Η Κρυφή Δύναμη της Ευαλωτότητας.

Πόσες φορές στη ζωή μας δείχνουμε κάτι άλλο από αυτό που αισθανόμαστε πραγματικά, ένα πιο σκληρό ή αδιάφορο πρόσωπο, ένα πρόσωπο που ουσιαστικά είναι προσωπείο προστασίας, υποτίθεται από την κριτική ή τη εκμετάλλευση των άλλων. 

Πιστεύουμε ότι η αποκάλυψη της πραγματικότητας μας είναι ίσως επικίνδυνη, πιστεύουμε στην αυτοσυντήρηση, τη διατήρηση της ακεραιότητας του συναισθηματικού μας κόσμου , πιστεύουμε ότι η αποδοχή της ευαισθησίας και της ευαλωτότητας μας, είναι κάτι που δε θα μας βγει σε καλό γιατί ο κόσμος είναι σκληρός κι εμείς ευάλωτοι να πληγωθούμε. 

Άλλες φορές ταυτίζουμε την έννοια της ευαλωτότητας με την έλλειψη εσωτερικής δύναμης ή την ανικανότητα να ελέγξουμε τις ανησυχίες, τους φόβους και το άγχος μας. Όμως , αυτό που ίσως δε συνειδητοποιούμε είναι πως «δυνατός άνθρωπος» δεν είναι αυτός που είναι άτρωτος και πως η αποκάλυψη και η συμφιλίωση με την ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας, απαιτεί μεγαλύτερη δύναμη από τη δύναμη που χρειάζεται για να αρνηθούμε ή να αποκρύψουμε την τρωτότητα μας. 

Εξάλλου, ζούμε μόνο μια φορά, γιατί να μην είμαστε απόλυτα ο εαυτός μας αλλά να προσπαθούμε διαρκώς να γίνουμε κάποιος άλλος;

Η παραδοχή της τρωτότητας είναι ένα αγκάλιασμα της αυθεντικότητας μας και του εαυτού μας σαν όλο με τα δυνατά του σημεία αλλά και τις ατέλειες του. Είναι ένα άλμα πίστης με το οποίο διακινδυνεύουμε μεν να εκτεθούμε αλλά ταυτόχρονα ανοιγόμαστε σε μια πληρέστερη εμπειρία ζωής , την οποία δε φοβόμαστε να ζήσουμε.

Η παραδοχή και η αποδοχή της ευαλωτότητας μας, μας φέρνουν σε επαφή με την ομορφιά της ατέλειας μας, την ομορφιά των λαθών μας, των φόβων μας, των δυσκολιών μας , με άλλα λόγια με την ομορφιά του αυθεντικού εαυτού μας. 

Η τελειότητα δεν θα μπορούσε να είναι απόλυτα αυθεντική, εφόσον είναι μια έννοια, πολύ δύσκολη στο να αποδειχτεί πραγματικά υπαρκτή.

Όταν αγαπάμε, είτε το έτερον μας ήμισυ, είτε την οικογένεια μας, τους φίλους είτε οποιαδήποτε άλλον άνθρωπο, τότε γινόμαστε πραγματικά ευάλωτοι, γιατί ποιά άλλη εμπειρία στη ζωή εμπεριέχει τόσο μεγάλο ρίσκο όσο η αγάπη;

Όπως έγραψε ο Ιρλανδός συγγραφέας, C.S. Lewis , «Το ν’αγαπάς σημαίνει να είσαι ευάλωτος. Αγάπα οτιδήποτε και η καρδιά σου θα στραγγιστεί κι ίσως ραγίσει. Εάν θες να σιγουρευτείς πως θα την κρατήσεις άθικτη, δεν πρέπει να την δώσεις σε κανέναν, ούτε καν σε ζώο. 

Τύλιξε την προσεκτικά με διάφορα χόμπυ και μικρές πολυτέλειες, αποφεύγοντας όλες τις δεσμεύσεις. Κλείδωσε την με ασφάλεια στο κιβώτιο του εγωισμού σου. Αλλά μέσα σε αυτό το κιβώτιο, ασφαλής, σκοτεινή, ακίνητη, χωρίς αέρα, θ’ αλλάξει. Δε θα σπάσει, θα γίνει άθραυστη, αδιαπέραστη, αλύτρωτη. Το ν’ αγαπάς σημαίνει να είσαι ευάλωτος».

Η αποδοχή της ευαλωτότητας είναι ελευθερία από το φόβο.

Όταν δεχόμαστε να είμαστε ευάλωτοι μπροστά στην αγάπη, κατανοούμε την πραγματική της φύση. Παύουμε να κατευθυνόμαστε από το φόβο μήπως πληγωθούμε, ακόμα κι αν ο φόβος αυτός είναι υπαρκτός. 

Φυσικά, το ότι αποδέχομαι την ευαλωτότητα μου, δε σημαίνει, ότι απλά ανοίγω την καρδιά μου στους πάντες χωρίς καμία διάκριση. Η ευαλωτότητα εμπεριέχει όχι μόνο την έννοια της εμπιστοσύνης αλλά και των υγιών ορίων. 

Άρα διαλέγω εκείνους τους ανθρώπους που αγαπώ και στους οποίους θέλω να είμαι όσο πιο αυθεντικός/η μπορώ για να τους αποκαλυφθώ. Διαλέγω εκείνους που κέρδισαν το δικαίωμα να με δουν, να με ακούσουν, να με νιώσουν.

Πέρα από όλα τα άλλα, η αποδοχή της ευαλωτότητας είναι ένα παράθυρο αυτοβελτίωσης διότι όταν καταλάβουμε ότι είναι αποδεκτό να είμαστε ατελείς, ευάλωτοι και να κάνουμε λάθη, όταν δηλαδή δούμε τον εαυτό μας με ευγένεια κι αγάπη, μπορούμε να δουλέψουμε αποτελεσματικά για να διορθώσουμε αυτά τα λάθη. 

Το ότι αποδέχομαι τον εαυτό μου με τις ατέλειες του, δε σημαίνει ότι δεν έχω το κίνητρο για να γίνω καλύτερος/η. Αντίθετα, όταν αρνούμαι την ατέλεια μου, αρνούμαι στον εαυτό μου και την δυνατότητα να βελτιωθεί.

yannad.blogspot.com