Η αγάπη είναι σαν τ'αστέρια..

Ο μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.

Κλείστηκε στο δωμάτιο κι άρχιζε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει.

Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε Κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.
«Θεέ μου!» είπε η μαμά «τι έχεις πάθει;»
«Είμαι ένα ανάποδος και γκρινιάρης μικρός και κανείς δε μ΄αγαπάει» είπε ο μικρός.

«Μικρέ μου» είπε η μαμά «όπως και να ΄σαι, εγώ πάντα θα σ΄αγαπώ». 

«Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ΄ αγαπούσες;» ρώτησε ο μικρός.
«Φυσικά» είπε η μαμά.«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ΄αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»
«Φυσικά» είπε η μαμά.
«Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»
«Ό, τι κι αν γίνει;» είπε ο μικρός και χαμογέλασε.
«Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»
«Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα» είπε η μαμά.

«Χαλάει ποτέ η αγάπη;» ρώτησε ο μικρός.
«Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;
Κι αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις;»

«Α, δεν ξέρω» είπε η μαμά «το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ΄ αγαπώ για πάντα».
Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ΄αγαπάς ακόμη;» είπε ο μικρός.
«Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»

Η μαμά πήρε στην αγκαλιά της τον μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό.
Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά και τ΄αστεράκια ήταν φωτεινά.

«Κοίτα, μικρέ, τ΄αστεράκια πώς λάμπουνε στον ουρανό.
Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»

«Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;
Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει»