Η φυσιολογία μας πραγματικά κοιμάται και εμείς κάνουμε αγώνα να ρίξουμε λίγο φως, να ενεργοποιήσουμε σημεία του είναι μας που είναι σκοτεινά, δωμάτια του Ναού μας που δεν έχουν Φως και Ζωή.
Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε πάνω σε αυτό, γιατί έχουμε ενσαρκωθεί σε ένα σώμα που είναι απ'τη φύση του αργό και τείνει να αδρανεί και απλά να επαναλαμβάνει μιμητικά αυτά που έχει διδαχθεί και ξέρει να κάνει.
Πόσα όμως είναι εκείνα που έχουμε ακόμα να φωτίσουμε και πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει η Τέχνη της Προσευχής σε αυτό.
Πόσα όμως είναι εκείνα που έχουμε ακόμα να φωτίσουμε και πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει η Τέχνη της Προσευχής σε αυτό.
Γιατί η Προσευχή είναι Τέχνη, είναι δημιουργία και δεν πρέπει να είναι μια επανάληψη λέξεων ή εκφώνηση μάταιων αιτήσεων. Στην προσευχή το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσουμε τα κενά μας, να συνειδητοποιήσουμε τις ελλείψεις και τα λάθη μας και το που παραβαίνουμε το Νόμο της Αγάπης. Αυτό το βήμα είναι το πιο σημαντικό και δύσκολο, καθώς οι άνθρωποι έχουν τη τάση για ότι τους συμβαίνει να ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους και να '' πετάνε '' από πάνω τους το βάρος.
Όμως αυτό συνεχίζει να υπάρχει στη συνείδηση, μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε και να του ρίξουμε Φως και Ζωή.
Σχεδόν πάντα τα κενά μας και τα προβλήματά μας, αν τα αναλύσουμε μέχρι τέλους, θα φτάσουμε σε κάποιο φόβο.
Σχεδόν πάντα τα κενά μας και τα προβλήματά μας, αν τα αναλύσουμε μέχρι τέλους, θα φτάσουμε σε κάποιο φόβο.
Ο φόβος δεν είναι παρά κενό στη συνειδητότητα, κενό ενέργειας, έλλειψη ενέργειας, σκοτάδι.
Γι'αυτό το πιο σημαντικό και δύσκολο μέρος της προσευχής είναι αυτό, να συνειδητοποιήσουμε τους φόβους μας, καθώς
ο φόβος θα μας απωθεί από τη συνειδητοποίησή του !
Έτσι αν καταφέρει κανείς και εντοπίσει το φόβο του, μπορεί πιο εύκολα πλέον να περάσει στο δεύτερο και τρίτο βήμα της προσευχής, που είναι η αίτηση και η παραλαβή/αποδοχή αυτού που αιτήσαμε.
Αφού λοιπόν εντοπίσουμε το σφάλμα μας, αιτούμε την ανάλογη θετική ποιότητα που θα καλύψει, θα φωτίσει και θα ενεργοποιήσει το κενό μας.
Αφού λοιπόν εντοπίσουμε το σφάλμα μας, αιτούμε την ανάλογη θετική ποιότητα που θα καλύψει, θα φωτίσει και θα ενεργοποιήσει το κενό μας.
Π.χ. βλέπουμε ότι εκδηλώνουμε σκληρότητα και έχουμε έλλειψη ανεκτικότητας. Αιτούμε τότε για αγαθότητα, συμπόνια, ομορφιά, καλοσύνη, ευγένεια.
Και τότε περνάμε στο επόμενο βήμα της προσευχής που είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ και εγκόλπωση αυτού που αιτήσαμε, καθώς αυτό που αιτήσαμε αυτομάτως έρχεται βάσει του Νόμου της Αίτησης και περιμένει απλά εμάς να το λειτουργήσουμε συνειδητά.
Αυτός είναι ο κύκλος της Προσευχής και η Τέχνη αυτής. Συνήθως οι άνθρωποι αιτούν διάφορα '' Θεέ μου δώσε μου δύναμη '' κλπ, και περιμένουν να τους έρθει η δύναμη κι αυτοί δεν ξέρουν πως και από που !
Η δύναμη είναι εκεί και περιμένει απ'το ίδιο το άτομο να την λειτουργήσει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει κανείς να πάρει την ευθύνη του εαυτού του και λίγοι μπαίνουν σ'αυτή τη διαδικασία. Εκεί διακρίνεται ο πνευματικός άνθρωπος απ'τους άλλους.
Ο πνευματικός άνθρωπος δεν φοβάται να πάρει ευθύνες πάνω του.
Εγώ έχω μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στη ζωή, η οποία αποδεικνύεται συνεχώς αλάνθαστη. Η στάση αυτή λέει ότι "για όλα όσα συμβαίνουν σε μένα, φταίω πάντα εγώ".
Εγώ έχω μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στη ζωή, η οποία αποδεικνύεται συνεχώς αλάνθαστη. Η στάση αυτή λέει ότι "για όλα όσα συμβαίνουν σε μένα, φταίω πάντα εγώ".
Όλες οι δοκιμασίες της καθημερινότητας, μας δείχνουν τα
κενά μας σε πνευματικό επίπεδο και τι έχουμε να δουλέψουμε και να φωτίσουμε.
Το ότι κάποιος μας φέρθηκε κάπως, το ότι κάναμε κάποιο λάθος, το ότι πάθαμε κάτι, όλα μα όλα είναι ενδείξεις για την εσωτερική μας πορεία. Οπότε με αυτές τις ενδείξεις διευκολύνεται το πρώτο και δυσκολότερο μέρος της προσευχής μας που είναι ο εντοπισμός των κενών και λαθών μας. Η καθημερινότητα είναι ο δάσκαλός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου