Αναγνωρίζοντας τον εαυτό μας......!!

Οι άνθρωποι φοβoύνται την αγάπη. Φοβούνται να αγαπηθούν και να αγαπήσουν. Γιατί άραγε ; Αν αγαπάς αληθινά χωρίς προσδοκίες, αν δίνεις και δέχεσαι την αγάπη, τότε είσαι ευτυχισμένος. Αρα μήπως φοβάσαι να ευτυχήσεις ; Οι άνθρωποι φοβόνται να ευτυχήσουν ;

Κάποτε είχαν ίσως πληγωθεί γιατί βρέθηκαν στην ζωή τους άλλοι άνθρωποι που δεν εκπλήρωσαν τις επιθυμίες τους μεσα από μία αγάπη ιδιοτέλειας και εγωισμού. Ενας πρίγκηπας ή μια πριγκήπισσα που περιμέναν όλη τους την ζωή σε ένα άσπρο άλογο που όταν "ήρθε" το όνειρό τους κατέρρευσε.. 

Μια αγάπη που ουσιαστικά αντικατόπτιζε την δική τους ανάγκη για ευτυχία έξω από αυτούς. Ο πρίγκηπας ή η πριγκήπισσα που θα ερχόταν να τους αυτοεπιβεβαιώσει. Να αισθανθούν ότι αξίζουν.

Οι απογοητεύσεις της ζωής από τους άλλους ανθρώπους αλλά κυρίως από την χαμηλή αυτοεκτίμηση, δημιούργησαν άνθρωπους κλειστούς που δεν χαίρονται την απλή στγμή και την αγάπη όταν αυτή τους χτυπάει πλέον την πόρτα. 

Εχουν κάνει την κοινωνία μας μια κοινωνία μη εμπιστοσύνης. Οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πλέον ο ένας τον άλλον. Δεν κοιτάνε ο ένας τον άλλον στα μάτια με την καρδιά, δεν ανοίγονται. Η ειλικρίνεια θεωρείται και εισβολή στην ελευθερία, αναζητούν το ψέμα το πέπλο της ασφαλείας για να μην ξαναπληγωθούν.

Οι άνθρωποι φοβόνται να αγαπηθούν και να αγαπήσουν, φοβόνται να ευτυχήσουν. Γιατί ίσως κάποτε όταν ήταν μικρά παιδιά βίωναν απόρριψη από τον πατέρα ή την μητέρα ή και τους δύο γονείς, την κοινωνία με τα πρέπει και τα μη, τις περισσότερες φορές άθελά τους.

Απόρριψη φαινομενική, αρκετή όμως για καταγραφή, στο παιδικό υποσυνείδητο, της πεποιθησης ότι δεν αξίζουν.

Οτι δεν αξίζουν την αγάπη του γονέα, του συντρόφου, την πραγματική ουσιαστική επαφή. Δεν αξίζεις να αγαπηθείς. 

Δεν αξίζεις να είσαι ευτυχισμένος και κλείνεσαι στον εαυτό σου, στην μοναξία σου και στην φαινομενική ευτυχία, στις αποτυχημένες ερωτικές, συναισθηματικές και φιλικές σχέσεις. 

Οι σχέσεις που αντικατοτπριζουν τον εσωτερικό σου κόσμο. Και όταν η αγάπη έρχεται την απορρίπτεις. Ή όταν δεν έρχεται φοβάσαι και το μικρό παιδί σου αντιδρά με φόβο, αποκόπτεται από την ουσία σου, φοβάσαι και αντανακλάς αυτόν τον φόβο στον άλλον. Καθρέφτες.

Γιατί φοβόμαστε την αγάπη; Γιατί φοβόμαστε να μας αγαπήσουν και να αγαπήσουμε; Πόσο υπέροχο είναι να βρείς εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο, να συνδημιουργήσεις, να βιώσεις όμορφες απλές στιγμές ; 

Ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει τόσο πιο πολύ αποκόβεται από τον προορισμό του που είναι η ευτυχία. Ανοίξτε στην αγάπη. Είστε όμορφα πλάσματα και σας αξίζει να αγαπηθείτε και να αγαπήσετε. Να χαρείτε, να ζήσετε. Να είστε ευτυχισμένοι. Και μόνοι σας και με τους άλλους. Μοιραστείτε αυτήν την αυτογνωσία και χαρά. Τι πιο ωραίο να μοιράζεσαι. Να είσαι αληθινός. 

Και να χαίρεσαι. Σήμερα υπάρχεις. Το αύριο δεν υπάρχει. 
Το χθες έχει περάσει. Πες σε αυτούς δίπλα σου πόσο τους αγαπάς. Δείξτε τους πόσο τους αγαπάτε, αποδέχθείτε τους όπως είναι, αποδεχτείτε την αλήθεια τους.

Δες πόσο όμορφοι είναι με τα ελλατώματα τους και τα προτερηματά του. Πόσο ανθρώπινοι είναι....πόσο άνθρωπος είσαι...Μα πάνω από όλα στον εαυτό σας. 

Είστε υπέροχοι...αγαπήστε το εαυτό σας και τους γύρω σας όπως τα λουλούδια φυτρώνουν χωρίς εμπόδια την άνοιξη κια πλημμυρίζουν χρώματα την φύση. Αγαπώντας τον εαυτό σας στο τώρα και στην απόλυτη σιωπή σας δίνει την δυνατότητα να νιώσετε και τους άλλους με το μεγαλείο τους και τις αδυναμίες τους. 

Είναι υπεροχο να είσαι άνθρωπος, να ζείς την κάθε στιγμή σαν στιγμή αιωνιότητας και έρωτα...συνειδητός, δημιουργός, συνδημιουργός, ένας κόκκος σκόνης στο φως του Ηλιου.

Σωτήρης Ζαφείρης
EN-GR