Το κυνήγι της ευτυχίας..μια γλυκειά ιστορία.....!!!

Μια φορά και έναν καιρό, στις άκρες ενός ορμητικού ποταμού, ζούσαν κάποια μικροσκοπικά πλασματάκια. 

Περνούσαν την ζωή τους γαντζωμένα γερά στις πέτρες προκειμένου να μην τα παρασύρει το ρεύμα. Εκεί γεννιόντουσαν, μεγάλωναν, πέθαιναν. Γαντζωμένα γερά, 

το ένα δίπλα στο άλλο.

Μια μέρα, ένα μικρό πλασματάκι φώναξε : 

Δεν μπορώ άλλο! 

Βαρέθηκα να μένω εδώ, βαρέθηκα να μην περιμένω 

τίποτα και απλά να επιβιώνω! 

Θα αφεθώ στο ρεύμα, και όπου με βγάλει... 

Τα άλλα πλασματάκια, φώναζαν και οδύρονταν : 

Tι είναι αυτά που λες μικρέ; 

Το ποτάμι θα σε παρασύρει, τα κοφτερά βράχια θα σε ξεσκίσουν, οι καταρράκτες θα σε βουλιάξουν και δεν θα ξαναδείς ποτέ σου το φώς του ήλιο.! Τα πλασματάκια, του έλεγαν τέτοια πολλά, αλλά δεν κατάφεραν να το μεταπείσουν. 

Το μικρό πλασματάκι αφέθηκε και το νερό το πήρε μακριά από τα άλλα.. Θα θέλατε τώρα, να με ρωτήσετε τί σχέση έχουν αυτά με μάς, αλλά η περιέργεια σας να μάθετε τι απέγινε το πλασματάκι, έχει προτεραιότητα, και φοβάμαι ότι θα απογοητευτείτε αν σας πω ότι δεν έχω ιδέα τι έγινε μετά.
                   
Θα ήθελα απλά πω, ότι δεν έχει καμιά σημασία αν σε απογοητεύει η ζωή σου, και αν σου δίνει διαρκώς στενάχωρες εμπειρίες. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι ζεις.. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν εβδομήντα χρόνια… υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που ζουν τον ίδιο χρόνο εβδομήντα φορές… 

Πρέπει να ξέρετε ότι όσο κυνηγάς την ευτυχία, αυτή πάντοτε θα βρίσκεται μπροστά σου. Είναι ανώφελο λοιπόν.. 

Το κυνήγι της ευτυχίας, μοιάζει με την προσπάθεια μας να κρατήσουμε νερό στις χούφτες μας.. όσο περισσότερο τις σφίγγεις, τόσο λιγότερο νερό θα μένει στα χέρια σου. 

Θα δεις, ότι θα σε βρει και θα σε ταρακουνήσει, εκεί 

που δεν θα την περιμένεις. Αρκεί να μην βιαστείς να 

την αναγνωρίσεις.. και να μου το θυμάσαι, θα έρθει...

                           

Γιατί υπάρχει αγάπη. Κάπου εκεί έξω υπάρχει και η πραγματική αγάπη και μαζί της κουβαλάει και την ευτυχία και ότι ένας άνθρωπος χρειάζεται.