Τσουνάμι - η ευκαιρία της ενσυναίσθησης......!!!!

Τα τελευταία γεγονότα με την καταστροφή στην Ιαπωνία συγκλόνισαν με εικόνες κάθε σπίτι. Ποιος δεν έμεινε γεμάτος συγκίνηση και συμπόνια για αυτόν το περήφανο λαό.

Μέσα από την ασφάλεια της απόστασης, χαμένοι στην παραίσθηση της βολικής πραγματικότητας, επανερχόμαστε στην καθημερινότητα μας. 

Παρηγορούμαστε, έχοντας αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα, την στέγη κάτω από το κεφάλι μας, το αυτοκίνητο που θα κάνει τις μετακινήσεις μας πιο γρήγορες, το φαγητό που θα χορτάσει την πείνα ή την λαιμαργία μας, τη δουλειά που θα εξασφαλίζει το μέλλον μας, τα χρήματα που θα ικανοποιήσουν τις ανάγκες μας.

Είναι στιγμές που η σκέψη επανέρχεται ρωτώντας επίμονα, στο τι θα συνέβαινε εάν γινόταν κάτι αντίστοιχο σε εμάς τους ίδιους, πως θα νοιώθαμε και τι θα βιώναμε;

Μέσα στο αυτό το δράμα και το κουρέλιασμα της ψυχής, αντικρίζει κανείς την ανθρώπινη φύση κατάματα, τον έσχατο πόνο, την μέγιστη αγωνία και την απόλυτη αδυναμία. 

Εκεί βλέπεις τον άνθρωπο στις πιο ακραίες του καταστάσεις, στις πιο οριακές στιγμές και την μικρή αδιόρατη γραμμή που χωρίζει τον θάνατο απ’ την ζωή.

Σωρεία ειδήσεων δείχνουν τα όσα τραγικά συμβαίνουν στις γειτονιές του πλανήτη μας.

Βλέπουμε την απόγνωση ζωγραφισμένη παντού αλλά και την μικρότητα που νιώθουμε σαν άνθρωποι μπροστά στα ακραία φαινόμενα, καθώς και τις περιορισμένες δυνατότητες που έχουμε για να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας.

Βλέπουμε ανθρώπους να βγαίνουν τρέχοντας στην ζωή από τα κτίρια για να σωθούν και όταν συναντούν τον συνάνθρωπο τους να χάνονται στην αγκαλιά τους με λυγμούς.

 

Στα καταφύγια, μας περιγράφουν, ο ένας να βοηθά τον διπλανό του και αγκαλίζονται σας να βρίσκουν το αντίδοτο στην μοναξιά και τον πόνο. 

Εκεί στον ώμο του άλλου ίσως νοιώθουν ότι μπορούν να γείρουν και να ξαποστάσουν για λίγο την ανθρώπινη αδυναμία και τους φόβους τους και να αφουγκραστούν την αόρατη μεταμόρφωση του συναισθήματος τους για ζωή.

Πολλές φορές σε ακραίες καταστάσεις εκεί που τα δάκρυα έχουν στερέψει και διαφαίνεται η ανημποριά του ανθρώπου ακούγεται σαν την ηχώ η φράση: “Ούτε στον χειρότερο εχθρό σου δεν θα ευχόσουν να συμβεί κάτι τέτοιο”.

Αλήθεια τι πλούτος ανθρωπιάς για αυτούς που δείχνουν την καλοσύνη και την αληθινή περιουσία τους στον διπλανό τους. Ίσως, εκεί να γίνεται ορατό το εσωτερικό χαμόγελο της ελπίδας σε ότι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε στις δύσκολες στιγμές. 

Πόσο υπέροχο να αποκαλύπτεται και αυτή η διάσταση ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης· αυτή που δεν βλέπουμε πλέον τόσο συχνά στην καθημερινότητα μας.

Αν υπάρχει ένα μήνυμα για μας, θα ήταν εποικοδομητικό να αναλογιστούμε ότι:

Προσεγγίζοντας το δικό μας αναπόφευκτο τέλος πόσο έτοιμοι θα είμαστε να καλλιεργήσουμε στο έπακρο την βαθιά ανθρωπινή μας διάσταση. Αυτή που θα μας γαληνεύει και θα μας καλλιεργεί την ιδέα της προσφοράς με πνεύμα ενσυναίσθησης.

Ο ιδρυτής της προσωποκεντρικής προσέγγισης, Carl Rogers(1902-1987), συχνά διετύπωνε ότι: “το βαθιά ατομικό είναι οικουμενικό”.

Ίσως μέσα από την πρόκληση του πόνου και της απώλειας, την πάλη για τη ζωή ο άνθρωπος να ανακαλύπτει τα αποθέματα της αγάπης του για τον συνάνθρωπο του. 

Μέσα στο δράμα που βιώνει διακρίνεται πιο ξεκάθαρα το φως της ελπίδα. Εκεί που χάνεται μια ελπίδα για ζωή βρίσκεται η ανθρωπιά. Τότε ίσως, να μπορεί να γίνει εμφανές το μεγάλωμα της ομαδικότητας και της συσπείρωσης από την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό της καθημερινότητας.

Το περιβάλλον και οι άνθρωποι γύρω μας, με τα ευχάριστα ή τα δυσάρεστα- ακραία ή μη γεγονότα- είναι αυτοί που επιχειρούν να μας δώσουν μια σπρωξιά, στις εσωτερικές γειτονιές της ψυχής μας για νέες ανακαλύψεις.

Αυτός που θα καταφέρει να τολμήσει να βουτήξει μέσα του, εάν επιτρέψει να εκφραστούν οι ψίθυροι των συναισθημάτων του, είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθεί σε νέες ανακαλύψεις που θα τον ξαφνιάσουν για το εύρος και την ποιότητα του ωκεανού της αγάπης που διαθέτει.

Σύμβουλος Προσωποκεντρικής Προσέγγισης

Β.Sc. Ψυχολογίας

Κων/νος Βαλιώζης