Όταν κάνεις ηχομασάζ, νοιώθεις τη δόνηση του ήχου να «μιλάει» στα κύτταρα σου. Βρίσκεσαι σε μια καλή παρατήρηση των ματιών του νου σου στην εσωτερική σου φυσική ομορφιά.
Παρατηρείς με περιέργεια τις αισθήσεις σου, να παρουσιάζονται μπροστά σου με ένα «νέο» πρόσωπο.
Στο παρόν που δέχεσαι το ηχομασάζ, δίνεις ευκαιρία στην ύπαρξη σου να αποσυρθεί στον άχρονο χρόνο και στον «χωρίς όρια» χώρο, που εσύ επιλέγεις κάθε φορά να αισθανθείς ασφαλής και προστατευμένος.
Νοιώθεις τα άκρα σου να ζεσταίνονται από μια πρωτόγνωρη ζεστασιά. Δυναμώνουν τα πέλματα που σε στηρίζουν στη γη που πατάς και τους ζητάς κάθε τόσο να κάνουν για σένα τα πιο σταθερά βήματα.
Νοιώθεις τα άκρα σου να ζεσταίνονται από μια πρωτόγνωρη ζεστασιά. Δυναμώνουν τα πέλματα που σε στηρίζουν στη γη που πατάς και τους ζητάς κάθε τόσο να κάνουν για σένα τα πιο σταθερά βήματα.
Σου θυμίζουν ότι με τις έγνοιες που κουβαλάς τους φέρνεις αναποφασιστικότητα. Θέλουν να προχωρήσουν μα περιμένουν την εντολή από εσένα. Ακούν τους δισταγμούς σου και μένουν στο ίδιο σημείο, ώσπου να βρεις γύρω κάτι καλό για σένα και να το πλησιάσεις.
Από την κοιλιά , απελευθερώνονται μνήμες και συγκινήσεις που σου θυμίζουν ή τους θυμίζεις την παρουσία σου στις στιγμές των ζωών. Η μουσική σε ταξιδεύει σε φυσικούς κύκλους της φύσης ή των εποχών.
Απελευθερώνουν στον αέρα τα σπλάχνα κάθε τραχιά μνήμη που δεν κατάφερε ν’ αφομοιωθεί, όταν την καταβρόχθιζαν από τρόμο, χωρίς να προλάβουν να την μαλακώσουν.
Ο ήχος κυλάει μέσα στα νεφρά μας σα καθαρό νερό πηγής, όταν δεν έχουμε φτιάξει εκεί μπάλες θυμού, που εμποδίζουν το πέρασμα του. Όταν δεν έχουμε ξοδέψει τη δημιουργικότητα και τη θέρμη μας, αντί για γόνιμες ιδέες να κατασκευάσουμε άχρηστες πέτρες.
Καθώς η γαβάθα της καρδιάς, ακουμπά το ηλιακό μας πλέγμα, θυμίζει στο στομάχι ότι όλα όσα έκρυψε σε μια γωνιά, όταν βιαστικά τα προσπέρασε, για να μη τα βλέπει μπροστά στα μάτια του, ζυμώνονται και βαραίνουν.
Ο ήχος κυλάει μέσα στα νεφρά μας σα καθαρό νερό πηγής, όταν δεν έχουμε φτιάξει εκεί μπάλες θυμού, που εμποδίζουν το πέρασμα του. Όταν δεν έχουμε ξοδέψει τη δημιουργικότητα και τη θέρμη μας, αντί για γόνιμες ιδέες να κατασκευάσουμε άχρηστες πέτρες.
Καθώς η γαβάθα της καρδιάς, ακουμπά το ηλιακό μας πλέγμα, θυμίζει στο στομάχι ότι όλα όσα έκρυψε σε μια γωνιά, όταν βιαστικά τα προσπέρασε, για να μη τα βλέπει μπροστά στα μάτια του, ζυμώνονται και βαραίνουν.
Μας θυμίζει ο τόνος, να κρατήσουμε τη ζωτική μας ενέργεια και να αποδεσμεύσουμε τη συγκινησιακή μνήμη των ανεπιθύμητων καταστάσεων. Οι επιθυμίες αναδύονται και καθαρίζουν κάθε θλίψη. Έτσι η καρδιά παύει να είναι αδύναμη και να κλαίει. Και τότε παύει να ξεχνά ότι δεν άντεχε να υποφέρει.
Ο αυχένας μαλακώνει από την ακαμψία και δέχεται να γυρίσει να κοιτάξει, όσα πριν δεν τολμούσε να αντικρύσει. Οι ώμοι ανακουφίζονται καθώς η μαλέτα, στέλνει τον ήχο στα χέρια και τους θυμίζει ν’ αφήσουν πίσω όλους εκείνους που τους έκοψαν την παρόρμηση για ζωή, και τις εσφαλμένες ιδέες δίχως χαρά, που γίνονται αβάσταχτες για τις ωμοπλάτες. Οι παλάμες ανοίγουν για να δεχθούν και όχι να δώσουν αυτή τη φορά, θεραπεύονται.
Χορδή η σπονδυλική στήλη, που τρέφει ή καταστρέφει την υγεία του οίκου μας. Του σώματος μας. Του μοναδικού σπιτιού μας, που φυλάμε την αγάπη, την έμπνευση, τη χαρά, τη σύνδεση μας με τον ουρανό και τη γη που πατάμε, όσο αυτό μένει φροντισμένο με σεβασμό.
Ο αυχένας μαλακώνει από την ακαμψία και δέχεται να γυρίσει να κοιτάξει, όσα πριν δεν τολμούσε να αντικρύσει. Οι ώμοι ανακουφίζονται καθώς η μαλέτα, στέλνει τον ήχο στα χέρια και τους θυμίζει ν’ αφήσουν πίσω όλους εκείνους που τους έκοψαν την παρόρμηση για ζωή, και τις εσφαλμένες ιδέες δίχως χαρά, που γίνονται αβάσταχτες για τις ωμοπλάτες. Οι παλάμες ανοίγουν για να δεχθούν και όχι να δώσουν αυτή τη φορά, θεραπεύονται.
Χορδή η σπονδυλική στήλη, που τρέφει ή καταστρέφει την υγεία του οίκου μας. Του σώματος μας. Του μοναδικού σπιτιού μας, που φυλάμε την αγάπη, την έμπνευση, τη χαρά, τη σύνδεση μας με τον ουρανό και τη γη που πατάμε, όσο αυτό μένει φροντισμένο με σεβασμό.
Ηλιάνα Αβραμίδου
http://ouranoskaigaia.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου