαπημένους ανθρώπους. Έτσι η υποστήριξη είναι ανώτερη και κατάλληλη.
Κάθε φορά που ζητάμε κάτι, δεν ακούγονται τα λόγια του στόματος ή του νου αλλά τα λόγια της καρδιάς σε απόλυτη ισορροπία με τον νου. Ο ήχος αυτής της δόνησης περιβάλλεται από την ενέργεια της αγάπης. Από την ενέργεια της προσφοράς χωρίς όρους και αντάλλαγμα.
Τότε όλα δονούνται στη συχνότητα της καρδιάς και οι προσευχές εισακούγονται και τα θαύματα γίνονται. Αυτή η πράξη αγάπης γίνεται πράξη ανταπόδοσης. Βασικό στοιχείο γνώσης όλου αυτού είναι η εμπιστοσύνη ως προς το αποτέλεσμα.
Για το καθετί που ζητάμε χρειάζεται να τοποθετούμε μέσα μας την ενέργεια πως ήδη το έχουμε. Μόνο κατά αυτόν τον τρόπο υπάρχει άμεση ανταπόκριση. Έχουμε τη δυναμική να δημιουργήσουμε όλα όσα χρειαζόμαστε αρκεί αυτά που ζητάμε να ηχούν στην καρδιά, να ηχούν με αγάπη στο σύμπαν. Η δόνηση του καθενός πάλλεται σαν τον ήχο της μουσικής μέσα στη συχνότητα της καρδιάς, δημιουργώντας απίστευτη δυναμική έκφρασης.
Η πρόθεση από μόνη της είναι μια δόνηση εκπλήρωσης. Μπορούμε να μετακινήσουμε την ενέργεια από την ευχή, στην υλοποίηση. Εάν σκεφτούμε ή οραματιστούμε αυτό που θέλουμε ως πραγματικό, με αποτέλεσμα η σκέψη του παρόντος να δημιουργεί την πραγμάτωση του μέλλοντός μας.
Αρκεί να μείνουμε στην ίδια δόνηση, στην ίδια δηλαδή εσωτερική κατάσταση με αυτήν που είχαμε τη στιγμή που δημιουργούσαμε. Έχοντας εμπιστοσύνη για όσο χρόνο χρειάζεται η δημιουργία μας να υλοποιηθεί.
Ουσιαστικά είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι συμπράττουμε με το θεό μέσα μας, ενοποιώντας το νου, την καρδιά, το πνεύμα και την ψυχή.
Αυτό είναι η συνδημιουργία της ύλης με το πνεύμα.
Παν.Τζιτζίκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου